คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 25

รถม้าขนาดกลางแล่นผ่านเข้าเมืองเป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือสายตาผู้คนที่มองมา สาวน้อย สาวใหญ่ สาวแก่ แม่หม้ายต่างมองตาไม่กระพริบ ส่วนบุรุษก็มองมาด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่าคือผู้ใดบุรุษห้าคนขี่ม้านำขบวนรถม้าท่าทางสง่าผ่าเผยแถมยังหล่อเหลายิ่งนักพวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ไม่แปลกนักที่ชาวบ้านทั่วไปจะไม่ทราบว่าบุรุษทั้งห้าคนคือใครเพราะพวกเขาจากบ้านเมืองไปนานหลายปี

จวนตระกูลหมิง แคว้นหนิง

ทั้งหมดเดินทางมาถึงในยามเซิน(15.00-16.59)หลังจากเดินทางกันมายาวนานนับสิบวัน บ่าวไพร่ต่างยินดีและแสดงความเคารพตลอดทางเดินเข้าจวน

“ท่านแม่ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” เย่วซินกล่าวเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปกอดท่านแม่จูเซียนด้วยความคิดถึง

“ซินเอ๋อร์...เจ้ากลับมาแล้ว”จูเซียนโอบกอดบุตรสาวบุญธรรมแล้วมองไปยังกลุ่มคนที่เดินเข้ามา “อาเทียน! อาฉี! พวกเจ้าก็กลับมาแล้วหรือแม่ดีใจยิ่งนัก” จูเซียนเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาใกล้บุตรชายที่ตนคิดถึงเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมานานหลายปี

“ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านยิ่งนัก ซินเอ๋อร์หลบไปก่อนพี่จะกอดท่านแม่บ้าง” เย่วฉีเอ่ยบอกน้องสาวที่กอดมารดาไม่ยอมปล่อย

“ไม่” เย่วซินเอ่ยตอบอาฉีแล้วหันไปกระซิบกับท่านแม่จูเซียนแต่น้ำเสียงไม่เบานัก “ท่านแม่อย่าให้อาฉีกอดนะเจ้าคะทำโทษที่เขาออกไปเที่ยวจนลืมพวกเรา”

น้ำเสียงที่เย่วซินเอ่ยไม่เบามากทำให้ทั้งหมดที่ยืนอยู่ในโถงใหญ่พวกเขาต่างหัวเราะชอบใจกับความแสบของนาง แต่จะว่าไปนางชอบแกล้งแต่เย่วฉีมากเป็นพิเศษคงแค้นฝังใจเรื่องที่จำนางไม่ได้ตอนอยู่ที่แคว้นฉิน

จูเซียนส่ายหน้ายิ้มกับความน่ารักของบุตรสาวแล้วหันไปทักทายกลุ่มบุรุษทางด้านหลัง หลังจากแนะนำทำความรู้จักกันเรียบร้อยก็นั่งดื่มชากินของว่างและพูดคุยกันบ้าง ไม่นานหยางหลงและหยางปิงขอตัวกลับเข้าวัง ส่วนจิ้นฝานก็ขอตัวกลับจวนด้วยเช่นกัน

“จิวอิงเข้ามาใกล้ ๆ ขอแม่ดูหน้าเจ้าชัดๆหน่อยสิ” จูเซียนเอ่ยเรียกบุตรสาวบุญธรรมคนใหม่ที่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดเมื่อสักครู่

“เจ้าค่ะ” จิวอิงเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ออกจะเกร็ง ๆ นิดหน่อยเพราะนางเพิ่งพบเจอเป็นครั้งแรกเลยไม่ค่อยคุ้นชิน

“ทำตัวตามสบายไม่ต้องกังวลต่อไปนี้ข้าคือแม่บุญธรรมของเจ้า” จูเซียนเอ่ยอย่างเอ็นดูพลางถอดกำไรหยกสีเขียวที่อยู่บนข้อมือของตนออกมาแล้วสวมเข้าที่ข้อมือเล็ก “แม่ไม่ได้เตรียมตัวเลยไม่มีของเอาไว้รับขวัญเจ้ามีแต่กำไลชิ้นนี้ในตอนนี้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ เท่านี้ก็มากพอแล้วข้าชอบมากเจ้าค่ะ” จิวอิงเอ่ยรับอย่างดีใจ จริง ๆ นางไม่ได้ต้องการอะไรเลยด้วยซ้ำเพียงแค่พวกเขารับนางเข้ามาอยู่และดูแลเป็นอย่างดีเท่านี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนเช่นไรดีแล้ว

