คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 83

"จุ๊ จุ๊ เซ็กซี่จริง ๆ! ใบหน้าโกรธของคุณทำใจผมคันยิบ ผมต้องการคุณแน่นอนเลยแบบนี้" คำกล่าวว่าของลิลี่ไม่ได้ทำให้เทรนท์ถอยไปเลย มีแต่ทำให้เขายิ่งตื่นเต้น

ด้วยคำกล่าวนี้ เขาก็คว้ามือของลิลี่อีกครั้ง ครั้งนี้ เทรนท์ใช้ศิลปะยุทธของเขาจับมือเธอ แน่นอน ไม่มีทางที่เธอจะผลักเขาออกไปได้ ด้วยเหตุนั้น เทรนท์จึงเข้าใกล้เธอ เขาดมกลิ่นเธอเสียงดังด้านหน้าเธอ ใบหน้าเขาดูเคลิ้บเคลิ้ม "กลิ่นคุณหอมมาก"

จากนั้น ใบหน้าของคุณย่าก็เขียมคล้ำ แน่นอน เธอยอมรับการสู่ขอของเทรนท์ต่อลิลี่ไปแล้ว ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องแย่ เธอกำลังจะนัดหมายให้เทรนท์พาลิลี่กลับบ้านเป็นการเดท อย่างไรก็ตามเทรนท์กระทำการอันไร้มารยาทตรงหน้าเธอและคนอื่น ในคฤหาสน์ของพวกเขาเอง

"เอามือของแกออกไปจากเธอ!" ในที่สุดซาแมนธาก็ก้าวออกมา ตะโกนใส่เทรนท์ ไม่ว่าซาแมนธาจะไม่ชอบแดร์ริลและอยากให้ลิลี่ไปจากเขาแค่ไหน แต่หลังจากรับสร้อยคอมาจากเขาเมื่อคืน ความรู้สึกต่อเขาของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หากจะกล่าวอย่างไม่ลำเอียง มีคำกล่าวว่า: คุณสามารถเปลี่ยนการกระทำได้ แต่เปลี่ยนนิสัยไม่ได้ แม้ว่าแดร์ริลจะมีงานแล้วตอนนี้ และยังมีเพื่อนรวย ๆ ที่ให้ยืมเงินห้าล้านและให้สร้อยคอล้ำค่านี้มา แต่ก็อย่างที่คำกล่าวว่าไว้ 'หากคุณไม่เหมาะสม คุณจะรู้จักใครก็ไม่สำคัญ' เมื่อซาแมนธาคิดแบบนั้น เธอจึงยังคงอยากให้ลิลี่จากแดร์ริลไปอยู่ก่อนหน้านี้

แต่ในตอนนี้ ลิลี่ยังไม่ไปจากแดร์ริล การมองเทรนท์กระทำการหยาบเกียรติแบบนี้ ไม่มีแม่คนไหนจะนั่งนิ่งไม่ทำอะไร "เฮ้ แกน่ะ เอามือออกไปเดี๋ยวนี้!"

"รู้ไหมว่าแกอยู่ที่ไหน? นี่มันเขตของลินดัน ไม่ใช่หลังบ้านแกนะ"

"ออกไปจากลิลี่เดี๋ยวนี้ พอที!"

ในตอนนั้น ลิลี่กำลังดิ้นรนอย่างโมโหและความอับอาย เธอตะโกร "คุณกำลังทำอะไร ออกไปจากฉันนะ!"

ใบหน้าของคุณย่าเขียวคล้ำ เธอสั่นด้วยคาวมโกรธ สายตาของทุกคนจ้องเทรนท์ด้วยความดูถูก แต่เทรนท์ไม่สนสักนิด เขาแสยะยิ้มแล้วมองตาคุณย่า "คุณย่า ตระกูลของคุณไม่แสดงความจริงใจต่อผม ผมจะพูดให้ชัดเจนนะ ถ้าคุณไม่ยอมรับข้อเสนอ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ และข้อตกลงถือว่าจบกัน"

เมื่อเทรนท์กล่าวแบบนั้น ทั้งตระกูลก็มองไปที่คุณย่าด้วยความเป็นเดือนเป็นร้อน สิ่งที่พวกเขาต้องการมีเพียงคำตอบจากคุณย่า แล้วเจ้างั่งนี้จะถูกเตะออกจากคฤหาสน์ทันที

อย่างไรก็ตาม...

