คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 41

# จวนหลังใหญ่ในแคว้นหนิงของจ้าวไท่เหว่ย

เย่วฉีเดินทางมาดูอาการของคนป่วยอีกรอบตามคำบอกกล่าวเอาไว้ ตอนนี้ชายคนนั้นได้ฟื้นขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว และมีคนของประมุขจ้าวคอยดูแลอยู่หลายคน คงเพราะว่ากลัวหลบหนีหรืออาจกลัวคนเข้ามาทำร้ายอีกรอบ

“ท่านประมุขได้ไต่สวนชายผู้นี้หรือยังขอรับ” เย่วฉีเอ่ยถามบุรุษผู้น่าเกรงขามตรงหน้า

“ถามแล้ว ท่านมีอะไรหรือ?” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามหมอหนุ่ม

“ข้าอยากรู้ว่าผึ้งพิษมาจากผู้ใด”

“ข้าสอบถามแล้วว่าผึ้งพิษน่าจะมาจากพรรคอสรพิษ” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยตอบ เขาไต่สวนชายผู้นี้ได้ความว่าพรรทมิฬลอบซื้อยาพิษมาจากพรรคอสรพิษแล้วให้ชายคนนี้มาว่าจ้างติดสินบนสาวใช้ในพรรคของเขาเพื่อวางยาพิษ

“พรรคอสรพิษ?” เย่วฉีใช้ความคิดว่า อาจมีคนลอบซื้อเจ้าผึ้งพิษนี้มาใช้สังหารท่านปู่ก็เป็นได้และก็คงเป็นคนเดียวกันกับที่ต้องการสังหารฮองเฮา

“คนที่สามารถซื้อพิษจากที่นี่ได้นับว่าไม่ธรรมดา ที่ฮองเฮาแคว้นหนิงถูกลอบทำร้ายนั้นไม่แน่อาจมาจากพรรคอสรพิษก็เป็นได้” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยบอกหมอหนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณท่านประมุข แล้วอาการของท่านมีอะไรผิดปกติหรือไม่ขอรับ” เย่วฉีเอ่ยถาม

“ข้ารู้สึกร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ข้าเตรียมของกำนัลเอาไว้ให้น้องสาวของท่านอีกจำนวนหนึ่ง” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยจบก็ให้ซานจงคนสนิทเตรียมของมาให้ เป็นสมุนไพรหายากทั้งมีพิษและสมุนไพรรักษาที่เขาเก็บได้มาจากป่าหมอกมายาตอนที่เข้าไปล่าสัตว์อสูร เขาคิดว่าสมุนไพรพวกนี้น่าจะมีประโยชน์ในภายภาคหน้าไหนๆก็เข้ามาแล้วจึงเก็บเอามาไม่เสียหาย และเขาก็คิดไม่ผิดจริงๆมันไม่มีประโยชน์สำหรับเขาแต่มีประโยชน์สำหรับคนที่รู้คุณค่าของมัน

จ้าวไท่เหว่ยส่งกล่องสมุนไพรให้หมอหนุ่มตรงหน้าพร้อมตั๋วเงินอีกจำนวนหนึ่ง เย่วฉีรับกล่องสมุนไพรมาเมื่อมองดูถึงกลับตาโตตื่นเต้นอย่างยินดียิ่งกว่าได้เงินเสียอีก

 “ท่านประมุขมอบให้น้องสาวข้าจริงๆหรือ?” เย่วฉีเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ เพราะมันเป็นสมุนไพรล้ำค่าพอๆกับที่น้องสาวรีดไถมาจากฮ่องเต้ แถมยังมีสมุนไพรพิษอีกแต่ว่าสมุนไพรพิษนี่ถ้าน้องสาวตัวแสบเห็น นางจะปรุงยาพิษแล้วทดลองกับตัวเองอีกหรือเปล่า เย่วฉีมองเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวคิ้วขมวด

“ใช่ ท่านไม่ชอบหรือ หรือว่ามันไม่มีค่าพอ” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามเมื่อเห็นท่านหมอประเดี๋ยวยิ้มประเดี๋ยวมุ่นคิ้ว

“ไม่ใช่ขอรับ ถ้าน้องสาวของข้าเห็นนางจะต้องเอ่ยว่า ข้าชอบมันมากข้ารักท่านที่สุดเป็นแน่ แต่ที่ข้ากลัวคือนางเห็นสมุนไพรพิษพวกนี้แล้วต้องลองของอีกหรือเปล่า นี่ก็โดนทำโทษยังไม่ได้ออกจากจวนเลยขอรับ”เย่วฉีเอ่ยบอกประมุขหนุ่ม

“ดูท่าแล้วน้องสาวของเจ้าคงซุกซนไม่เบาเป็นแน่” จ้าวไท่เหว่ย พลางนึกถึงน้องสาวของเขาที่อยู่กับบิดามารดาบนภูเขาอีกลูกที่ไม่ห่างไกลจากพรรคอินทรีย์มากนัก แต่นางไม่ค่อยได้มาหาเขาที่พรรคมีแต่เขาที่ว่างจากงานถึงจะได้ไปเยี่ยมเยียน

