คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 18

เรือนท้ายจวน เสี่ยวชิงเร่งเก็บข้าวของที่จำเป็นเตรียมออกจากเรือนให้เร็วที่สุดหลังจากได้รับจดหมายจากคุณหนุของตน ว่าถูกคนบนเรือนใหญ่ทำร้ายและคุณหนูยังบอกให้นางรีบหนีออกมาเพราะกลัวว่าจะถูกทำร้ายไปด้วยอีกคน เสี่ยวชิงถามกับชายที่นำจดหมายมามอบให้ว่าคุณหนูอยู่ที่ใด แต่ชายคนนั้นบอกว่าไม่ทราบแค่ถูกว่าจ้างมาพียงเท่านั้น

เสี่ยวชิงยังมีเงินเหลือเก็บมากพอที่จะใช้จ่ายอย่างไม่อดถ้ายังหางานใหม่ทำไม่ได้ เงินที่นางและคุณหนูเก็บออมใช้จ่ายกันอย่างประหยัดตลอดระยะเวลาหลายปี เสี่ยวชิงมุ่งมั่นในใจว่าอย่าไรจะต้องตามหาคุณหนูจิวอิงให้พบจนได้พลางนึกอ้อนวอนต่อสวรรค์ในใจให้เมตตานางสักครั้ง

หลังเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อยก็รีบออกจากเรือนแต่ไม่วายหันหลังกลับมามองด้วยน้ำตาเพราะความทรงจำของนางกับคุณหนูจิวอิงอยู่ที่แห่งนี้ เสี่ยวยืนมองอยู่เพียงครู่ก็หันหลังลอดช่องทางลับด้านหลังของเรือนออกจากเขตรั้วของตระกูลซูทันที

พลันเมื่อก้าวเท้าพ้นมาแล้วเสี่ยวชิงหันกลับไปมองเรือนท้ายจวนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ต้องตกใจเพราะเห็นเปลวไฟลุกโชนขึ้นกลุ่มควันพวยพุ่งขึ้นดำทมึนน่าหวาดกลัวยิ่งนัก เสี่ยวชิงเข่าอ่อนทรุดลงทันทีถ้านางไม่ตัดสินใจออกมาจากจวนทันทีเกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้พบหน้าคุณหนูจิวอิงเป็นแน่แท้ เสี่ยวชิงได้แต่ขอบคุณสวรรค์และรวบรวมสติลุกขึ้นเตรียมเดินจากมา

“ตุ๊บ..อ๊ะ..” เสี่ยวชิงงเร่งรีบไม่ทันได้มองจนร่างของตัวเองชนเข้ากับบางสิ่งเมื่อเพ่งมองก็ต้องตกใจ คนตรงหน้าใส่ชุดสีดำปกปิดใบหน้าเสี่ยวชิงคิดในใจว่าถ้าเป็นคนของเรือนใหญ่นางคงไม่อาจมีชีวิตรอด ไวเท่าความคิดเสี่ยวชิงรีบคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาทันที

“ขอร้องอย่าทำอะไรข้าเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยงชิงเอ่ยอ้อนวอน

เย่วซินเปิดผ้าคลุมหน้าออกเผยให้หญิงสาวได้เห็นใบหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“คุณหนู..ฮือๆ..” เสี่ยวชิงเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดก็ร้องออกมาอย่างดีใจ

“พี่เสี่ยวชิงมากับข้าแล้วเอาผ้านี้ปกปิดใบหน้าเอาไว้ก่อน” เย่วซินเอ่ยบอกพร้อมกับหยิบผ้าคลุมให้หญิงสาวกันคนที่คิดร้ายพบเห็น แล้วรีบเดินนำหน้าออกมาอย่างระมัดระวังเย่วซินลอบพรูลมปากอย่างโล่งใจนางเกือบจะมาไม่ทันพบพี่เสี่ยวชิงเสียแล้ว นั่นเป็นเพราะพี่สาวตัวดีของนางคนเดียว

