คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 13

“โอ้ย..เจ้าทำอะไรปล่อยข้านะ” เย่วซินดิ้นไปมาเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการโอบรั้ง มือข้างที่ยังว่างแอบหยิบยาพิษที่ปรุงเอาไว้ขึ้นมา นางยังไม่เคยทดลองใช้กับผู้ใดมาก่อนถือว่าวันนี้โชคดีแล้ว

“ปล่อยก็โง่น่ะสิ มีสาวงามมาทอดสะพานเช่นนี้” ซูหมิงลู่ก้มกระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ “เจ้าต้องการเงินเช่นนั้นหรือ?ถึงได้เอาตัวเข้าแลก” เขาเอ่ยประโยคหลังเสียงดังจงใจให้คนรอบข้างได้ยินจะได้ไม่มีผู้ใดเข้ามายุ่ง

..อ่อยบ้านพ่อมึงนะสิไอ้ผี.. เย่วซินคิดในใจ แล้วแกล้งทำหน้ายั่วยวนพร้อมกับยกมือขึ้นคล้องคอคนตรงหน้าอย่างแนบเนียนเพื่อจะได้โรยผงยาพิษหม่าล่าให้เข้าไปในด้านในคอเสื้อโดยที่ไม่มีผู้ใดทันสังเกต ผงพิษหม่าล่านางเป็นคนตั้งชื่อมันเองเพราะพิษของมันทั้งเผ็ดแสบร้อนอร่อยดีแท้

ซูหมิงลู่ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจตอนแรกคิดว่านางจะยากแต่ที่ไหนได้ก็แค่เล่นตัวเท่านั้นเพียงแค่ตนคว้าตัวเข้ามากอดถึงกับเปลี่ยนท่าทางมายั่วยวน ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องออกแรงตอนนี้เก็บแรงเอาไว้ตอนนอยู่บนเตียงเสียกว่า

“ว่าง่ายเช่นนี้ข้าชอบยิ่งนัก” ซูหมิงลู่ก้มหน้ามาใกล้หวังสัมผัสแก้มนวลว่าจะหอมเพียงใด

เย่วซินหลบเอียงใบหน้าหนีอย่างรู้ทัน “ท่านชอบมากหรือ? เช่นนั้นข้าจัดให้ท่านแบบไม่ยั้งเลยแล้วกันหึ หึ” เอ่ยจบเย่วซินก็เร่งโรยยาเพิ่มเข้าไปอีกเพื่อให้พิษรุนแรงเพิ่มมากขึ้น

ซูหมิงลู่รู้สึกร้อนบริเวณลำคอแปลกๆมันทั้งแสบทั้งร้อนจึงละมือจากการโอบรั้งร่างบางยกมือขึ้นลูบคลำลำคอตนเองด้วยใบหน้าเหยเก

“เป็นอะไรไปหรือหมิงลู่” เฟิ่งอี้เหว่ยเอ่ยถามสหายเมื่อเห็นทำสีหน้าประหลาด

“ร้อน แสบ โอ๊ย..ไม่ไหวแล้ว” ซูหมิงลู่แทบจะดิ้นพล่านเมื่ออาการเริ่มรุนแรงขึ้นจนอยากจะหาอะไรเย็นๆมาราดตัวเองเสียเดี๋ยวนี้

“คิกๆๆ..” เย่วซินหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจที่พิษหม่าล่าของตนใช้ได้ผลดีเยี่ยมถูกใจนางยิ่งนัก

“เจ้า!! เจ้าอะไรข้า..” ซูหมิงลู่ที่เห็นใบหน้างามตรงหน้าหัวเราะเยาะจึงตวาดถามเสียงดังและตนเองก็มั่นใจว่าต้องฝีมือของนางเป็นแน่ “จับตัวมันไว้” ยังไม่ทันได้คำตอบก็เอ่ยสั่งคนของตนทันทีด้วยความโกรธปนความเจ็บแสบ

“อ๊ะๆ ..ถ้าอยากเป็นเหมือนนายของพวกเจ้าก็เข้ามา” เย่วซินเอ่ยบอก นางเตือนแล้วนะถ้ายังขืนเข้ามาอีกจะมาโทษกันไม่ได้

ทั้งสองชะงักเท้าทันทีใจหนึ่งก็กลัวเป็นแบบนายของมันที่ร้องโอดโอยไม่ขาดระยะ ใจหนึ่งก็กลัวถูกเจ้านายทำโทษบ่าวชายทั้งสองจึงยืนลังเล

“รีบจับมันไว้สิเจ้าพวกโง่..”ซูหมิงลู่ตะโกนเสียงดังด้วยความเจ็บใจปนเจ็บปวด อย่างไรวันวนี้เขาต้องจับนางตัวดีมาลงโทษให้ได้

เย่วซินสะบัดผงสีขาวใส่บ่าวทั้งสองที่กำลังจะจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็วและตรงเป้าหมาย ทันทีที่พวกมันโดนก็ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บแสบล้มลงกุมหน้าตัวเองทันที

“โอ๊ย..”

