คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 351

เช้าวันต่อมา แดร์ริลนอนอยู่ใต้ผ้าห่มที่มีกลิ่นหอมพร้อมกับโมนิก้าในอ้อมแขน ไม่ว่าชายใดก็ล้วนต้องอิจฉาหากได้เห็นพบนี้

เมื่อคืน โมนิก้าเมามาก และเธอไม่ยอมให้เขาออกไป ดังนั้นแดร์ริลจึงไม่มีทางเลือกนอกจากอยู่กับเธอในคืนนี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อคืนเพราะโมนิก้าเมามากและแดร์ริลก็เพลียมากเช่นกัน เขาเพียงแค่กอดเธอจนนอนหลับไป

ติ๊ง!

ทันใดนั้น เสียงมือถืออันดังสนั่นก็ปลุกแดร์ริลออกมาจากฝันหวาน

'เวรเอ๊ย ใครมันโทรมาในเวลาแบบนี้เนี่ย!?' เขาสงสัย

แดร์ริลเปิดตาออกมาอย่างเบลอ ๆ แล้วมองผู้ที่โทรเข้ามา ในทันใดนั้น เขาก็ต้องขมวดคิ้ว

"ให้ตาย เบอร์คนที่โทรมาลงท้ายด้วยเลขหก หกตัว ใครก็ตามที่โทรมาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่" เขาพึมพำก่อนจะรับสาย

ทันใดนั้น แดร์ริลก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยมาจากปลายสาย

"แดร์ริล หลานอยู่ที่ไหน?" เสียงนั้นกล่าว

มันเป็นลุงของเขา เดรก ดาร์บี้ ผู้นำตระกูลดาร์บี้

ใบหน้าของแดร์ริลมืดลง ในฉับพลันเขาก็ตื่นเต็มที่ทันที

ไม่นานก่อนหน้า พ่อของเขาถูกจับและถูกพวกเขาลงโทษอย่างทารุณ เขาไม่มีทางลืมภาพเหตุการณ์นองเลือดที่เขาเห็นได้ แดร์ริลได้ตัดสัมพันธ์ทุกอย่างกับตระกูลดาร์บี้มาตั้งแต่นั้น แต่เดรกกลับโทรมาอย่างกะทันหัน? เขาต้องการอะไร?

แดร์ริลกำหมัดแน่น ในหัวของเขานึกถึงภาพที่พวกเขาลงโทษพ่อของเขา ในขณะเดียวกัน โมนิก้าก็ครางออกมาเบา ๆ ข้าง ๆ เขา เธอตื่นจากสายนั้น

เธอกอดแดร์ริลแล้วซุกหน้าของเธอเข้าที่แผงอกของเขา "ใครโทรมาหานายในเวลาแบบนี้น่ะ?"

ถึงแม้เธอจะเมามากเมื่อคืน แต่เธอก็ยังมีสติพอจะรู้ว่าเธอทำอะไร และเธอก็รู้ว่าเธอขอให้แดร์ริลอยู่กับเธอ ในตอนนี้ โมนิก้ารู้สึกอับอายและสับสนไม่น้อยทีเดียว

เธอเป็นบ้าอะไรไปเมื่อคืนนี้กัน? ทำไมเธอต้องให้แดร์ริลอยู่กับเธอที่นี่ด้วย? เธอเป็นนายหญิงของนิกายนะ!

หรือว่าเธอตกหลุมรักเขาแล้วจริง ๆ ?

ในขณะเดียวกัน เดรกก็ยังคงรบกวนเขาจากปลายสาย แดร์ริลยิ้มให้โมนิก้าแล้วกล่าว "ผมขอเวลาสักครู่ ผมต้องออกไปรับสายนี้"

โมนิก้าพยักหน้า จากนั้นแดร์ริลก็โน้มตัวลงไปแล้วหอมแก้มเนียนละเอียดของเธอ เขาลุกจากเตียงไปด้วยรอยยิ้ม

"นาย..." โมนิก้ากล่าวพร้อมหน้าแดง ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านบนแก้มของเธอ

เธอจำได้ว่าแดร์ริลกอดเธอตลอดทั้งคืน เธออายเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เธออยู่กับประมุขนิกายมาหลายต่อหลายปี แต่พวกเธอไม่เคยใกล้ชิดกันเลย ความรู้สึกที่ถูกใครบางคนกอดไว้ในอ้อมแขนมันช่างอบอุ่นหัวใจ

ในฐานะของนายหญิงแห่งนิกายเจ้าสวรรค์ เธอถูกปฏิบัติด้วยความเคารพสูงสุดจากทุกคน ตลอดหลายปีมานี้ เธอมีทั้งสมบัติ, โอสถวิญญาณ, และเม็ดยาทั้งหมดในโลก ยังไงก็ตาม เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกที่ได้อิงกายอยู่ในอ้อมแขนของใครสักคนมันเป็นประสบการณ์ที่ดีที่สุดที่เธอเคยพบเจอ

แดร์ริลสวมเสื้อผ้าของเขาแล้วนำบุหรี่ออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องของเธอไป เขาไม่ได้สูบบุหรี่ก่อนหน้านี้ แต่ดวงอาทิตย์ยามเช้าและทิวทัศน์ของหมอกในเวลาเช้าบนเกาะนี้นั้นสวยงามจนเขารู้สึกว่ามันคงไม่ผิดอะไรที่จะชื่นชมมันพร้อมกับบุหรี่สักมวน

เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วถามอย่างเย็นชา "ต้องการอะไร?"

เพราะเขาไม่มีอะไรเกี่ยวพันกับตระกูลดาร์บี้อีกแล้ว เขาจึงไม่จำเปนต้องแสดงความเคารพใด ๆ ให้เดรกอีก

"แดร์ริล ปู่ของแกป่วย" เดรคตอบเสียงแผ่ว และไม่สบายใจ

เมื่อฟังเช่นนั้น แดร์ริลก็สั่นเล็กน้อย เขาไม่ชอบสมาชิกตระกูลดาร์บี้ แต่เมื่อได้ยินว่าปู่ของเขาป่วย มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง

"เกิดอะไรขึ้น?" แดร์ริลถาม

"อาการหนักมาก เขาอาจจะเสียชีวิตได้ แดร์ริล แกอาจไม่ได้เจอเขาอีกหากแกไม่มาที่โรงพยาบาลตอนนี้ ยังไงเสีย เขาก็ยังเป็นปู่ของแก" เดรกถอนหายใจอย่างกังวล