คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 2

#อีกฝากหนึ่งของป่าทึบ

"ท่านปู่ ทำไมเราต้องออกมาหาสมุนไพรยามนี้ด้วยเล่าขอรับ " เสียงเด็กน้อยวัยแปดขวบเอ่ยถาม

" ก็สมุนไพรที่เราจะเก็บมันออกดอกมารับน้ำค้างยามเช้าเท่านั้น พอแสงแดดเริ่มส่องแสงมันก็จะร่วงโรยลงไป " เสียงชายวัยห้าสิบปีเอ่ยขึ้น "เจ้าไม่ต้องสงสัยให้มากความรีบๆเดินเข้าเถิด " เอ่ยจบทั้งสองก็รีบเดินมุ่งหน้าเข้าป่าทึบทันที

ชายวัยห้าสิบปีมีนามว่าหมิงฮุ่ยฉิน ชอบศึกษาตำราสมุนไพรและการปรุงยาเป็นอย่างมาก ชอบหมกมุ่นอยู่กับสมุนไพรไม่สนใจเหตุบ้านการเมืองสักเท่าไร เก็บตัวคิดค้นปรุงยาแปลกใหม่อยู่บนเขาในเขตแคว้นหนิงกับหลานชายวัยแปดขวบของเขาที่มีนามว่าหมิงเย่วฉี หลานชายคนนี้ชอบศึกษาสมุนไพรตั้งแต่เด็ก จนต้องร้องไห้อ้อนวอนมารดาขอมาอยู่กับเขาด้วย เขาเองก็ไม่ได้หวงวิชาความรู้ถ้าหลานชายสนใจเรียนรู้และทนลำบากอยู่กลางป่าเขาห่างไกลผู้คนได้เขาก็ยินดี

หลานชายคนนี้มาอาศัยอยู่กับเขาได้เกือบปีแล้วและตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มชินกับการใช้ชีวิตเสียแล้วด้วย เขาและหลานชายเดินทางจากแคว้นหนิงมายังแคว้นฉินแห่งนี้และได้เข้าพักที่โรงเตี้ยมในเมืองเพื่อรอเวลาออกหาสมุนไพรที่ต้องการ เพราะสมุนไพรชนิดมีอยู่ที่เขตป่าทึบแห่งแคว้นฉินเท่านั้น

" ท่านปู่ดูนั่น!!" เย่วฉีเอ่ยเสียงดังพร้อมกับชี้นิ้วไปยังต้นไม้ใหญ่ "มีคนนั่งอยู่ตรงนั้นขอรับ "

ฮุ่ยฉินมองตามนิ้วมือของหลานชายที่ชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ ก็เห็นว่ามีคนกำลังนั่งอยู่ แต่ใครจะมานั่งเล่นในยามรุ่งสางเช่นนี้กัน เมื่อเพ่งมองดูดีๆก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่น่าจะเป็นสตรี จึงจูงมือหลานชายเดินเข้าไปใกล้ๆ

" ท่านปู่จะดีหรือขอรับใช่คนหรือป่าวก็ไม่รู้ " เย่วฉีกระตุกมือในใจนึกกลัวขึ้นมาเมื่อเดินเข้ามาใกล้

" เจ้านี่ ใจเสาะเสียจริง ถ้าไม่เข้าไปดูแล้วจะรู้ได้อย่างไร รีบๆเดินเร็วเข้า อย่าพูดให้มากความ "

ฮุ่ยฉินเดินมาถึงต้นไม้ใหญ่พบสตรีนั่งหลับตาศีรษะพิงกับต้นไม้ แต่ใบหน้านางนั้นซีดเผือดแถมยังอาภรณ์ที่สวมใส่ก็มีเลือดเปอะเปื้อนเต็มไปหมด จึงลองยกมือขึ้นอังจมูกพบว่านางไม่หายใจแล้ว แต่เพื่อความแน่ใจจึงใช้มือจับชีพจรของนางอีกที

" แปลก.." ฮุ่ยฉินเอ่ยเมื่อรู้สึกถึงชีพจรสายหนึ่งยังเต้นอยู่อ่อนๆ เพื่อความแน่ใจจึงค่อยๆประคองสตรีตรงหน้าให้นอนราบกับพื้นดินทันที

