คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 11

หลายวันผ่านมาที่โต๊ะอาหาร

“ปู่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับกระท่อมที่เชิงเขาอีกเพราะอาเทียนและอาฉีจะเข้าสำนักศึกษาส่วนซินเอ๋อร์ปู่จะให้จูเซียนสอนวิชาความรู้เรื่องของสตรีที่ต้องร่ำเรียนกัน” ฮุ่ยฉินเอ่ยขึ้นหลังจากที่ปรึกษากันกับบุตรชายและสะใภ้เกี่ยวกับเด็กๆที่ต้องร่ำเรียน และตนก็ไม่สามารถเห็นแก่ตัวนำหลานกลับเข้าป่าได้อีกโดยเฉพาะซินเอ๋อร์

“ขอรับท่านปู่หลานจะเข้าสำนักศึกษา” เย่วฉีเอ่ยขึ้นอย่างไม่ลังเลผิดกับเมื่อก่อนที่เอาแต่บ่ายเบี่ยง จะไม่ไปได้อย่างไรเล่าขืนอยู่ที่จวนต่อมีหวังชีวิตของตนคงสั้นลงเป็นแน่แท้ ด้วยน้องสาวตัวแสบนางช่างคิดค้นปรุงยาพิษต่างๆแล้วนำมาหลอกล่อให้เขาทดลองอยู่ร่ำไปแล้วเขาก็ไม่เคยทันเล่ห์เหลี่ยมของนางได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงตอนนี้ยาของนางจะยังไม่ร้ายแรงนักแต่เขาเชื่อว่าในอนาคตมันต้องไม่หยุดอยู่แค่นี้เป็นแน่ เขาต้องหนีห่างจากนางสักระยะหนึ่งเพื่อความปลอดภัยในชีวิตของตัวเอง

“จริงหรือ ดีๆเจ้าคิดได้เช่นนี้ก็ดี” ฮุยฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดีที่หลานชายยอมเข้าสำนักแต่โดยดี งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้อาเทียนที่เกลี้ยกล่อมน้องชายสำเร็จฮุ่ยฉินคิดในใจโดยไม่อาจรับรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงของหลานชายได้

จูเซียนหันไปมองเด็กน้อยด้วยสายตาคาดหวังนางจะสอนให้เด็กน้อยร่ำเรียนศาตร์ทั้งสี่และสอนงานเรือนต่างๆให้เก่งกาจจนเหล่าสตรีอื่นใดหาตัวเปรียบได้

เย่วซินรู้สึกขนลุกขนชันขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่ก็ไม่ได้สนใจตั้งหน้าตั้งตาตักอาหารที่อาฉีตักมาให้อย่างเอร็ดอร่อย

ทางด้านเรือนหลังเล็กท้ายจวนตระกูลซู ร่างเด็กน้อยกำลังใช้ดาบไม้ฟาดฟันกับคู่ต่อสู้อย่างเอาจริงเอาจังเด็กน้อยรู้สึกสนุกสนานและชีวิตไม่น่าเบื่ออีกต่อไปตั้งแต่ได้รู้จักกับพี่หยางหลง

เพราะเขามักจะแอบมาหานางอยู่บ่อยๆและคอยพร่ำสอนวิชาการต่อสู้อย่างการใช้ดาบ คราแรกพี่เสี่ยวชิงจะไม่ยอมให้เรียนแต่สุดท้ายก็ต้องใจอ่อนเพราะลึกๆแล้วพี่เสี่ยวอยากให้นางเข้มแข็งและสามารถดูแลตัวเองได้

“จิวเอ๋อร์พี่จะต้องเดินทางกลับบ้านเมืองของพี่แล้วคงไม่ได้มาหาเจ้าอีก” หยางหลงเอ่ยบอกเด็กน้อยหลังจากมานั่งพักกัน

“บ้านพี่หยางหลงไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกหรือเจ้าคะ” จิวอิงรู้สึกใจหายเล็กน้อยที่เขาบอกว่าจะไม่ได้มาหานางอีก

“บ้านของพี่อยู่ไกลอีกแคว้นหนึ่งแต่ถ้าพี่มีโอกาสมาที่นี่อีกพี่สัญญาว่าจะมาหาเจ้า” หยางหลงอามือลูบศีรษะเด็กน้อยอย่างเอ็นดูนางเป็นเด็กน่ารักเรียนรู้ไวและว่านอนสอนง่ายมากทีเดียว

