คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 41

เมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แดร์ริลก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นของห้องทำงาน เหงื่อเปียกชุ่มตัวและเสื้อผ้าก็เปียกโชก

ความร้อนและความเจ็บปวดที่เคยแล่นอยู่ในร่างกายบัดนี้ได้หายไปแล้ว

แ-่งเอ๊ย! แซมสันต้องโดนหลอกแน่

สองปีผ่านไป ไม่ว่ายานี่จะมีสรรพคุณอะไร แต่มันคงหมดอายุไปนานแล้ว

แล้วนี่เขาโง่กินมันเข้าไปทำไม? ดีที่ไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ในขณะที่เขากำลังรู้สึกโชคดี มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นเบอร์ไม่ปรากฏหมายเลขโทรเข้ามา แดร์ริลนวดคิ้วของเขาแล้วรับสาย

"เป็นอย่างไรบ้าง? นี่ใช่แดร์ริลรึเปล่า?"

ทันทีที่สายถูกรับ เสียงอันนุ่มนวลและยังน่าหลงไหลได้ไหลผ่านสายมา ฟังดูดีและน่าดึงดูด

แถมเสียงนี้ยังฟังดูคุ้น ๆ ด้วย

แดร์ริลบีบคิ้วหนักกว่าเดิมแล้วถาม "คุณคือ?"

เธอแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม "โอ้ ขอโทษที ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันคือ อีวอน ยัง"

อีวอน?

อึก!

แดร์ริลกลืนน้ำลายลงคอ ภาพของหญิงสาวที่นุ่มนวลและเซ็กซี่มากแล่นเข้าประสาทเขาทันที

ครู่ต่อมา แดร์ริลยิ้มและถาม "มีอะไรรึเปล่า?"

เสียงของอีวอนดูแปลก ๆ เธอกล่าว "มันเกี่ยวกับเรื่องในวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา เมื่อวานที่ตระกูลลินดัน ฉันรู้มาว่าคุณให้ของขวัญเธอเป็นพัดจักรวาลไร้สิ้นสุด ฉัน… ฉันอยากจะขอถ่ายรูปมันสักหน่อย ได้ไหมคะ?"

แดร์ริลตกใตเล็กน้อย และถามอย่างอย่างผ่อนคลาย "โอ้ นั่น ตระกูลลินดันคิดว่ามันเป็นพัดพัง ๆ ทำไมคุณยังถึงมาสนใจมันตอนนี้ล่ะ?"

อีวอนตอบโดยไม่เสียเวลาลังเล "เพราะพวกเขาไม่ได้รู้เลยว่ามันคืออะไร ฉันรู้เกี่ยวกับประวัติของพัดนี้ มันเป็นของแท้ที่ถูกครอบครองโดยจักรพรรดิเฉียนหลงมาก่อน"

แดร์ริลเริ่มสนใจ เขากล่าว "ก็ได้ แล้วคุณอยากจะถ่ายรูปมันอย่างไรล่ะ?"

"คุณตกลงเหรอ? เยี่ยมเลย!"

อีวอนดีใจมาก เธอคิดว่าแดร์ริลจะปฏิเสธตำขอของเธอ เนื่องจากพัดชิ้นนั้นมีใบเดียวและเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น มันเป็นสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้จริง ๆ

ด้วยความตื่นเต้น อีวอนยิ้มและตอบ "ถ้า...ถ้าคุณสะดวก คุณสามารถมาที่ร้านวัตถุโบราณของตระกูลเราได้หลังจากนี้ เรามีห้องที่ใช้เพื่อถ่ายรูปวัตถุโบราณโดยเฉพาะ"

เธอมอบที่อยู่ของร้านให้แดร์ริล

ร้านวัตถุโบราณที่อีวอนกล่าวถึงมีชื่อว่า ตำหนักไข่มุก มันคือร้านวัตถุโบราณที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตงไห่ แดร์ริลมักจะได้ยินถึงชื่อของมันบ่อย ๆ แต่เขายังไม่เคยไปเยี่ยมเยือนเลยสักครั้ง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แดร์ริลก็มาถึงตำหนักไข่มุกพร้อมกับของ ๆ เขา

เมื่อเขาไปถึงโถงหลัก เขาก็เห็นว่าอีวอนนั้นมารออยู่แล้ว ด้วยชุดเดรสสีเข้ม และมันก็ดูลึกลับน่าค้นหามากกว่าตัวที่เธอใส่ในงานวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา

"แดร์ริล คุณมาแล้ว!"

เมื่อได้ยินแดร์ริลกล่าวแบบนั้น อีวอนก็พยักหน้าอย่างดีใจและถามด้วยความสงสัย "คุณได้พัดนั่นมาได้อย่างไรเหรอ?"

ด้วยความสัตย์จริง เธออยากจะถามคำถามนี้ตั้งแต่ที่งานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา แต่เขาไม่เปิดให้มีโอกาสนั้นเลย

ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่น ผู้ซึ่งถูกคนอื่นมองอย่างเหยียดหยามเสมอ อาศัยอยู่ในบ้านมาสามปีโดยที่ไม่ทำงาน ไม่มีรายได้ แต่กลับเป็นเจ้าของพัดจักรวาลไร้สิ้นสุด นี่มัน...

แม้แต่คนที่มีตรรกะไม่เอนเอียงอย่างอีวอนยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงความสงสัยนี้ได้

แดร์ริลหัวเราะและกล่าวออกมาอย่างผ่อนคลาย "มันเป็นของขวัญจากเพื่อนน่ะครับ"

เธอเข้าใจไปว่าแดร์ริลต้องการปกปิดความจริง อีวอนจึงยิ้มและไม่ได้ถามมันอีก

ณ ทางเดิน ปีเตอร์เคาะประตู

อีวอนกล่าวถาม "มีอะไรรึเปล่า?"

ปีเตอร์ยิ้มออกมาอย่างอับอายเล็กน้อย "คุณผู้หญิงครับ ช่วยออกมาหน่อย มีใครบางคนต้องการซื้อหยก และผมตัดสินใจไม่ได้..."

อีวอนรู้สึกถูกรบกวนเล็กน้อย ปีเตอร์เป็นนักประเมินวัตถุโบราณที่มีประสบการณ์มากที่สุด เขาทำงานกับมันอยู่เป็นสิบปี ถ้ามันจะมีอะไรที่เขาตัดสินใจไม่ได้ ก็แปลมันมีอะไรไม่ปกติ

เมื่อคิดได้ดังนั้น อีวอนจึงรีบเปิดประตูและออกไป

แดร์ริลเก็บพัดลง และเดินตามหลังเธอไป

เมื่อพวกเขามาถึงโถงลหลัก พวกเขาก็เห็นเด็กน้อยคนหนึ่งกับกล่องใบเล็ก ๆ บนเคาน์เตอร์ตรงหน้าเขา