คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 294

พู่กันของเสี่ยวอันหนิงตกลงไป เธอจึงก้มลงไปเก็บมัน

ทันใดนั้น รองเท้าหนังสีดำแวววาวคู่หนึ่งได้ปรากฏขึ้นตรงหน้า

เสี่ยวอันหนิงชะงักเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ

ฟู่ซือเหยียนย่อตัวลงมา และจ้องมองใบหน้าตรงหน้าที่คล้ายคลึงกับเสิ่นชิงซูเป็นอย่างมาก อารมณ์รุนแรงพลุ่งพล่านอยู่ในแววตา

ดวงตากลมโตดำสนิทของเสี่ยวอันหนิงเบิกกว้าง

คุณอาคนนี้หล่อจัง!

และหล่อคนละแบบกับคุณอาจิ้นเชวียเลย!

แต่ว่า ดูเหมือนเขาจะแปลก ๆ นิดหน่อยนะ?

เสี่ยวอันหนิงเก็บพู่กันของตนเองขึ้นมา และถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างระแวดระวังตัว

ลูกกระเดือกฟู่ซือเหยียนขยับเล็กน้อย ริมฝีปากบางเผยอออก “หนูชื่ออะไร?”

“แม่บอกว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าไปเรื่อยค่ะ!” เสี่ยวอันหนิงตอบเสียงใส และยังจงใจเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น “แม้แต่คนแปลกหน้าที่หล่อมากก็ไม่ได้!”

คำพูดของเสี่ยวอันหนิงดึงดูดความสนใจของคุณครูทันที

ครูสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นฟู่ซือเหยียน สีหน้าเธอก็ตกตะลึง

รูปหล่อ แถมมีเสน่ห์ ยากที่จะไม่ใจเต้น

แต่ใจเต้นก็ส่วนใจเต้น แต่ครูสาวยังไม่ลืมรับผิดชอบหน้าที่ของตนเอง!

“คุณะ มาหาใครเหรอคะ?” ครูสาวมองฟู่ซือเหยียน และเอ่ยถามอย่างสุภาพ

ฟู่ซือเหยียนลุกขึ้น และพยักหน้าให้กับครูสาวอย่างเย็นชา “ขอโทษนะครับ ที่รบกวนการเรียนของพวกคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เด็ก ๆ วาดภาพจะเสร็จแล้ว ท่านเป็นผู้ปกครองของเด็กคนไหนเหรอคะ?”

สายตาของฟู่ซือเหยียนกวาดมองไปที่เสี่ยวอันหนิง

เสี่ยวอันหนิงเอามือเท้าเอว จ้องมองฟู่ซือเหยียน ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความระมัดระวังต่อเขา

อายุยังน้อย แต่การตระหนักถึงความปลอดภัยนั้นสูงเลยทีเดียว

ฟู่ซือเหยียนถูกท่าทีของเจ้าตัวน้อยที่ฉลาดเกินตัวทำให้ถูกใจ จึงยกยิ้มจาง ๆ

จากนั้น เขาก็มองไปยังครูสาว ด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกล่าวเสียงทุ้ม “แค่เห็นว่าเด็กคนนี้น่ารักดี ก็เลยเข้ามาดู ขอโทษนะครับ”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป