คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 19

ณ โรงเตี๊ยม ขณะนี้ทุกคนรวมตัวกันอยู่หน้าห้องของท่านปู่เย่วซินตัดสินใจจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ท่านฟัง เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรถือว่าเป็นเรื่องราวที่ดีเสียอีกด้วยซ้ำที่อย่างน้อยตัวของนางก็รู้ประวัติความเป็นมาว่ามีบิดา มารดาชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรมีผู้ใดเกี่ยวข้องอีกบ้าง ท่านปู่เองก็คงจะร่วมยินดีด้วยเช่นกัน

“ก๊อกๆๆ..ท่านปู่เจ้าค่ะ หลานขอเข้าไปได้หรือไม่” เย่วซินส่งเสียงถามคนด้านใน

“เข้ามาได้เลยปู่มิได้ลงกลอนเอาไว้” ฮุ่ยฉินส่งเสียงบอกหลานสาวตัวน้อยของตน

เย่วซินเดินเข้ามาภายในห้องคนเดียวก่อนเป็นผู้บุกเบิกทางเพราะกลัวว่าเข้ามาพร้อมกับจิวอิงท่านปู่จะตกใจเอาได้อย่างที่เกิดกับพี่เสี่ยวชิงเมื่อคืน

“มีอะไรจะคุยกับปู่หรือ อีกเดี๋ยวก็จะลงไปทานข้าวด้านล่างกันแล้ว” ฮุ่ยฉินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหลานสาวทำตัวแปลกๆ

“วันนี้เราทานอาหารบนห้องกันเถิดเจ้าค่ะ หลานสั่งเสี่ยวเอ้อร์เอาไว้แล้วพอดีว่าวันนี้หลานมีเรื่องจะบอกกล่าวท่านปู่เจ้าค่ะ เรื่องสำคัญมากๆ” เย่วซินเอ่ยบอกท่านปู่ขณะที่นั่งลงด้านข้างเอามือกอดแขนคนสูงวัยอย่างออดอ้อนเหมือนเคย

“หือ..เรื่องสำคัญกระนั้นหรือไหนลองเล่ามาสิ”

“คืออย่างนี้เจ้าค่ะ เมื่อวานหลานออกไปไหว้พระขอพรแต่เผอิญโชคชะตาทำให้หลานได้พบกับสตรีนางหนึ่งซึ่งสตรีคนนั้นหน้าตาเหมือนกับหลานมากๆเลยเจ้าค่ะ” เย่วซินเว้นจังหวะการเล่าพร้อมหยุดหายใจ

“สตรีนางนั้นถูกทำร้ายหลานจึงได้ช่วยเหลือ พูดคุยกันจึงได้ความว่าที่จริงแล้วนางคือพี่สาวฝาแฝดของหลานเจ้าค่ะท่านปู่”

“หือ..พี่สาวฝาแฝดของเจ้าอย่างนั้นรึ..เจ้าแน่ใจนะแล้วตอนนี้นางอยู่ที่ใดกันเหตุใดถึงไม่พามาให้ปู่รู้จักบ้าง” ฮุ่ยฉินความจริงแล้วเรื่องนี้อาจจะเหลือเชื่ออยู่บ้างเพราะตอนที่เขาผ่าท้องมารดาของนางก็พบเพียงเด็กน้อยผู้เดียวเท่านั้น แต่อย่างไรเขาก็ต้องได้พบกับนางก่อนแล้วค่อยดูกันต่อไปว่าแท้จริงแล้วนางคือพี่สาวของหลานสาวจริงหรือไม่

“พามาเจ้าค่ะท่านปู่เห็นแล้วอย่าตกใจนะเจ้าค่ะ “ เย่วซินเอ่ยพร้อมกับลุกเดินไปเปิดประตูแล้วจูงมือของจิวอิงเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับพี่เสี่ยวชิง

ฮุ่ยฉินเมื่อมองสตรีที่หลานสาวจับจูงกันเข้ามาก็พลันให้ตกใจไม่น้อยแต่ยังดีที่หลานสาวได้บอกกล่าวเอาไว้แล้วว่าอย่าตกใจเขาจึงต้องปรับอารมณ์หลายๆอย่างให้เข้าที่โดยไวที่สุด สตรีผู้นี้ถ้าเป็นคนอื่นให้มองอย่างไรก็ไม่อาจแยกแยะออกว่าคนไหนคือใครชื่ออะไรมันช่างเหมือนกันจนแยกไม่ออกจริงๆ

“ท่านปู่..ตะลึงเลยหรือเจ้าคะหลานเจอนางครั้งแรกก็เป็นเหมือนท่านปู่นั่นแหละฮิ ฮิ”

