คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 45

ทางด้านในเมืองแคว้นหนิงตอนนี้มีขบวนของคณะทูตจากแคว้นต่างๆทยอยเดินทางเข้ามายังตัวเมืองและมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง คณะทูตเดินทางมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกันและแต่ละขบวนก็ยิ่งใหญ่มีทหารมากมายคอยอารักขา ประชาชนต่างมารอดูด้วยความตื่นเต้นยินดีกันเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ขบวนคณะทูตทั้งหมดถูกพาเข้าพักในเขตพระราชวังชั้นกลาง จัดสรรที่พักให้อย่างสมเกียรติและเป็นส่วนตัวแยกเป็นสัดส่วนชัดเจนโดยมีคนของแคว้นหนิงให้การเอื้ออำนวยความสะดวกและจัดหาอาหารให้ในแต่ละมื้อหรือถ้าต้องการวัตถุดิบในการปรุงอาหารเองก็ย่อมได้

ในเขตที่พักของแคว้นหานตำหนักรับรอง

“ท่านพ่อส่งสารมาว่ามีคนบุกเข้าชิงตัวเชลยไปแล้ว” หานเฟิ่งอวี่เอ่ย

“มันเป็นผู้ใดกันเวลาผ่านมานานมากแล้วไม่คิดว่าจะยังมีคนเหลือรอดมาได้” เสียงของแม่ทัพแห่งแคว้นหานเอ่ยขึ้น ตนช่วยล้มล้างราชวงศ์ก่อนและถูกแต่งตั้งให้รับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นแทนอดีตแม่ทัพที่ถูกกวาดล้างไป

“ตอนนี้ท่านพ่อกำลังตามสืบอยู่ แต่จะว่าไปเชลยของเรามันก็อึดทนเสียจริงแทนที่จะตายไปเสียตั้งนานแล้ว แต่ว่าช่วยออกไปได้ก็คงไม่ต่างจากคนเสียสติเป็นแน่โดนพิษมานานเสียขนาดนั้น” หานเฟิ่งอวี่เอ่ย

“แต่เราจะประมาทไม่ได้นะพะย่ะค่ะเราไม่รู้ว่าคนที่บุกมาช่วยนั้นมีมากน้อยเพียงใดมันอาจจะกลับมาตลบหลังก็ได้” เสียงของแม่ทัพใหญ่เอ่ยบอก

“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องห่วงเสด็จพ่อไม่ประมาทอย่างแน่นอน แต่พวกเราก็ต้องระวังตัวเอาไว้บ้างไม่รู้ว่าพวกมันมีมากน้อยและคิดลงมือลอบกัดเราหรือไม่ ท่านคอยตรวจตราดูให้ดีเข้าใจหรือไม่” หานเฟิ่งอวี่เอ่ย

“พะย่ะค่ะ”

“องค์รัชทายาท องค์ชายหนิงเหล่ยหลงมาขอพบพะย่ะค่ะ” เสียงขันทีคนสนิทเอ่ย

“เข้ามาได้” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยบอกขันทีคนสนิท

“ไม่พบกันนานเลยนะสหาย” เสียงของหนิงเหล่ยหลงเอ่ยออกมาเมื่อเข้ามาภายในห้อง เขาและสหายแยกย้ายกันหลังจากออกจากสำนักฝึกยุทธ์เมื่อสามปีก่อน แต่กระนั้นก็ยังติดต่อกันอยู่บ้างเป็นครั้งคราว

“เจ้าสบายดีใช่หรือไม่เหล่ยหลง” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยถามสหายรัก

“เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นเช่นไรตอนนี้ แผนการที่คาดเอาไว้ไม่เป็นอย่างที่คิด” เหล่ยหลงเอ่ย ที่ตนคิดการใหญ่เช่นนี้เหตุก็มาจากแรงยุยงจากสหายผู้นี้และการให้ความช่วยเหลือบางอย่างอย่างลับๆอีกด้วย

“ข้าชักอยากจะพบคนที่สามารถถอนพิษร้ายเช่นนั้นได้เสียแล้วสิ ว่าแต่คือผู้ใดหรือ?” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยถามสหายรัก

“คนตระกูลหมิง ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นอดีตหมอหลวงหมิงฮุ่ยฉิน แต่ข้าส่งคนไปที่จวนและใช้ผึ้งพิษจัดการกับหมอหลวงนั่น แต่มันกลับไม่ตายและยังสามารถถอนพิษได้อีก ข้าจึงคิดว่าคนที่สามารถรักษาพิษได้ จริงแล้วไม่ใช่อดีตหมอหลวงแต่เป็นหลานชายของเขามากกว่า” เหล่ยหลงเอ่ยบอกสหาย

“เช่นนั้นหรือ?” หานเฟิ่งอวี่ใช้ความคิดเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ “เช่นนั้นเรามาดูกันว่ามันจะเก่งสักเพียงใด”

