คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 27

งานเลี้ยงฉลองจะเริ่มขึ้นในช่วงค่ำ ท่านแม่ได้สั่งตัดชุดใหม่เอาไว้ให้เรียบร้อยซึ่งร้านที่ตัดเย็บให้นั้นก็คือร้านอาภรณ์หมิงฟู่ที่ท่านปู่เป็นเจ้าของกิจการและพึ่งส่งมอบมันมาให้เย่วซินเมื่อสองวันก่อนพร้อมกับกิจการโรงเตี๊ยม

จริงๆแล้วท่านปู่ตั้งใจยกร้านอาภรณ์นี้ให้จิวอิงแต่ท่านเห็นว่าท่านแม่จูเซียนกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการอบรมบุตรสาวอยู่อย่างมีความสุข ท่านปู่จึงให้นางเป็นคนจัดการปรับปรุงร้านเอาไว้ให้เรียบร้อยเสียก่อนพร้อมเมื่อไรแล้วค่อยให้จิวอิงเข้าไปดูแลต่อ

อาภรณ์ชุดใหม่ที่ท่านแม่จูเซียนนำมาให้เลือกนั้นมีหลากหลายแบบสีสันล้วนสวยงามทั้งสิ้น สวยงามแบบยุคนี้แต่สำหรับเย่วซินแล้วมันก็ดูธรรมดาๆเอาไว้นางค่อยลองออกแบบชุดเล่นๆดูเผื่อว่าจะเป็นชุดที่นำสมัยของทางร้าน เย่วซินเลือกชุดสีเขียวอ่อน ส่วนจิวอิงเลือกชุดสีฟ้า พี่เสี่ยวชิงก็จับพวกนางทั้งสองคนขัดสีฉวีวรรณตั้งแต่หลังมื้ออาหารเที่ยงตามคำสั่งของท่านแม่จูเซียน สาวใช้คนสนิทในเรือนมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่านางและจิวอิงมีใบหน้าเหมือนกันและจิวอิงไม่ได้หน้าดำมาตั้งเกิด และทุกคนก็โดนท่านปู่คาดโทษเอาไว้แล้วว่าถ้าเกิดเรื่องนี้หลุดรอดออกไปก็ต้องมาจากพวกบ่าวไพร่ทั้งสิ้นจะโดนโทษโบยจนตาย

“ข้าไม่อยากไปงานเลี้ยงเลยให้ตายสิ” เย่วซินเอ่ยบ่น

“ไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีนะเจ้ายังไม่เคยไปเลยนี่มันอาจจะสนุกก็ได้” จิวอิงเอ่ยบอกน้องสาวที่ตอนนี้เข้ามายังเรือนนอนของนางเพื่อให้พี่เสี่ยวชิงทำผมให้ น้องสาวตัวแสบนางเอ่ยบ่นเช่นนี้มาตั้งแต่รู้ว่าจะต้องไปงานแล้ว

“เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ? เอ...แต่วันนี้เจ้าจะได้เจอเทพบุตรสุดหล่อของเจ้านี่นา...” เย่วซินเอ่ยแซวพี่สาวที่จะได้เจอองค์ชายหยางหลง

“เจ้าอย่าพูดมากเขาไม่ใช่พี่หยางหลงคนเดิมที่ข้ารู้จัก เขาคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์” จิวอิงเอ่ยตอนนี้นางทราบฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วนางไม่กล้าที่จะคิดหวังสูงสตรีข้างกายของเขาคงต้องเป็นผู้สูงศักดิ์เช่นเดียวกันไม่ใช่เด็กกำพร้าเช่นนี้

“ องค์ชายก็คนไม่ใช่เทวดาเสียหน่อย” เย่วซินเอ่ยพึมพำเบาๆพลางส่ายหน้าให้กับความคิดของพี่สาว “ว่าแต่ผงไข่มุกของท่านปู่คงยอดเยี่ยมเลยนะผิวหน้าของเจ้านวลเนียนกว่าข้าอีก” เย่วซินเอ่ยเมื่อสังเกตเห็นผิวหน้าของพี่สาวหลังอาบน้ำเสร็จ ท่านปู่เมื่อกลับมาถึงจวนท่านก็จัดการทำครีมทาหน้าไข่มุกทันที ครีมนี้เมื่อทาแล้วมันจะดูดำแบบนวลเนียนคล้ายคนผิวสีน้ำผึ้งในชาติก่อนของนาง แต่คนในยุคนี้ไม่ค่อยพบคนผิวสีนี้เพราะมีแต่คนผิวขาวกันทั้งนั้น เย่วซินกลับมองว่าผิวสีน้ำผึ้งของจิวอิงสวยงามมากเลยทีเดียว

“เจ้าไม่ต้องมาทำเป็นชมเลยพี่รู้หรอกว่าเจ้าคิดสิ่งใดอยู่” จิวอิงเอ่ยอย่างรู้ทันน้องสาว ที่นางพูดเช่นนี้คงไม่แคล้วอยากทาหน้าดำเสียเองหรอกหรือ?

