คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 715

อีกด้านหนึ่ง ที่แท่นบูชาหลักสำนักประตูสุราลัย

ในที่สุดแดร์ริลก็ฟื้นคืนสติ

เขารู้สึกว่าหัวของเขากำลังจะระเบิดเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ เขาได้ใช้กำลังภายในเพียงเศษเสี้ยวสุดท้ายในการต่อสู้กับกองทัพโลกใหม่ ในขณะที่ร่างกายของเขามีบาดแผลนับร้อย เขาอ่อนแอเกินไป

“ท่านประมุขสำนัก”

“พี่แดร์ริล วิเศษไปเลย ในที่สุดนายก็ตื่น”

ในเวลานั้น คนหลายคนก็ยืนห้อมล้อมตัวเขา พวกเขาทั้งหมดคือสมาชิกของสำนักประตูสุราลัย สี่พี่น้องตระกูลดิกสัน สองขุนพลสายฟ้า สิบปรมาจารย์สวรรค์และคนอื่น ๆ

ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นแดร์ริลเป็นลมล้มไปต่อหน้าต่อตาก่อนหน้านี้ ขอบคุณสวรรค์ที่ในตอนนี้ประมุขสำนักฟื้นขึ้นมาแล้ว

แดร์ริลใช้กำลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดผยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งบนเตียงและกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หัวใจของเขาปวดร้าวระบม

นายหญิงนิกายและอีวอนไม่ได้อยู่ที่นี่ เขากลัวว่าฟลอเรียนจะลักพาตัวพวกเธอไปและไม่มีใครสามารถที่จะไล่ตามไปช่วยพวกเธอ

แดร์ริลทุกข์ระทมปวดใจเป็นอย่างมาก ขณะเขากำหมัดแน่น

“ท่านประมุข คุณเป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เลวินกล่าวถาม

แดร์ริลโบกมือของเขาส่งสัญญาณบอกว่าไม่เป็นอะไร เขารู้สึกเสียใจที่เห็นบรรดาสาวกสำนักประตูสุราลัยได้รับบาดเจ็บสาหัสหนักกว่าเขา

แดร์ริลรู้สึกปวดใจเมื่อนึกถึงบรรดาสาวกประตูสุราลัยมากกว่าหมื่นคนเสียชีวิตในสมรภูมิรบ

“เซปไฟร์ นายรู้ตัวไหมว่านายทำอะไรลงไป?”

ในเวลานั้น แดร์ริลค่อย ๆ คลานลุกออกจากเตียงจ้องเขม็งไปที่เซปไฟร์และด่าทอ

เซปไฟร์ตัวสั่นเทาและคุกเข่าลงในทันที “ลูกพี่แดร์ริล...”

แดร์ริลจ้องมองเขาอย่างขึงขังด้วยหัวใจที่ปวดร้าวแต่ก็โกรธเคืองไม่แพ้กัน “ตอนที่ฉันขอให้นายไปปล่อยตัวพ่อแม่ของฉันอย่างเงียบ ๆ เมื่อวันก่อน ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปสู้กับหกสำนักหลัก?

ถ้านายไม่ไปต่อสู้กับพวกเขา พวกกองทัพโลกใหม่คงไม่มาถล่มเราโดยไม่ทันตั้งตัวหรอก เราคงไม่สูญเสียสาวกมากมายขนาดนี้และรวมไปถึงสาวกของสำนักคนอื่น ๆด้วย!”

แดร์ริลกริ้วกราดมากกว่าเดิม “เราเกือบจะสูญเสียเมืองตงไห่ไปก็เพราะนาย นายรู้ตัวไหมว่าทำผิดอะไรไป!?”

เซปไฟร์ถูกห่อตัวราวกับผีมัมมี่ เพราะบาดแผลฉกรรจ์นับร้อยทั่วร่างกายของเขา เขาโชคดีที่ยังมีชีวิตรอด แต่ในเวลานี้เขาอ่อนแออย่างถึงที่สุด

หัวใจของแดร์ริลปวดร้าวเมื่อเห็นหน้าเซปไฟร์ เขารู้ว่าเซปไฟร์ต่อสู้กับหกสำนักหลักเพื่อจะช่วยชีวิตพ่อแม่ของเขา แต่การสู้กันในครั้งนั้นเกือบจะต้องทำให้พวกเขาสูญเสียเมืองตงไห่ไป

เขาไม่ต้องการที่จะลงโทษเซปไฟร์ แต่เขาจำเป็นต้องทำ!

“ท่านประมุขสำนัก ผมรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว คุณจะทำโทษผมยังไงก็ได้ตามเห็นสมควร ผมจะยอมรับผิดแต่โดยดี” เซปไฟร์กล่าวระหว่างที่ยังคงคุกเข่า

เซปไฟร์รู้ตัวดีว่าเขาได้ทำผิดอย่างใหญ่หลวง แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียใจที่ได้กระทำลงไป

แดร์ริลถึงกับต้องเสียสละพ่อแม่ของเขาเพื่อช่วยเหลือยุทธจักร ตัวเขาเองในฐานะรองประมุขจะนิ่งดูดายได้อย่างไร?!

“ได้”

แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึกและกล่าวอย่างชัดเจน “บทลงโทษในครั้งนี้คือการถูกโบยด้วยไม้ตะพดหนึ่งร้อยครั้ง”