คุณย่าไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ เธอมองไปที่เทรนท์ด้วยความรู้สึกที่ปนเปก่อนจะถอนหายใจออกมา

มันเป็นเพราะคุณย่าไม่สนใจเรื่องลิลี่ เมื่อเปรียบเทียบกับรายได้ที่พวกเขาจะเสีย ชื่อเสียงของลิลี่นั้นไม่มีค่าอะไร หากไม่มีแปดพันล้าน บริษัทของตระกูลจะพังลง

คุณย่ายังคงเงียบ ทั้งตระกูลไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งลงด้วยความโกรธแค้น ซาแมนธาเองก็ไม่อยากนิ่งเฉย แต่เธอก็ไม่พูดอะไร เพียงจ้องไปที่เทรนท์ด้วยความโกรธ ลิลี่ผิดหวังอย่างที่สุด

ด้วยเหตุนี้ เทรนท์จึงยิ้มอยากภูมิใจและยิ่งได้ใจมากกว่าเดิม เขากระชากลิลี่ด้วยความรุนแรง

เธออ้าปากค้างและเข้าไปอยู่ในวงแขนเขา ก่อนที่เธอจะได้ขัดขืน เขาก็จับเธอไว้แน่นในวงแขน "ลิลี่สุดสวยของฉัน ไม่ต้องกลัว ฉันจะดูแลเธออย่างดีเลย" เทรนท์แสยะยิ้ม ยื่นปากต้องการจะจูบเธอ

ลิลี่รู้ดีว่าเธอไม่มีทางหนีออกจากเขาได้ เธอหยุดดิ้นรนแล้วปิดตาลงด้วยความสิ้นหวัง

อะไรคือความสิ้นหวังน่ะเหรอ? นี่ไงล่ะความสิ้นหวัง การถูกล่วงละเมิดโดยเทรนท์ ยัง ต่อหน้าต่อหน้าแม่เธอและพี่น้อง และไม่มีใครที่จะยืนขึ้นช่วยเหลือเธอสักคน

มันคือความสิ้นหวัง ความสิ้นหวังอย่างที่สุด! ทำไมพวกเขาถึงสังเวยเธอเพื่อประโยชน์ของตระกูล? เธอเป็นเพียงผู้หญิง ทำไมพวกเขาทำแบบนี้กับเธอ?

ดวงตาของเธอแดงขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกถึงลมหายใจที่เข้ามาใกล้ ลมหายใจปะทะหน้าเธอ

'แดร์ริล นายอยู่ที่ไหน? ฉันกำลังถูกรังแก นายรู้บ้างไหม?' เธอไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ ชายคนเดียวที่เธออยากจะเจอถึงเป็นสามีไร้ประโยชน์ของเธอ!

น้ำตาของเธอไหล เธอรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจะแตะของเธอ ในตอนนั้น เธอก็ปิดตาแน่น ในขณะที่ทั้งตระกูลไร้ซึ่งความหวัง

ในขณะที่เทรนท์กำลังจะได้แตะริมฝีปากเธอ การจับที่แข็งแรงและทรงพลังก็จับเข้าที่ไหล่ของเทรนท์

"เวรเอ๊ย! -ึงเป็นใครวะ!" เทรนท์สบถออกมาในขณะที่หันไป โกรธเคืองที่มีใครขัดขวางกิจกรรมของเขา

ชายในชุดคุณภาพต่ำ ในอายุราวยี่สิบ มองเขาด้วยความเย็นชา

"แดร์ริล?"

ในตอนนั้น ทุกสายตามองที่เขา

"มัน… มันเป็นนายจริง ๆ..." ลิลี่กล่าวเสียงเบา ริมฝีปากของเธอเลือดออกจากการกัดปาก