คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 6

ฟู่ซือเหยียนยืนอยู่นอกประตู สีหน้าบนเบ้าหน้าคมชัดเย็นชาและเหินห่าง “สองสามวันนี้ผมต้องไปดุงาน เสี่ยวชูดูแลเขาคนเดียวไม่ไหว ช่วงนี้คงต้องให้คุณลำบากดูแลเขาหน่อย”

เสิ่นชิงซูรู้สึกไม่สบาย จึงชักสีหน้าใส่เขา

“ได้ งั้นตอนคุณกลับมาจากการดูงานก็อย่าลืมเอาข้อตกลงการหย่ามาด้วยนะคะ”

ว่าแล้วเธอก็อุ้มฟู่ซืออวี่ขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินมุ่งหน้าตรงเข้าไปที่ห้องทำงาน

ฟู่ซือเหยียนยืนมองเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาปิดประตูบานใหญ่ของสตูดิโอลง แล้วหมุนกายเดินจากไป

……

ภายในห้องพักผ่อน เสิ่นชิงซูวางฟู่ซืออวี่ลง ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา

“ถอดเสื้อกันหนาวออก แล้วนอนเถอะ”

คราวนี้ฟู่ซืออวี่เชื่อฟังมาก

ถอดเสื้อกันหนาวออกเองแล้วยื่นส่งให้เสิ่นชิงซู “แม่ครับ ช่วยเอาเสื้อกันหนาวไปแขวนให้ผมที ขอบคุณครับ”

ฟู่ซืออวี่มักจะปากหวานแบบนี้เสมอ

เสิ่นชิงซูยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะรับเสื้อกันหนาวมาแขวนไว้บนราว

สองแม่ลูกนอนอยู่บนเตียง

ฟู่ซืออวี่กอดแขนเสิ่นชิงซูเอาไว้ “แม่ครับ แม่โกรธที่ผมไปเจอผู้หญิงคนนั้นมาใช่ไหมครับ”

เสิ่นชิงซูชะงักงัน จากนั้นถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะพูดแนะนำเสียงเบาพร้อมกับกอดฟู่ซืออวี่ไว้ “เธอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของลูก แม่รู้ว่ามันยากที่จะยอมรับได้ในเวลาอันสั้น แต่ถ้าไม่มีเธอก็จะไม่มีลูกนะ ดังนั้นต่อไปลูกห้ามเรียกเธอด้วยคำว่า ‘ผู้หญิงคนนั้น’ อีก”

ความกระวนกระวายในใจของฟู่ซืออวี่หายไปไม่น้อยเพราะคำพูดประโยคนี้ของเสิ่นชิงซู

เขาเห็นว่าตอนกลางคืนเสิ่นชิงซูไม่กลับบ้าน ยังนึกว่าเสิ่นชิงซูโกรธที่เขาไปหาแม่ก็เลยไม่ต้องการเขาแล้วเสียอีก

ยังดีที่เขาแค่คิดมากไป!

ฟู่ซืออวี่หลับตาลงด้วยความพึงพอใจ “แม่ครับ ผมจะชอบแม่ตลอดไป ไม่ว่าแม่คนที่คลอดผมออกมาจะเป็นใคร แม่ก็จะเป็นแม่ที่ผมรักที่สุดตลอดไป!”

เสิ่นชิงซูหัวใจอ่อนยวบ ลูบดวงหน้าของเธอเบา ๆ

“แม่รู้แล้ว แม่ก็รับรองกับลูกเหมือนกัน ตราบใดที่ลูกต้องการแม่ แม่จะอยู่ตรงนี้เสมอ”

“แม่ แม่พูดแล้วนะครับ!” ฟู่ซืออวี่หาวหวอดหนึ่งที “แม่ห้ามโกหกนะ ถ้าโกหกจมูกจะยื่นนะครับ!”

เสิ่นชิงซูรู้สึกขำขันกับคำพูดนี้ของเขา อารมณ์หงุดหงิดค่อย ๆ สงบลง

เธอก้มหน้ามาจุ๊บที่หน้าผากของฟู่ซืออวี่เบา ๆ หนึ่งที “แม่ไม่มีวันโกหกลูกแน่นอน ฝันดีนะ”

สิ่งที่เสิ่นชิงซูได้รับกลับมาคือเสียงจังหวะลมหายใจที่สมดุลของฟู่ซืออวี่

……

ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมฤดูหนาว ฟู่ซืออวี่จึงไม่ต้องไปโรงเรียนอนุบาล

วันต่อมาสตูดิโอรับวัตถุโบราณมาบูรณะอีกชิ้นหนึ่ง ค่าตอบแทนสูงมาก แต่เวลาในการส่งมอบค่อนข้างกระชั้นอีกเช่นเดิม