“จิวเอ๋อร์คงคิดถึงพี่หยางหลงมากแน่ๆเจ้าค่ะ” จิวอิงเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงด้วยแววตาเศร้าหมอง

“อย่าเศร้าไปเลยพี่ซื้อตำรามาให้เจ้ามากมายถ้าคิดถึงพี่เจ้าก็อ่านตำราแล้วฝึกฝนมันดีหรือไม่อาจทำให้เจ้าหายคิดถึงพี่ได้” หยางหลงเอ่ยหลอกล่อเด็กน้อยเขาไม่อยากเห็นนางเศร้าหมอง

“จิวเอ๋อร์จะตั้งใจฝึกฝนแล้วรอพี่หยางหลงกลับมาหาเจ้าค่ะ” จิวอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและตั้งใจ

“ดีมากเด็กน้อยแล้วพี่จะกลับมาหาเจ้า วิชาที่พี่สอนเจ้าเอาไว้ปกป้องตัวเองและพี่เสี่ยวชิงเวลาที่มีคนมารังแกและห้ามนำไปรังแกผู้อื่นเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่” หยางหลงเอ่ยสอนเพราะส่วนมากสตรีไม่ค่อยร่ำเรียนฝึกดาบกันแต่ที่เขาสอนเพราะอยากให้นางปกป้องตัวเองได้เวลามีคนมารังแก

“เข้าใจเจ้าค่ะ ข้าจะไม่รังแกผู้ใดก่อนพี่หยางหลงวางใจได้”

“ดีมาก พี่คงต้องไปแล้ว..” หยางหลงเอ่ยแม้ในใจเขาจะรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องจากเด็กน้อยไปก็ตาม เขายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วก้มมองร่างเล็กอย่างอาวรณ์

“ฮึกๆๆ..” จิงอิงสะอื้นน้ำตาเอ่อคลอในดวงตมกลมโตพาให้คนมองรู้สึกสงสารจับใจ

“อย่าร้องไห้เลยนะเด็กดีแล้วเราจะต้องได้พบกันพี่สัญญา” หยางหลงเอ่ยปลอบ

“เจ้าค่ะข้าจะไม่ร้องไห้ข้าจะรอพี่หยางหลง” จิวอิงใช้มือปาดน้ำตาออกแล้วส่งยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้าแม้ในใจจะไม่ได้รู้สึกยิ้มเลยก็ตาม

หยางหลงนั่งยองตรงหน้าเด็กน้อยพร้อมเอื้อมมือโอบกอดร่างเล็กมาไว้ในอ้อมอกของตนแน่นเพื่อเป็นการร่ำลาครั้งสุดท้าย จากกันครานี้คงอีกนานกว่าจะได้เจอกันเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าเมื่อไรจะได้พบกันอีก หยางหลงปล่อยอ้อมกอดของตนแล้วลุกขึ้นยืนใช้มือลูบศีรษะเด็กน้อยสองสามทีแล้วหันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง เขาไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่เอ่อซึมออกมาจากดวงตาของลูกผู้ชายอย่างตน

“ข้าจะรอนะเจ้าคะเราจะต้องได้พบกันอีก...” จิวอิงตะโกนออกไปเสียงดังเพื่อบอกพี่หยางหลงให้ได้ยินพร้อมเช็ดน้ำตาตัวเองที่ตอนนี้ไหลออกมาไม่หยุดแล้วทรุดลงนั่งร้องไห้

เสี่ยวชิงที่ยืนมองอยู่ก็อดสงสารคุณหนูของตนไม่ได้หลายวันมานี้นางดูมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้อยู่กับคุณชายหยางหลง เขามักจะสอนคุณหนูทำโน่นนี่หลายอย่างและมีของฝากมาให้มากมายที่คุณหนูไม่เคยพบเห็น เสี่ยวชิงปล่อยให้คุณหนูของตนอยู่กับตัวเองสักพักเพื่อทำใจให้เข้มแข็งและค่อยชวนคุณหนูเข้าครัวทำอาหารให้ลืมเรื่องราวที่โศกเศร้า..