“ท่านมีวิธีใดหรือ? ข้าให้คนไปสืบดูพวกมันวางกำลังไว้แน่นหนามาก” หลังจากที่เกิดเรื่องครานั้นคนตระกูลหมิงวางกำลังป้องกันเอาไว้อย่างแน่นหนามาก คงยากที่จะเข้าไปจัดการ

“เราก็เปลี่ยนเป้าหมายเสียสิ แถมยังได้ตัดกำลังของพวกมันอีก” หานเฟิ่งอวี่กล่าวพร้อมยกยิ้มเล็กน้อยอย่างมีเจ้าเล่ห์

“ตัดกำลังหรือ?หรือว่าจวนแม่ทัพใหญ่” เหล่ยหลงเอ่ยอย่างรู้ทันกัน สหายของตนช่างหลักแหลมยิ่งนักมัวแต่คิดจะจัดการตระกูลหมิงหลงลืมกองกำลังหลักอย่างจวนแม่ทัพไปได้อย่างไร

“ใช่แล้ว..แต่งานนี้ข้าจะให้น้องสาวของข้าช่วยนางมีของดีจากท่านปู่ของนาง เจ้าก็ตกลงกันเอาเองแล้วกัน” กล่าวจบเฟิ่งอวี่ก็ให้ขันทีไปตามน้องสาวของตนที่พักอยู่อีกห้องหนึ่งมาพบ

น้องสาวเขาตนนั้นเกิดจากฮองเฮาองค์ปัจจุบันที่เป็นบุตรสาวของพรรคอสรพิษ ส่วนตัวเองนั้นเกิดจากสนมชั้นกุ้ยเฟยที่แต่งเข้าวังให้เสด็จพ่ออยู่ก่อนแล้ว แต่เนื่องจากพรรคอสรพิษมีความดีความชอบอยู่ไม่น้อยในการยึดบัลลังก์สำเร็จ เสด็จพ่อจึงแต่งตั้งบุตรสาวของพรรคอสรพิษขึ้นเป็นฮองเฮาแทนเสด็จแม่ของเขา โชคดีที่ฮองเฮาไม่มีโอรสไว้สืบทอดบัลลังก์มีเพียงธิดาเพียงคนเดียวเท่านั้น จึงไม่เกิดการแตกแยกให้ขุ่นข้องกันเท่าใดนัก

“ตกลงเพคะเสร็จงานแล้วน้องค่อยรับค่าจ้างนะเพคะองค์ชายเตรียมตัวเตรียมใจไว้รอได้เลย” เฟิ่งฮวาเอ่ยด้วยใบหน้าหยอกล้ออย่างมีเลศนัย

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาพี่พร้อมจ่ายทุกเวลาถ้าเจ้าต้องการ” เหล่ยหลงเอ่ยเย้ากลับด้วยสายตากรุ้มกริ่มเช่นกัน

“พี่ชายเจ้ายืนอยู่นี่ทั้งคนใยเจ้าไม่สนใจกัน” เฟิ่งอวี่แสร้งเอ่ยขัดคู่สนทนาอย่างแง่งอนน้องสาวต่างมารดา

“โธ่..เสด็จพี่น้องย่อมสนใจเสด็จพี่มากกว่าผู้ใดอย่างอนน้องเลยนะเพคะ คืนนี้น้องจะนวดสูตรพิเศษให้เสด็จพี่คลายเมื่อยดีหรือไม่เพคะท่านเดินทางมาหลายวันคงจะเมื่อยขบน่าดู” เฟิ่งฮวาเอ่ยเสียงหวานพลางกอดแขนออดอ้อนพี่ชายอย่างน่าเอ็นดู

“ต้องดูก่อนว่าเจ้าจะทำดีอย่างที่เอ่ยหรือไม่” เฟิ่งอวี่เอ่ยบอกน้องสาว

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน เจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆเชิญพักผ่อนให้เต็มที่พรุ่งนี้ข้าจะมาพบเจ้าอีกครั้ง”

# จวนตระกูลหมิง

“อาการหนักขนาดต้องเร่งรีบออกจากเมืองเลยหรือ?” ฮุ่ยฉินเอ่ยถามคนที่มารายงานเรื่องนี้

“ขอรับคุณชายเย่วฉีสั่งเอาไว้ ว่าไม่เป็นห่วงดูแลคุณหนูเป็นอย่างดีขอรับ”

“ข้ารู้แล้วเจ้าไปได้ขอบใจมากที่มาบอก” ฮุ่ยฉินเอ่ยอย่างไม่พอใจในน้ำเสียง เขารู้ว่าทั้งสองคนโตขึ้นมากแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดีโดยเฉพาะทั้งสองคนเวลาอยู่ด้วยกันเช่นนั้น ช่วงนี้ยิ่งสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจอยู่ด้วยหากเกิดเหตุร้ายขึ้นมาจะทำอย่างไร