คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 82

ภายใต้แรงกดดันจากสายตาทุกคน เอลซ่ารู้สึกอึดอัด เธออยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ต้องหยุดไว้

วิลเลียมตั้งสติจากการตกใจ เขากล่าวกับเทรนท์ "พี่ พี่ทำผมผวาแทบตาย! ผมกำลังคิดเลยว่าพี่จะถามเรื่องอะไร สรุปมันคือเรื่องนี้!"

เทรนท์ไม่ได้พูด เขาแค่มองไปที่คุณย่าด้วยความคาดหมายบางอย่าง การสู่ขอแต่งงานนั้นกำหนดอนาคตของตระกูลลินดัน ซึ่งแปลว่ามีเพียงคุณย่าที่มีอำนาจพูดได้

ในตอนนั้น คุณย่าไม่ลังเลเลย เธอยิ้ม "เป็นเกียรติของเราที่จะได้เกี่ยวดองกับปรมาจารย์ยังในการแต่งงาน" คุณย่าหันไปหาเอลซ่าแล้วถาม "เอลซ่า หลานคิดยังไงบ้าง?"

เอลซ่ายืนขึ้น เธอกำลังจะพูด แต่เทรนท์ส่ายหัว "คุณย่า ผมว่าคุณเข้าใจผิด ผมไม่ได้หมายถึงเธอ"

อะไร? ไม่ใช่เอลซ่า ลินดัน? แล้วเขาจะสู่ขอใคร?

ทุกคนตกใจ เอลซ่าเอลก็ถึงกับลดการป้องกันลง ความรู้สึกผสมปนเปบนใบหน้า เธอโล่งใจแต่ก็สงสัย

เมื่อตระกูลลินดันล้วนสับสน เทรนท์ก็ยิ้มออกมาแล้วเริ่มเดิน พร้อมทุกสายตาที่จับจ้องเขา เมื่อเขาหยุดเดิน ทั้งโถงถึงกับเงียบเป็นป่าช้า เขาหยุดอยู่หน้า ลิลี่ ลินดัน

ลิลี่ใส่เดรสเข้ารูปที่ขับเน้นรูปร่างอันงดงามของเธอ มันน่าดึงดูดมาก เธอตัวสั่นทันทีที่เทรนด์อยู่ตรงหน้าเธอ หัวใจเธอเต้นรัว

"คุณลินดัน ผมแอบชื่นชอบคุณมาตลอด" เทรนท์กล่าวด้วยรอยยิ้ม เขามองเข้าไปในดวงตาของลิลี่ ในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไป

แน่นอน ลิลี่ไม่อยากจับมือเขา หลังจาดสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด แล้วเธอก็กล่าวอย่างเชื่องช้า แต่ชัดถ้อยชัดคำ "ปรมาจารย์ยัง ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิด ฉันแต่งงานแล้ว"

ในตอนนั้น ทุกคนก็ตื่นจากการตกใจ แล้วพยักหน้าด้วยความเห็นด้วย

"พี่ พี่ต้องสับสนระหว่างเธอสองคนแน่! ลิลี่แต่งงานแล้วเมื่อสามปีก่อน!" วิลเลียมเสริม

เทรนท์ยิ้มอ่อน เขาหันไปหาวิลเลียม "ไม่ ผมไม่ได้เข้าใจผิดเลย ผมชอบลิลี่มาตลอด ผมจะบอกคุณให้นะ ที่ผมซื้อหุ้นพวกนี้ก็เพราะลิลี่ คุณเข้าใจไหม?"

วิลเลียมไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ด้วยคำกล่าวนั้น ใบหน้าของวิลเลียมแข็งค้าง และปากของเขาก็อ้า เขาลดการระวังตัวลงไปเลย

"โอ้ ปรมาจารย์ยัง คุณต้องล้อเล่นแน่...." ในที่สุดคุณย่าก็กล่าวออกมา

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เทรนท์ก็ตัดบท "คุณย่า ดูผมล้อเล่นเหรอ?" เขากล่าวต่อ "ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ผมก็ไม่ขัดขืน แต่ผมอยากให้คุณพิจารณาสถานการณ์ตอนนี้ช้า ๆ คุณจะไม่มีอำนาจเหลืออยู่ในบริษัทของคุณ โดยปราศจากผม ใครอีกจะสามารถจ่ายเงินแปดพันล้านเพื่อซื้อหุ้นคุณ?"

คุณย่าสับสน เธอพยายามที่จะโน้มน้าวเขา "ปรมาจารย์ยัง ถ้าคุณอยากได้เอลซ่า ฉันจะไม่ขัดเลย แต่ลิลี่… เธอเป็นภรรยาของคนอื่น สิ่งที่คุณทำ...มันไม่ถูกต้อง"

เทรนท์ยิ้มอย่างดูหมิ่น "ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ คุณย่า ผมตรวจสอบดูแล้วว่าลิลี่แต่งกับใคร เขาก็แค่คนไร้ตัวตน นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนในตระกูลนี้คิดกับเขาอยู่แล้วเหรอ? อีกอย่าง ถึงแม้พวกเขาจะแต่งกันมาสามปีแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่มีลูกนี่ ใช่ไหม?" ด้วยเหตุนี้ เทรนท์จึงหันไปหาลิลี่ "ผมพูดถูกไหมคนสวย?"

คุณย่าพูดไม่ออกหลังจากได้ยินแบบนั้น คนทั้งตระกูลก็เช่นกัน เทรนท์พูดถูกเรื่องแดร์ริล เขาไม่มีดีอะไรในตระกูลเลยตลอดสามปีที่ผ่านมา ทุกคนเองก็อยากเตะเขาออกจากตระกูล ถ้าลิลี่ไปกับเทรนท์แทน มันจะเป็นการปลดปล่อยความเจ็บปวดของการมีแดร์ริลอยู่

เมื่อคิดได้ดังนั้น ทุกคนในตระกูลก็เห็นด้วยเงียบ ๆ แต่สิ่งที่เทรนท์กำลังทำนั้นกลับทำให้พวกเขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"โอ้คนสวยของผม ดูสิ ตระกูลของคุณตกลงแล้ว คุณล่ะว่าไง? ไม่ต้องอาย" ในขณะที่เขากล่าว เขากล่าวข้าง ๆ ลิลี่ ด้วยรอยยิ้มแสยะ เขาเอื้อมมืออกไปจับแขนของลิลี่

ลิลี่พลักมือเขาออกไป แล้วกล่าวอย่างดูถูก "ปรมาจารย์ยัง กรุณามีมารยาทด้วย"

แม้ว่าเธอจะดูสุขุมตอนที่กล่าวแบบนั้น แต่หัวใจเธอเต้นรัวเป็นกลองแล้ว! เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เทรนท์เป็นคนไม่ซื่อสัตย์ เขาพยายามจะจับเธอต่อหน้าครอบครัว แต่ไม่มีใครหยุดเขา...

ลิลี่ไม่ใช่แค่กังวล แต่เธอยังอึดอัดมากอีกด้วย ทำไมไม่มีใครในตระกูลช่วยเธอเลย? พวกเขาแค่ดูเฉย ๆ...