คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 85

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

แรงตบของแดร์ริลทำให้หัวใจของทุกคนเต้นผิดจังหวะกันเลยทีเดียว ทั้งคฤหาสน์ลินดันเงียบสนิท

สุดท้าย รถตำรวจสองคันก็มาถึง เมแกน แคสเทลโล—ในชุดเครื่องแบบ—นำเหล่าตำรวจเข้ามาในคฤหาสน์ เมื่อเข้ามาถึงโถงหลัก เธอก็หน้าบึ้งกับภาพตรงหน้าเธอ

"อย่าขยับ!" เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินเข้าไปในที่เกิดเหตุ

แดร์ริลหยุดลง ค่อย ๆ ยืนขึ้น แล้วยืดเส้นข้อมือ เมื่อจำแดร์ริลได้ เมแกนก็เดินไปหาเขา

"ใครโทรหาตำรวจ?" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถาม เขาเปิดสมุดรายงานระหว่างตรวจสถานที่โดยรอบ

ลิลี่เริ่มตั้งสติอย่างรวดเร็ว "ฉัน… มันเป็นฉันเอง"

"คุณบอกว่ามีบางคนกำลังทำร้ายสามีคุณ? ชายที่นอนอยู่กับพื้นใช่สามีคุณรึเปล่า? เจ้าหน้าที่ตำรวจชี้ไปที่แทบจะดูไม่ออกว่าเป็นเทรนท์ ยัง บนพื้น เขาเขียนรายงานและสอบสวนในเวลาเดียวกัน

"ไม่ ไม่ เขา… เขาไม่ใช่สามีฉัน" ลิลี่ส่ายหัว สายตาเธอไปที่แดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอกระซิบ "เขาต่างหาก" ในตอนนั้นเอง เธอก็งุดหน้าลงด้วยความเขินอาย ใบหน้าเธอแดง เธอน่ารักจนพูดไม่ออกเลยในตอนนี้

เมื่อได้ยินลิลี่ยอมรับแดร์ริลเป็นสามีต่อหน้าต่อตาทุกคน แดร์ริลก็รู้สึกดีใจจนอธิบายไม่ถูก

หนึ่งในเจ้าหน้าที่กลินน้ำลายเหนียวคอ เขากำลังประเมินแดร์ริล 'ชายคนนี้ทุบตีเทรนท์จนถึงจุดที่เขาป้องกันตัวเองไม่ได้เลยเหรอ?!'

ในเวลาเดียวกัน เทรนท์—บนพื้น—ก็ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด "เจ้าหน้าที่ คุณต้องช่วยผม! ชายคนนี้บ้าไปแล้ว!" จากการถูกกระทืบโดยลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่น เทรนท์ยอมไม่ได้จนต้องร้องขอความเป็นธรรมจากตำรวจที่เพิ่งมาถึง

"พอแล้ว! ทุกคนกลับไปที่สถานีตำรวจแล้วจดรายงานไว้!" เมแกนตัดบทในขณะที่เหลือบมองเทรนท์ เขาหุบปากลงทันที แล้วจ้องที่แดร์ริลอย่างไม่พอใจ

"นาย อยู่ก่อน ถามคำให้การจากพยานทุกคน" เมแกนชี้ไปที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เธอหันไปที่แดร์ริลแล้วกล่าวเสริม "ตามเราไปที่สถานีตำรวจด้วยค่ะ"

แดร์ริลพยักนหน้า ลิลี่ดูกังวล เธอกล่าวเสียงอ่อน "ฉันจะไปด้วย"

แดร์ริลหัวเราะคิกคักแล้วส่ายหัว "ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไม่เป็นไร ผมเชื่อว่าเจ้าหน้าที่แคสเทลโลจะต้องเป็นกลางอยู่แล้ว"

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลิลี่จึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แดร์ริลเข้าไปในรถตำรวจคันหนึ่ง มีเพียงเขาสองคนในรถ เมแกนเริ่มขับรถออกแต่ไม่ได้ไปทางสถานีตำรวจ

"เราไม่ได้จะไปบันทึกคำให้การเหรอ?" แดร์ริลฉงนใจ

เมแกนจ้องเขาแล้วกล่าวอย่างช้า ๆ "เรารู้ดีว่าเทรนท์ ยัง นั้นยะโสและเผด็จการขนาดไหน ฉันกล้าพูดอย่างไม่สงสัยเลยว่ามันเป็นความผิดของเขาแน่ ฉันจะแจ้งลูกน้องของฉันเพื่อตรวจดูกล้องอีกที ทุกอย่างจะกระจ่างในตอนนั้น"

"เจ้าหน้าที่แคสเทลโล คุณเข้าใจสถานการณ์เก่งจริง ๆ" แดร์ริลยิ้ม

เมแกนกรอกตา "หยุดพูดไร้สาระ ฉันเห็นกับตาตัวเองแล้ว คุณกลายเป็นผู้บ่มเพาะเต็มตัวแล้วใช้ไหม?"

แดร์ริลพยักหน้า "ปรมาจารย์ขั้นสอง!"

นั่นทำให้เมแกนสนใจแต่ก็หงุดหงิด เขาไม่ใช่แค่กลายเป็นผู้่บ่มเพาะได้ แต่ยังทะลวงขั้นสองในไม่กี่วัน ต้องมีการผจญภัยแสนพิเศษเกิดขึ้นแน่

"ด้วยความสัตย์จริงนะ คุณยังพอมีเม็ดยาเทวะที่เคยให้ฉันก่อนหน้านี้ไหม?" เมแกนถาม

"เจ้าหน้าที่แคสเทลโล ผมให้คุณไปแล้วเม็ดหนึ่ง" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "และถ้าผมจำไม่ผิด ไม่ใช่คุณเหรอที่เตือนผมไม่ให้มอบมันให้ใครอีก?" เขาเสริม

เมแกนหน้าแดง "ฉัน… ฉันไม่รู้นี่ว่าฤทธิ์ของยามันเป็นอย่างไร ฉันมีเพื่อนที่ติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามานานแล้ว ถ้าคุณยังพอมีเหลือ คุณช่วยมอบให้ฉันสักเม็ดได้ไหม?"

แดร์ริลบิดขี้เกียจแล้วกล่าวอย่างเกียจคร้าน "แล้วปัญหาของเพื่อนคุณมันมาเกี่ยวกับผมได้อย่างไร?" แม้ว่าขั้นตอนการกลั่นเม็ดยาเทวะนั้นจะเรียบง่าย แต่ก็ไม่ควรที่จะมอบให้ใครง่ายเกินไป เม็ดยานี้ถูกขายให้แบรนดอนในราคาสองหมื่นล้าน บวกกับแหวนนิ้วโป้งโบราณ

เมแกนกัดปากด้วยความไม่พอใจ ในฐานะหัวหน้าหน่วยสืบสวน รวมกับการเป็นกุหลาบงามท่ามกลางขวากหนาม—เธอไม่เคยถูกผู้ชายปฏิเสธมาก่อน