“เหมือนมากจริงๆ..” ฮุ่ยฉินพยักหน้าขึ้นลงพลางคิดว่าเหมือนกันขนาดนี้คงไม่ต้องสงสัยแล้วกระมังว่านางจะไม่ใช่พี่สาวจริงๆ “เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?” ฮุ่ยฉินเอ่ยถามสตรีตรงหน้า

“ข้ามีนามว่าจิวอิงเจ้าค่ะ” จิวอิงตอบพร้อมก้มหน้ามองต่ำด้วยความรู้สึกผิดที่เมื่อวานไม่ได้บอกความจริงกับท่านตั้งแต่แรก เหตุผลนั้นคือน้องสาวตัวแสบมาบอกนางทีหลังว่าถ้าเล่าให้ท่านปู่ฟังแต่แรกคงมีเรื่องคุยกันยาวแล้วจะไปช่วยพี่จิวอิงไม่ทันเลยต้องตามเลยไปก่อน

“จิวอิงเช่นนั้นรึ?” ฮุ่ยฉินคิดทบทวนชื่อเมื่อคิดว่านางเหมือนผู้ใดจึงเอ่ยออกมา “หรือว่าเจ้าคือสตรีหน้าดำคนนั้นหรือ”

“แหะ แหะ ท่านปู่เมื่อวานหลานขอโทษที่ไม่บอกตั้งแต่แรกเพราะรีบไปรับพี่เสี่ยวชิงก่อนที่นางจะได้รับอันตรายเจ้าค่ะ “ เย่วซินเอ่ยอธิบายแต่จู่ๆพี่เสี่ยวชิงก็คุกเข่าโขกศีรษะดังลั่นพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“รอยเจ้าขุดเอาไว้ไม่น้อยเลย” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกหลานสาวเมื่อมาถึงยังที่หมายแล้วเห็นร่องรอยของการขุดหลุมไว้หลายจุด

“เจ้าค่ะ แต่วันนั้นมีบุรุษสองคนมาช่วยหลานขุดด้วยเจ้าค่ะแต่หลานดันลืมถามชื่อของพวกเขาเอาไว้เสียได้”

“อืม..นับว่าเป็นคนดีไม่น้อย เอาละวันนี้เรามาช่วยกันคงต้องเจอแน่ๆ” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกหลานสาวทั้งสองคนอย่างกระตือรือล้นมั่นใจเต็มร้อยว่าอย่างไรก็ต้องพบแน่ๆ ทั้งหมดแยกย้ายกันขุดหาอย่างตั้งอกตั้งใจหากันอยู่ราวๆหนึ่งชั่วยามกว่าในที่สุดจิวอิงก็เป็นคนขุดพบหลุมฝังศพท่านแม่

“เจอแล้วข้าเจอกระดูกท่านแม่แล้ว” จิวอิงร้องตะโกนบอกทั้งสองคน

ทั้งหมดเดินมายังต้นไม้ใหญ่ที่จิวอิงกำลังขุด เย่วซินหยิบผ้าขาวออกมาจากแหวนจัดเก็บแล้วปูลงด้านข้าง “ค่อยๆนะจิวอิง”

จิวอิงเปลี่ยนเป็นใช้มือของตัวเองแทนจอบเพราะกลัวว่าจะทำให้กระดูกของมารดาหักเสียหาย นางพยายามอดกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้สุดหัวใจไม่ให้เอ่อใหลออกมา

เย่วซินเองเมื่อเห็นโครงกระดูกมารดาต่อมน้ำตาก็เริ่มทำงานทันทีภาพความทรงจำครั้งอดีตหวนกลับมาอีกครั้ง นางก้มหน้าก้มตาใช้มือคุ้ยเขี่ยหยิบชิ้นส่วนกระดูกของมารดาขึ้นมาอย่างเบามือที่สุดเท่าที่บุตรคนหนึ่งจะทำเพื่อมารดาเป็นการตอบแทนที่ทำให้ตัวเองได้เกิดใหม่อีกครั้ง

ฮุ่ยฉินคอยช่วยเหลือหลานๆโดยไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาเพื่อเป็นการทำลายความทรงจำเหล่านี้ตนทราบดีว่าหลานๆรู้สึกเช่นไร แต่นับต่อจากนี้เขาจะทำทุกอย่างให้พวกนางมีแต่ความสุขและนึกขอบคุณเจ้าของกระดูกตรงหน้าที่มอบดวงจันทร์ดวงน้อยมาคอยเติมแสงสว่างในใจให้ครอบครัวของเขาได้สดใสและมีรอยยิ้มเช่นทุกวันนี้..