คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 927

แดร์ริลตกตะลึง เขาตกใจมากจนแทบจะดึงสติไว้ไม่อยู่

บ้าจริง!

เถาอู้อยากจะให้พวกเขาดูแลลูกทั้งสองคน?

โฮก!

เถาอู้แผดเสียงทุ่มต่ำโศกเศร้าและกล่าวขอร้องกับแดร์ริล “น้องชาย ได้โปรด... เจ้าต้องช่วยดูแลลูก ๆ ของข้า ได้โปรด ทั้งสองคนเขยิบเข้ามา! ให้ลูก ๆ ของข้าจดจำพวกเจ้าว่าเป็นอาจารย์ด้วยหยดเลือด! ข้าขอร้อง...”

เถาอู้อ่อนแอลงยิ่งกว่าเดิม เสียงของมันเริ่มสับเส่า

หัวใจแดร์ริลเศร้าสลดเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาเดินเข้าไปหาอสูรร้ายพร้อมกับสโลน

เถาอู้ไม่ใช่แค่เพียงสัตว์วิเศษเท่านั้น แต่มันยังเป็นถึงราชาอสูร! มันอยู่ในระดับเดียวกันกับมังกรฟ้า และเสือขาว และบรรดาสัตว์วิเศษเหล่านั้นจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้ใครง่าย ๆ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันก็ขออ้อนวอนเพื่อเห็นแก่ลูกหลานของมัน ช่างเป็นฉากที่น่าสะเทือนใจ!

แดร์ริลรู้สึกจุกอก เขากล่าวตอบด้วยความเคารพนับถือ “ท่านอาวุโสเถาอู้ ไม่ต้องห่วง เราจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี”

“ดี นั่นดีมาก” เถาอู้พยักหน้าดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง “มาเร็ว เข้ามาหยดเลือดเพื่อทำพิธีพวกเขาจะได้จดจำพวกเจ้าว่าเป็นท่านอาจารย์!”

แดร์ริลพยักหน้าขณะมองไปที่สโลน พวกเขากรีดนิ้วและหยดเลือดลงไปบนไข่ของเถาอู้

เปรี้ยง!

ลำแสงสองดวงพุ่งออกมาจากไข่หินทั้งสองฟองนั้นทันที มันส่องสว่างอุโมงค์ลับทั้งหมดด้วยแสงเจิดจ้า!

พวกเขาทำพิธีเสร็จแล้ว!

แดร์ริลและสโลนต่างรู้สึกตื่นเต้น และพวกเขาก็โอบกอดไข่ไว้บนอกคนละฟอง

เฮ้อ!

เถาอู้ถอนหายใจ ความปราถนาสุดท้ายของมันก็เติมเต็มแล้ว มันไม่มีอะไรที่คางคาใจอีกต่อไป

“ข้าขอฝากลูกทั้งสองคนไว้กับเจ้า น้องชาย” เถาอู้กล่าวน้ำเสียงเบาลง มันจ้องมองดูลูกของมันอย่างสลดใจ

ในที่สุดร่างใหญ่ยักษ์ของอสูรก็ร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง ดวงตาของมันปิดสนิท และมันก็หมดลมหายใจ

เถาอู้เป็นสัตว์วิเศษที่มีสติปัญญาชาญฉลาด เถาอู้ที่เพิ่งเกิดใหม่ก็พูดได้แล้ว

“น่ารักจัง” สโลนรู้สึกผูกพันในทันที เธอเกาหัวเล็ก ๆ ของมัน

จากนั้นเถาอู้ตัวน้อยก็หันไปหาแดร์ริลและตะโกนเรียก “ปาปี๊”

แดร์ริลนั้นดีใจมากที่ได้ยินเถาอู้ตัวน้อยทักทายเขา จนเขาอยากจะหัวเราะ เขาเอื้อมมือไปลูบหัวอสูรตัวน้อย “เจ้านุ่มนิ่ม น่ารักอะไรขนาดนี้! เก่งมาก...”

สโลนหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกเคืองและกระอักกระอ่วน ขณะเธอกล่าวกับเถาอู้ตัวน้อย “ไอ้ตัวเล็ก มามี๊อยู่นี่แต่นั่นไม่ใช่ปาปี๊ของหนู เข้าใจไหม?”

“บู้…” เถาอู้ตัวน้อยคำราม มันเรียกหาแดร์ริลอีกครั้งราวกับมันกำลังประท้วง “ปาปี๊...”

แดร์ริลกลั้นขำแทบไม่อยู่ขณะมองไปที่เถาอู้ตัวน้อยด้วยความรักและลูบหัวของมัน จากนั้นก็หันกลับไปมองไข่ที่อยู่ในมือของตัวเอง “แปลกจัง ทำไมไข่ฟองนี้มันไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย?”

สโลนไม่สบอารมณ์ที่จะตอบคำถามแดร์ริล เธอหันหลังกลับและมุ่งหน้าเดินไปหาทางออก

แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันไปหาร่างอันไร้วิญญาณของเถาอู้ “ไม่ต้องห่วงท่านอาวุโส ผมจะดูแลลูกของท่านให้เป็นอย่างดี ผมจะจัดงานศพให้ท่านอย่างสมเกียรติ”