“อย่าให้ข้าพูดเลยข้าไม่รู้จะเปรียบนางกับอะไรดีถึงจะสมควร เอาเป็นว่าข้าขอบคุณท่านประมุขจ้าวมากที่มอบของพวกนี้ให้นาง ถ้าท่านมีอะไรที่ข้าพอช่วยเหลือได้ข้ายินดีท่านมาหาข้าได้ทุกเมื่อ” เย่วฉีเอ่ยผูกมิตรต่อทันที ใครบ้างไม่อยากผูกมิตรกับคนที่เก่งกาจเช่นนี้นับว่าวาสนาของเขาชัดๆ

“ขอบคุณท่านหมอรบกวนท่านแล้ว”

# ร้านอาภรณ์หมิงฟู่ที่จิวอิงดูแล

“เอ่อ..” คนขายมีสีหน้าย่ำแย่ต่อสถานการณ์เช่นนี้ จึงส่งสายตาไปให้คนขายที่อยู่อีกด้านหนึ่งแล้วพยักเพยิดให้ขึ้นไปตามคุณหนูที่อยู่ด้านบน คนขายอีกคนเห็นเช่นนั้นก็รีบขึ้นไปด้านบนทันที

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินว่าข้าใส่ชุดนี้แล้วจะม่งดงามกัน แต่ถึงข้าจะสวมใส่แล้วไม่งดงามชุดนี้ก็เป็นของข้าเจ้ามาทีหลังอย่ามาวางอำนาจแย่งชิงของผู้อื่นเช่นนี้” เหอชิงหนี่ว์เอ่ยอย่างไม่ยินยอม นางรู้ว่าคุณหนูซูเว่ยชิงผู้นี้มีนิสัยเอาแต่ใจ แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นแสดงกิริยาเช่นนี้ต่อคนมากมาย เอ๊ะ..หรือว่านางจะเก็บอาการเฉพาะอยู่ต่อหน้าบุรุษกัน เหอชิงหนี่ว์คิดในใจ

“ชุดนี้จะเป็นของเจ้าได้อย่างไรในเมื่อเจ้าก็ยังไม่ได้จ่ายเงินเสียหน่อย” ซูเว่ยชิงเอ่ยอย่างหัวไว นางมาทีหลังแล้วอย่างไร ชุดนี้งดงามนักถ้าได้ใส่ในงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตนางจะต้องโดดเด่นและเป็นที่ถูกตาต้องใจองค์ชายหยางหลงเป็นแน่

“ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนูทั้งสอง ข้าเป็นคนดูแลร้านนี้มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่” จิวอิงเอ่ยขึ้นแต่ก็พอรับรู้จากคนงานบ้างแล้วว่าเกิดเหตุแย่งชิงชุดกัน จิวอิงอยากจะร้องดีใจที่ชุดของนางเป็นที่นิยมหรือร้องไห้เพราะความวุ่นวายนี้ดี นางไม่ชอบเหตุการณ์เช่นนี้เลยจริงๆ

ซูเว่ยชิงได้ยินเสียงจึงละสายตาจากคู่สนทนามองมายังผู้มาใหม่และได้ยินนางบอกว่าเป็นผู้ดูแลร้านแห่งนี้ก็พาให้ไม่ชอบใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดนางถึงไม่ชอบสตรีหน้าดำกับน้องสาวของนางนัก หรืออาจะเป็นเพราะความอิจฉาที่พวกนางได้มีโอกาสใกล้ชิดกับองค์ชายทั้งสองที่เป็นสหายกับพี่ชายบุญธรรมของนาง ฮึ..เป็นเด็กกำพร้าที่ท่านหมอหมิงเก็บมาเลี้ยงไว้ใช้งานเพียงเท่านั้น อย่างไรก็สู้นางที่เป็นบุตรีของท่านราชครูไม่ได้หรอกตำแหน่งพระชายาต้องคู่ควรกับนางเท่านั้น ซูเว่ยชิงมองสตรีหน้าดำด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง

“เจ้ามาก็ดีแล้วข้าต้องการอาภรณ์ชุดนี้” ซูเว่ยชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าใดนัก

“แต่ข้ามาก่อนเหตุใดเจ้าถึงได้เอาแต่ใจเช่นนี้กัน” เหอชิงหนี่ว์เอ่ยอย่างเหลืออด จริงๆจะยกชุดนี้ให้นางก็ได้ แต่อยากจะขัดใจและกลั่นแกล้งสตรีนางนี้เสียหน่อยแก้เบื่อ

“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ พวกท่านประมูลชุดนี้กันใครสู้ราคาไหวก็ได้ไป” จิวอิงรีดเค้นสมองหาทางออก เมื่อคิดได้และคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีจึงกล่าวออกไป จะไม่ดีได้อย่างไรเงินเข้าร้านของนางทั้งนั้นดูแล้วคุณหนูทั้งสองคนจะร่ำรวยไม่เบาเลย..