นึกย้อนกลับไปหลังจากเข้าห้องพักกันเรียบร้อยจิวอิงไม่ยอมให้ตนนอนด้วยอ้างโน้นนี่นั่นนานาประการจนตนต้องแกล้งโอนอ่อนผ่อนตามและตามด้วยวางยานอนหลับจิงอิงเสีย เย่วซินรู้ว่าตัวเองและจิวอิงมีความคิดบางอย่างสอดคล้องกันนั่นคือต้องการแอบมาช่วยพี่เสี่ยวชิงนั่นเอง ถ้าจิวอิงไม่ได้รับบาดหนักขนาดนั้นตนคงจะยอมให้นางมาด้วยกันอย่างแน่นอน แต่อย่างที่บอกตนมาถูกทางจริงๆยาที่ปรุงเอาไว้ได้มาใช้กับพี่สาวอีกครา

หลังจากที่นางหลับตนก็รีบเปลี่ยนชุดและใช้วิชาตัวเบาขั้นต่ำสุดๆที่ท่านปู่เคยสอนสั่งเร่งเดินลัดเลาะมาตามทางที่จิวอิงบอกกับเสี่ยวเอ้อร์ทันที วิชาตัวเบาของตนนั้นทำได้เพียงเร่งความเร็วในพื้นราบเพียงเท่านั้นยังไม่พัฒนาถึงขั้นปีนกำแพงเดินบนหลังคาได้ เหตุเพราะเส้นพลังปราณไม่ถึงขั้นนั้นได้แค่นี้ถือว่าเป็นบุญแล้ว...

กลับมาปัจจุบันตอนนี้ทั้งตนเองและพี่เสี่ยวชิงได้มาถึงโรงเตี๊ยมเป็นที่เรียบร้อยและรีบเปิดประตูเข้าที่พักทันที

“พี่เสี่ยวชิงพักที่นี่ก่อน” เย่วซินเอ่ย

“คุณหนูเจ้าคะแล้วนั่นใครนอนอยู่บนเตียงหรือเจ้าคะ” เสี่ยวชิงเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อมองเห็นสตรีหนน้าดำนอนอยู่บนเตียง

“นั่นก็คุณหนูจิวอิงของพี่เสี่ยวชิงไง” เย่วซินเอ่ยพร้อมเดินไปที่เตียงนอนแล้วหยิบยาแก้พิษที่ทำให้ฟื้นตัวป้อนใส่ปากทันทีโดยไม่ได้สนใจเสียงของเสี่ยวชิงมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พี่เสี่ยวชิงจะต้องตกใจและประหลาด

“คุณหนูล้อบ่าวเล่นแล้ว คุณหนูก็ยืนอยุ่ตรงนี้แล้วนี่เจ้าคะ คุณหนูทำอะไรนางหรือเจ้าคะ” เสี่ยวชิงเห็นคุณหนูจิวอิงป้อนบางอย่างใส่ปากสตรีหน้าดำที่นอนอยู่บนเตียงก็พลันให้สงสัย

“รอให้นางฟื้นก่อนแล้วค่อยเล่าให้ฟัง” เย่วซินเอ่ยบอกเพียงเท่านั้นไม่นานจิวอิงก็รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา

“เย่วซิน..คนเจ้าเล่ห์” จิวอิงเอ่ยเสียงดังต่อว่าน้องสาวเมื่อลืมตาขึ้นมามองเห็นนางนั่งอยู่ข้างกายและนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่โดนนางซัดผงบางอย่างใส่หน้าตอนที่กำลังจะออกไปช่วยพี่เสี่ยวชิงหลังจากนั้นก็สติดับวูบไป เย่วซินไหวไหล่อย่างไม่ทุกข์ร้อนที่โดนต่อว่าพลางผายมือไปทางหนึ่ง

“พี่เสี่ยวชิง..ข้าดีใจยิ่งนักที่ท่านปลอดภัย” จิวอิงรีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปสวมกอดพี่เสี่ยวชิงทันทีด้วยความดีใจ

เสี่ยวชิงตอนนี้สมองมึนงงไปหมดได้แต่ยืนนิ่งๆไม่ได้กอดตอบพลันเมื่อรู้สึกตัวจึงเอ่ยถามออกไป “เจ้าคือใครกันหรือ?” เสี่ยวชิงสงสัยทำไมคุณหนูถึงบอกว่าสตรีหน้าดำผู้นี้คือคุณหนูจิวอิงกันแต่สตรีหน้าดำนี้กลับมีน้ำเสียงที่เหมือนคุณหนูมากโอ้ย..เสี่ยวชิงได้แต่ปวดหัวอยู่ในใจ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่แฝดคู่ป่วน