"ท่านปู่จะทำอะไรหรือขอรับ"

"ปู่จะตรวจดูเสียหน่อย "

ขณะที่ฮุ่ยฉินกำลังจะตรวจดูร่างกายของสตรีตรงหน้าจู่ๆก็มีแสงเล็กๆพุ่งลงมาจากฟากฟ้า จนทำให้ทั้งฮุ่ยฉินและเย่วฉีต้องยกมือขึ้นป้องศีรษะตัวเองไว้ด้วยความกลัวว่าสิ่งนั้นจะตกใส่หัวตน

" มันคืออะไรหรือขอรับ ท่านปู่ " เย่วฉีถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่าแสงนั้นหายไปแล้ว

"คงเป็นดาวตกกระมัง ใยเจ้าถึงต้องทำน้ำเสียงหวาดกลัวเช่นนั้นด้วย " ฮุ่ยฉินเอ่ย พร้อมกับก้มมองสำรวจร่างของสตรีตรงหน้า นางไม่มีบาดแผล แต่มีเลือดไหลออกมาบริเวณขาและกลางลำตัว ใช้ความคิดเพียงครู่จึงเอื้อมมือคลำบริเวณหน้าท้องของสตรีตรงหน้า

จริงอย่างที่เขาคิดหน้าท้องกลมนูนแถมยังขยับดิ้นดุกดิกจนฝ่ามือของฮุ่ยฉินรับรู้ได้ " มีเด็กอยู่ในท้องของนาง!! "

ภายในท้องของซูเหม่ยอิงมีเด็กทารกที่กำลังดิ้น ทั้งถีบทั้งดันด้วยความอึดอัด ในที่แห่งนี้ทั้งมืดและอัดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก มันคือที่ไหนกัน? 'จันทร์' ใช้ความคิดจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอโดนรถชนเข้าเต็มแรง ร่างกายเจ็บปวดทรมานมากจนขยับตัวไม่ได้ เธอเริ่มหายใจติดขัดและหมดสติลงไป นี่เธอตายแล้วหรือ?

" ท่านปู่เราจะทำเช่นไรดีขอรับ " เย่วฉินได้ยินว่ามีเด็กอยู่ในท้องก็ตื่นเต้นและตกใจ

ฮุ่ยฉินใช้ความคิดถ้ายามปกติการทำคลอดไม่ใช่เรื่องยาก เพราะอย่างไรเสียมารดาย่อมใช้แรงเบ่งขับบุตรออกมาจากท้องของตนอยู่แล้ว แต่!!นี่มันไม่ปกติมารดาของเด็กเสียชีวิตไปแล้ว แล้วบุตรจะออกมาจากท้องได้อย่างไร ฮุ่ยฉินใช้มือทั้งสองข้างค่อยคลำท้องของสตรี ดูเหมือนเด็กในท้องคงอยากจะออกมาภายนอกเต็มที และถ้าขืนมัวชักช้าเด็กอาจจะไม่รอดก็ได้

" ท่านปู่ใยเงียบไปขอรับ แล้วเด็กในท้องจะตายหรือไม่ขอรับ "

" ปู่กำลังใช้ความคิดอยู่ มันมีวีธีหนึ่งแต่ยังไม่เคยมีใครทำกันในแผ่นดินนี้ " ฮุ่ยฉินเอ่ย

" วิธีอะไรหรือขอรับ "

" ผ่าท้องนาง!!"

" ห๊า!! ผะ ผ่า..ท้องหรือขอรับท่านปู่ " เย่วฉีเอ่ยเสียงสั่น

" ใช่ ไหนๆนางก็ตายไปแล้ว มีวิธีเดียวที่จะช่วยลูกของนางได้คือต้องผ่าท้องนำเด็กออกมา มิเช่นนั้นลูกของนางก็จะตายไปด้วย " ฮุ่ยฉินเพิ่งคิดวิธีนี้ออกหมาดๆเขาไม่มีหนทางอื่นให้เลือกแล้ว