“หน้าข้าดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?” เย่วซินเอ่ยอย่างสงสัย

“ไม่หรอก แต่เป็นข้าและท่านปู่ที่ดูเจ้าออก”

ทั้งสองแต่งตัวและทำผมกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเกือบจะเย็น วันนี้เย่วซินไม่ได้ปักปิ่นหยกขาวแต่ปักปิ่นระย้าย้อยสวยงามที่ท่านแม่จูเซียนหามาให้ ถึงไม่อยากปักมันลงไปแต่ก็ต้องจำยอมเพราะมันเป็นคำสั่ง

“อู้...พี่เย่วเทียนแฮนด์ซั่มมากเลยอ่า...” เย่วซินเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นคนหน้านิ่งยืนรออยู่พร้อมกับทุกคน วันนี้เขาใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มดูหล่อเหลามาก

“แล้วข้ากับท่านปู่ไม่แฮนด์ซั่มบ้างหรือ?ข้าน้อยใจแล้วนะ” เย่วฉีที่เอ่ยขึ้นอย่างเง้างอนที่น้องสาวเอ่ยชมแต่พี่ใหญ่ นางเอ่ยชมเป็นภาษาอังกฤษเขาและท่านปู่ก็รู้ความหมาย

“มันหมายความว่าอะไรหรือ?” เย่วเทียนเอ่ยถาม

“พี่เย่วเทียนหล่อเหลาเจ้าค่ะอิ อิ” เย่วซินเอ่ยบอกคนหน้านิ่ง ที่ตอนนี้ก็ทำหน้านิ่งแต่ใบหูกลับขึ้นสีเล็กน้อย

รถม้าของจวนตระกูลหมิงเทียบจอดหน้าทางเข้าประตูวัง โดยมีเย่วเทียนและเย่วฉีขี่ม้านำด้านหน้า ผู้คนที่ยืนรออยู่รอบๆต่างพากันเหลือบสายตามองอย่างสนอกสนใจ ข่าวที่ได้รับมาว่าไท่ซ่างหวงทรงมีรับสั่งให้หมิงฮุ่ยฉินนำเด็กที่รับเป็นหลานบุญธรรมมาในงานเลี้ยงวันนี้ด้วย พวกตนจึงอยากเห็นว่านางจะมีรูปโฉมงดงามเพียงใด เพราะยังไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นโฉมหน้านางเลยและบางคนยังไม่เคยรับรู้มาก่อนว่าตระกูลหมิงรับบุตรบุญธรรม

หมิงฮุ่ยฉินก้าวลงมาจากรถม้าเป็นคนแรก ตามมาด้วยหมิงจูเซียนโดยมีหมิงเย่วฉีคอยประคองมือลงมาด้านล่าง ต่อมาคือจิวอิงเย่วเทียนส่งมือให้นางจับก้าวลงจากรถม้าเมื่อจิวอิงลงมายังด้านล่างก็ได้ยินเสียงซุบซิบขึ้นมาจากผู้คนโดยรอบ ไม่ใช่เฉพาะจิวอิงที่ได้ยินทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ยินเสียงนินทานั่นกันทุกคน

“นั่นหรือ?คือหลานสาวบุญธรรมของท่านหมอหมิงเหตุใดนางถึงมีผิวพรรณเช่นนั้นเล่า”

“ไหนใครเล่าลือว่านางงดงามแต่ที่เห็นมันช่างต่างนัก”

“เจ้าอย่าเอ่ยเสียงดังไปคนเราเกิดมาย่อมมีต่างเลือกได้สักที่ไหน” เสียงผู้คนเอ่ยแม้จะแผ่วเบาแต่ก็พอได้ยิน

“ข้าขอโทษที่ไม่คิดให้รอบคอบทาใบหน้าดำเช่นนี้ทำให้พวกท่านเสื่อมเสีย” จิวอิงเอ่ยขึ้นด้วยความเสียใจ เหตุเพราะว่าตัวเองไม่อยากให้ใครได้เห็นใบหน้างามที่ซ่อนอยู่ เหตุเพราะความกลัวจากอดีตที่ฝังใจว่าความงดงามของนางนั้นนำความวุ่นวายมาให้จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด จึงคิดปกปิดเอาไว้ แต่นางไม่ได้คิดถึงในทางกลับกันเช่นนี้