สองวันต่อจากนั้น ฟู่ซืออวี่แทบจะอยู่กับเสิ่นชิงซูที่สตูดิโอตลอดเวลา

ในตอนที่เสิ่นชิงซูยุ่งอยู่กับงาน ลู่เสี่ยวหานกับพนักงานคนอื่น ๆ จะกันช่วยดูแลฟู่ซืออวี่

สองปีมานี้ฟู่ซืออวี่มาที่นี่ประจำ จึงสนิทสนมกับทุกคนมาก

เวลาบ่ายสองโมงของวันที่สาม ในที่สุดเสิ่นชิงซูก็ทำงานบูรณะเสร็จ

เธอออกมาจากห้องบูรณะแล้วเดินไปยังห้องทำงาน พร้อมกับส่งไลน์หาเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่ในแผนกสูตินรีเวช

เสิ่นชิงซู : [เย็นนี้เข้าเวรไหม?]

[เข้าสิ! ทำไมเหรอ?]

เสิ่นชิงซู : [ช่วยเก็บคิวไว้ให้ฉันหน่อย ฉันจะไปถึงประมาณบ่ายสามครึ่ง]

เธอให้ความรู้สึกเรียบร้อยเหมือนสาวเจียงหนาน ดวงหน้าเท่าฝ่ามือมีองคาพยพที่ประณีตได้รูป ไม่ถือว่างดงามจนน่าตะลึง แต่เด่นที่ผิวพรรณขาวผ่อง ดูไม่มีพิษสงเลยสักนิดเดียว ท่าทางตอนยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดไม่จา ก็ทำให้รู้สึกว่าดูเย็นชาเข้าถึงยากอย่างบอกไม่ถูก

โจวอวี๋ชูมองอีกฝ่ายเดินเข้ามา พลางลุกขึ้นกล่าวยิ้ม ๆ อย่างนุ่มนวล “คุณเสิ่น เชิญนั่งค่ะ”

เสิ่นชิงซูไม่ได้นั่งลง

เธอไม่คิดว่าตัวเองมีความจำเป็นที่ต้องมาพบโจวอวี๋ชูเป็นการส่วนตัว

“คุณโจวมีอะไรก็เชิญพูดมาตรง ๆ เถอะค่ะ”

โจวอวี๋ชูยกมือขึ้นมาถอดแว่นดำออก “ดูเหมือนว่าคุณเสิ่นจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไร แต่ฉันเข้าใจได้ค่ะ ฉันเองก็เพิ่งรู้วันนี้ว่าซือเหยียนโกหกกระทั่งคุณด้วย ทว่าเขาเองก็ทำไปเพราะหวังดีกับฉัน หวังว่าคุณเสิ่นจะไม่โทษเขานะคะ”

เสิ่นชิงซูเหยียดริมฝีปากเล็กน้อย น้ำเสียงนุ่มนวลราบเรียบ “ฉันไม่โทษใครทั้งนั้นแหละค่ะ ระหว่างฉันกับฟู่ซือเหยียนเดิมทีก็เป็นการร่วมมือกันด้วยความยินดีทั้งสองฝ่าย ส่วนฟู่ซืออวี่ เขาเป็นเด็กที่คุณตั้งท้องสิบเดือนคลอดออกมา คุณมีสิทธิ์เต็มที่ในการยอมรับความเป็นแม่ลูกกับเขา”

“คุณเสิ่นคิดแบบนี้จริงเหรอคะ?”

หัวคิ้วของเสิ่นชิงซูขมวดเป็นปมเล็กน้อย หมดความอดทนแล้ว “ที่คุณโจวนัดฉันออกมา แค่เพราะอยากรู้ความคิดของฉันเหรอคะ?”

โจวอวี๋ชูมองเสิ่นชิงซู

เธอค่อนข้างคาดไม่ถึงอยู่บ้าง

เสิ่นชิงซูดูควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้มาก

ผู้หญิงแบบนี้อยู่ข้างกายฟู่ซือเหยียนมาห้าปี

บอกตามตรง ถ้าจะพูดว่าเธอไม่รู้สึกถึงอันตรายสักนิดก็เป็นไปไม่ได้

แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว เสิ่นชิงซูควรถอยไปได้แล้ว

โจวอวี๋ชูล้วงหยิบข้อตกลงการหย่าออกมาจากในกระเป๋า

เธอวางหนังสือข้อตกลงลงบนโต๊ะ ก่อนจะดันมันไปถึงตรงหน้าของเสิ่นชิงซู

“เจตนาของซือเหยียนคืออยากเก็บคฤหาสน์หนานซีไว้ให้คุณ นอกจากนี้จะจ่ายให้คุณอีกสองร้อยห้าสิบล้าน ถือเป็นค่าตอบแทนที่คุณลำบากมาตลอดห้าปีนี้ ถ้าคุณคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อเถอะค่ะ”