จึงตั้งสติหยิบมีดสั้นออกมาจากแหวนจัดเก็บและไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดตัวและผ้าเอาไว้ห่อตัวเด็กออกมาด้วย ฮุ่ยฉินใช้มีดตัดอาภรณ์บริเวณหน้าท้องแล้วแหวกออกเผยให้เห็นเฉพาะหน้าท้องกลมนูนเท่านั้น

ฮุ่ยฉินค่อยๆกรีดปลายมีดลงบนหน้าท้องช้าๆทีละชั้น ทีละชั้น เพราะกลัวว่าความคมของมีดจะโดนตัวเด็กได้

" เอาะ เเอ้ะๆๆแอ้.." จันทร์ลองพยามยามพูดให้เป็นคำ แต่ผลที่ได้เหมือนคนลิ้นไก่สั้นเฮ้อ..

" ท่านปู่นางพูดกับข้าด้วย " เย่วฉีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

" เฮอะๆๆ " ฮุ่ยฉินครางในลำคอด้วยความเอ็นดูเด็กน้อย " เจ้าอุ้มนางไว้ก่อนปู่จะจัดการฝังศพมารดาของนาง " ฮุ่ยฉินส่งตัวทารกน้อยในอ้อมแขนให้หลานชายอุ้ม "อุ้มดีๆเล่าอย่าให้หลุดมือเชียว" ไม่ลืมกำชับหลายชายเพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะหลุดมือ

ฮุ่ยฉินจัดการขุดหลุมฝังร่างมารดาของเด็กน้อยไว้ในป่าทึบข้างต้นไม่ใหญ่ที่นางสิ้นใจ เขาทำได้เพียงเท่านี้ดีกว่าปล่อยให้เป็นอาหารของสัตว์ป่า

จันทร์มองร่างที่ไร้ลมหายใจของมารดาที่กำลังจะถูกชายวัยกลางคนฝังร่างลงในหลุมดิน เธอน้ำตาไหลออกมาด้วยความที่สงสารมารดาจับใจ ใบหน้าซีดเซียวของมารดานั้นเธอจะจดจำมันไปตลอดชีวิต และกล่าวโทษตัวเองในใจที่เป็นต้นเหตุทำให้มารดาต้องตาย

" เด็กน้อยเจ้าร้องไห้เช่นนั้นหรือ " เย่วฉีเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ครั้นจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้นางก็ไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะทำนางหลุดมือ "เจ้าอย่าร้องไห้เลยนะ ประเดี๋ยวข้าก็ร้องตามเจ้าหรอก" จริงอย่างที่ตนเองพูดเย่วฉีสงสารเด็กน้อยจนน้ำตาซึมออกมา ด้วยเพราะสายตาของเด็กน้อยในอ้อมแขนนั้น เหลือบมองไปทางร่างของมารดาที่กำลังจะถูกดินกลบหน้าอยู่

นางช่างเป็นเด็กน้อยที่รู้ความยิ่งนัก ข้าเอ็นดูนาง.. เย่วฉีกู่ร้องในใจ

ฮุ่ยฉินฝังร่างสตรีเสร็จก็เกือบยามหม่าแล้า แผนการเก็บสมุนไพรวันนี้เป็นอันต้องล่ม เพราะได้เด็กทารกน้อยมาแทน

" ท่านปู่แล้วเด็กน้อยผู้นี้จะทำอย่างไรดีขอรับ "

" กลับโรงเตี้ยมก่อนค่อยว่ากัน " ฮุ่ยฉินคว้าตัวเด็กทารกน้อยในมือของหลานชายมาอุ้มไว้ "ไปกับข้านะเย่วซิน" เอ่ยจบก็ก้าวเท้าเดินทันที

" เย่วซินหรือ?ท่านปู่ตั้งชื่อนางว่าเย่วซินหรือ "

" ใช่แล้ว ก็ผิวพรรณของนางกระจ่างใสนวลเนียนราวกับดวงจันทร์ยามค่ำคืน "

" ข้าชอบ ชื่อนี้ ข้าชอบๆ" เสียงปู่กับหลานคุยกันจ้อไปตลอดทางที่เดินกลับโรงเตี้ยม

* * *