“อ๊าก..”

เย่วซินสบโอกาสรีบหันหลังใส่เกียร์หมาเดินหน้าหนีอย่างรวดเร็ว นางไม่เก่งด้านการต่อสู้แต่ก็พอเป็นบ้างอย่างพวกเทควันโด แต่สมัยนี้มันไม่ใช่การต่อสู้ด้วยมือเปล่านะสิการใช้กระบี่นางไม่ถนัดจริงๆเลยไม่ได้สนใจเรียนรู้ นางคิดว่าการปรุงยาพิษก็เป็นอีกหนึ่งทางเลือกที่ดีดูอย่างตอนนี้สินางแทบไม่ต้องออกแรงเลยด้วยซ้ำมาถูกทางแล้วจริงๆ

เย่วซินซ่อนพิษต่างๆเอาไว้ตามตัวมากมายหลายชนิดเพราะเวลาจวนตัวขึ้นมาจริงๆนางจะได้ใช้สอยสะดวกและยังเก็บเอาไว้ในแหวนมิติอีกจำนวนมากมายไล่เรียงจากยาพิษธรรมดาจนไปถึงยาพิษขั้นรุนแรงที่สามารถปลิดชีวิตคนได้โดยไม่กี่ลมหายใจ

“ตุ๊บ..อ๊ะ..” เย่วซินเซถอยหลังสองเก้าแล้วเสียหลักเกือบล้มหงายหลังแต่โชคดีที่มือหนึ่งฉุดดึงเอาไว้ได้ทัน “อุ๊ย..ขอโทษเจ้าค่ะข้าไม่ทันระวัง” เย่วซินรีบโค้งศีรษะขอโทษชายหนุ่มตรงหน้าทันที เพราะเป็นนางเองที่รีบร้อนจนไม่ทันระวังเดินชนเขาเสียเต็มแรง

“ข้าไม่เป็นไรหรอก แล้วเจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความห่วงใยเพราะนางดินชนเขาเสียเต็มแรงจนเกือบล้ม

“ข้าไม่เจ็บเจ้าค่ะขอโทษคุณชายอีกครั้งนะเจ้าคะข้าขอตัวก่อน” เย่วซินโค้งศีรษะขอโทษอีกครั้งแล้วรีบเดินเข้าฝูงชนหายลับไป

“ฮึ..เป็นสตรีที่ว่องไวเสียจริงประเดี๋ยวคงได้ชนใครเข้าอีกหรอก” ชายหหนุ่มพึมพำเบาๆกับตัวเองและอดนึกขำหญิงสาวหน้าตาน่ารักผู้นั้นไม่ได้

“จิ้นฝานอยู่นี่เอง แล้วยืนยิ้มอันใดอยู่หรือ? รึว่าตกหลุมรักสาวแคว้นฉินเข้าให้แล้ว” เย่วฉีเอ่ยแซวสหายเพราะสหายผู้นี้นิสัยคล้ายพี่ชายของตนไม่ค่อยสนใจสตรีเสียเท่านัก

“ก็อาจเป็นเช่นนั้น เรารีบกลับที่พักกันเถิดป่านนี้พี่ชายของเจ้ากับหยางหลงคงจะคอยแย่แล้ว” จิ้นฝานเอ่ยบอกสหายเพราะออกมาตลาดนานแล้วและก็ใกล้ได้เวลาทานอาหารมื้อเย็น

ทั้งสองหนุ่มเดินกลับที่พักแต่ระหว่างทางก็ต้องพบกับความวุ่นวายเล็กน้อยเหมือนจะมีคนกลุ่มหนึ่งโดนอะไรบางอย่างมาร้องโอดครวญทุรนทุรายรีบแหวกฝูงชนจนล้มคะมำไปหลายคนคงเพราะรีบเดินทางไปโรงหมอเป็นแน่