คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 292

นิทรรศการภาพวาดทำเงินได้ไม่น้อย หลังจากนั้นเธอก็มองหาบริษัทที่ต้องการระดมทุน และเชิญทีมนักลงทุนมืออาชีพเพื่อมาประเมินความเสี่ยง ก่อนที่จะตัดสินใจลงทุนในหลายบริษัท

ปีนี้ หลายบริษัทที่ลงทุนไปนั้นกำไรดีมาก โดยเฉพาะบริษัทแอนิเมชันหนึ่งในนั้นที่มีชื่อว่า‘เล่อชวี’ ซึ่งผู้ก่อตั้งเป็นคนรุ่นใหม่ มีไอเดียสร้างสรรค์

และที่เสิ่นชิงซูไปดูงานครั้งนี้ ก็เพื่อไปพบกับผู้ก่อตั้งคนนี้

เธออยากนำมรดกทางวัฒนธรรมมาผสมผสานกับแอนิเมชันในประเทศ ให้มรดกทางวัฒนธรรมยังคงเดินหน้าต่อไปได้ในยุคสมัยใหม่ และให้ทั่วโลกได้เห็นสติปัญญาเฉพาะตัวของบรรพบุรุษของเรา ทำให้คนในชาติมีแรงขับเคลื่อนสานต่อมรดกทางวัฒนธรรมนี้สืบไป!

‘เล่อชวี’อยู่ที่เมืองอวิ๋น สามารถนั่งเครื่องบินจากเมืองเจียง โดยใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เสิ่นชูไปเพียงสองวัน และกลับมาทันวันเกิดของเสี่ยวอันหนิงพอดี

......

เสิ่นชิงซูไปทำงานนอกสถานที่ หน้าที่การส่งเสี่ยวอันหนิงไปโรงเรียนอนุบาลจึงตกเป็นของเวินจิ่งซี

เวินจิ่งซีพาเสี่ยวอันหนิงมาส่งถึงหน้าประตูโรงเรียนอนุบาล เขานั่งยอง ๆ แล้วลูบศีรษะของเธอที่สวมหมวกสีเหลือง “ยัยหนู เรียนหนังสือต้องเป็นเด็กดีนะ ตอนบ่ายป๊ะป๋าจะมารับเอง”

“ค่ะ ๆ!” เสี่ยวอันหนิงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วโบกมือเล็ก ๆ ไปมา “บ๊ายบายค่ะป๊ะป๋า~”

“บ๊ายบาย!” เวินจิ่งซีก็โบกมือตามเธอเช่นกัน

เสี่ยวอันหนิงหันหลังเดินเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล พอดีกับที่จางเถียนเถียนเพื่อนร่วมชั้นมาถึงพอดี

เมื่อจางเถียนเถียนเห็นเวินจิ่งซี ดวงตาก็เป็นประกาย รีบวิ่งมาจับมือน้อย ๆ ของเสี่ยวอันหนิง “เสี่ยวอันหนิงนั่นคือพ่อของเธอเหรอ?”

เสี่ยวอันหนิงเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ แล้วกล่าวเสียงใสว่า “ใช่พ่อของฉันเอง แต่ไม่ใช่พ่อแท้ ๆ นะ!”

“อ้าว?” จางเถียนเถียนทึ่มทื่อไป “เขาเป็นพ่อเลี้ยงของเธอเหรอ?”

เสี่ยวอันหนิงขมวดคิ้ว “อะไรคือพ่อเลี้ยงเหรอ?”

“ก็คือแม่ของเธอกับพ่อแท้ ๆ ของเธอเลิกกัน แล้วก็มีสามีใหม่ ซึ่งก็คือพ่อเลี้ยงของเธอยังไงล่ะ!”

เสี่ยวอันหนิงขมวดคิ้ว “ป๊ะป๋ากับแม่ของฉันเป็นเพื่อนสนิทกัน พ่อบุญธรรมไม่ใช่พ่อเลี้ยง อีกอย่าง พ่อแท้ ๆ ของฉันก็ตายไปแล้วด้วย”