“พวกเจ้าแยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถิดนี่ก็ใกล้ได้เวลามื้อเย็นแล้ว บิดาของพวกเจ้าก็คงใกล้จะกลับมาแล้วเช่นกัน” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกหลาน ๆ “อิงเอ๋อร์คืนนี้เจ้าพักที่เรือนของซินเอ๋อร์ก่อนพรุ่งนี้ปู่จะให้คนเปิดเรือนหลังใหม่ให้ เสี่ยวชิงก็ด้วยเจ้าเหนื่อยหน่อยนะซินเอ๋อร์นางไม่ยอมรับสาวใช้ข้างกายเลยสักคน” ประโยคหลังฮุ่ยฉินเอ่ยกับเสี่ยวชิง

“บ่าวยินดีเจ้าค่ะนายท่าน” เสี่ยวชิงเอ่ยรับอย่างยินดี

เย่วเทียน เย่วฉีกลับเข้าเรือนของตนที่อยู่ฝั่งเดียวกัน ส่วนเรือนของเย่วซินอยู่อีกด้านหนึ่งแยกตัวออกมาเป็นเรือนหลังเล็กมีสวนด้านหลังสำหรับปลูกดอกไม้มีเก๋งนั่งเล่นหนึ่งหลังบรรยากาศร่มรื่นแถมยังหอมกลิ่นดอกไม้เป็นอย่างมาก

“เรือนของเจ้าน่าอยู่มากซินเอ๋อร์ หอมกลิ่นดอกอะไรหรือ?” จิวอิงเอ่ยถามน้องสาว

“ดอกโม่ลี่ กว่าข้าจะหามาปลูกได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เพราะคนส่วนใหญ่ที่นี่ไม่นิยมนำมาปลูกกัน” เป็นเรื่องจริงที่คนที่นี่ไม่นิยมปลูกเพราะมันไม่ใช่ดอกไม้ของแถบเมืองนี้ เป็นความโชคดีบวกกับความบังเอิญที่ได้มันมาและค่อย ๆ ขยายพันธุ์จนเต็มสวนเช่นนี้ “แล้วเจ้าชอบดอกอะไรหรือ?” เย่วซินเอ่ยถามพี่สาว

“ข้าชอบดอกเหมยกุ้ยตอนอยู่ที่เรือนท้ายจวนข้าปลูกเอาไว้มากมายเลย” จิวอิงเอ่ยบอก

“เช่นนั้นว่าง ๆ เจ้าก็ปลูกมันได้ท่านปู่คงจะยกเรือนหลังนั้นให้เจ้า สวนตรงนี้ก็ยังเหลือพื้นที่อีกมากเจ้าก็ดูเอาเองว่าจะปลูกตรงไหนส่วนดอกไม้ค่อยสั่งบ่าวไพร่ไปหาซื้อมาให้” เย่วซินเอ่ยพร้อมชี้มือไปที่เรือนอีกหลังหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกัน

หลังอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเย่วซินคว้าผงถ่านมาทาใบหน้าอย่างไม่สนใจใครจน เสี่ยวชิงและจิวอิงร้องห้ามแทบไม่ทัน

“นั่นเจ้าจะทำอะไร” เสียงของจิวอิงเอ่ยขึ้น

“คุณหนูรองเล่นอะไรอีกเจ้าคะ” เป็นเสียงของเสี่ยวชิงเอ่ยขึ้น

“เย็นนี้ข้าจะทาหน้าดำเอง ทุกคนคงจะอยากเห็นใบหน้าจริงของเจ้าบ้าง แล้วข้าอยากจะทดสอบท่านปู่ด้วยว่าจะแยกแยะพวกเราออกหรือไม่” เย่วซินเอ่ยบอกถึงอย่างมีเหตุผล

“อยู่ในจวนคุณหนูก็ไม่ต้องทาหน้าดำก็ได้นี่เจ้าคะ” เสี่ยวชิงเอ่ย

“ไม่ได้ ๆ พี่เสี่ยวชิง บ่าวไพร่มีมากมายเกิดนำไปพูดด้านนอกความลับเราก็แตกหมดสิ” เย่วซินเอ่ย

“เอาตามที่เจ้าว่าเลยเหตุผลที่เจ้าอ้างมีร้อยแปดแต่มีเหตุผลเดียวที่ข้ารู้คือความเจ้าเล่ห์ของเจ้า”