คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 869

”นี่แกกำลังทำอะไร? พายเรือเร็วเข้าสิ” แลนวินกล่าวขณะเตะไม้พายให้ลิลี่

ลิลี่ขบริมฝีปากของเธอและห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะต้องกล่าว “ศิษย์พี่ เราจะใช้เรือลำเล็กนี่พายไปจักรวาลโลกจริง ๆ เหรอ?”

‘เรือลำนี้มันเล็กเกินไป และใช้แค่ไม้พายด้วย มันต้องพายไปนานแค่ไหนกว่าจะถึง?’ ลิลี่คิด

“ทำไมล่ะ? แกอยากจะเช่าเรือลำใหญ่ที่มีลูกเรือเป็นสิบคนรึไง? แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดว่ามาเที่ยวเล่นเหรอ?” แลนวินหน้านิ่วคิ้วขมวดและชี้ไปที่จมูกของลิลี่

ลิลี่มองไปที่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลและกล่าวเบา ๆ “แต่... มันมีไม้พายแค่อันเดียว”

“ก็ใช่ไง มีแค่อันเดียวให้แกพายไง!” แลนวินฉุนเฉียว “ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันคงไม่มีวันพาแกมาด้วยหรอกถ้าหากท่านอาจารย์ไม่ได้สั่งให้แกมาด้วยเพื่อฝึกฝน! ฉันจะนั่งสมาธิและบ่มเพาะพลังไปตลอดการเดินทาง ฉะนั้นแกต้องพายเรือลำนี้ ฉันมั่นใจว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้แกตายแน่”

คำกล่าวของแลนวินเริ่มแย่ลง “แกมันก็แค่คนหน้าตาอัปลักษณ์ ได้โปรดอย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งมากยศ อย่ามาเสแสร้งนังแพศยาต้อยต่ำ”

เมื่อกล่าวเช่นนั้น แลนวินก็นั่งลงบนเรือและหลับตาลงโดยไม่ได้กล่าวอะไรต่อ

ลิลี่ขบริมฝีปากของเธอ และค่อย ๆ หยิบไม้พายขึ้นมาพายเรือ

…

ระหว่างนั้นที่จักรวาลโลก พระราชวังฟูเหยา

ใกล้จะถึงกลางฤดูหนาวแล้ว พืชพรรณที่อยู่ด้านนอกแห้งเหี่ยวภายใต้ลมหนาวที่กระโชกอย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม ห้องโถงบุปผาหลวงที่พระราชวังฟูเหยาก็อยู่ในบรรยากาศรื่นเริงและเฉลิมฉลอง พวกเขากำลังจัดงานเลี้ยงดอกเหมย

งานเลี้ยงดอกเหมยเป็นประเพณีพิเศษของพระราชวังฟูเหยาที่สืบทอดกันมายาวนานหลายพันปี