คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 58

“อ้าว..คุณหนูรองมาตั้งแต่ตอนไหนเจ้าคะบ่าวไม่ทันเห็นเลย” เสี่ยวชิงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ถ้าข้าเป็นโจรคงปล้นพี่เสี่ยวชิงจนหมดตัวเป็นแน่ แล้วทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ” เย่วซินเอ่ยถาม

“บ่าวกำลังจดรายชื่อลูกค้าที่สั่งจองชุดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้วกลัวจะไม่ทันและกลัวว่าจะเกิดการผิดพลาดเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงเอ่ยอย่างเป็นห่วงเพระลูกค้าสั่งจองชุดล่วงหน้าหลายคนแต่และคนก็ต่างแบบกัน

“แล้วเรียบร้อยหรือยังเจ้าคะ ขอข้าดูหน่อย” เย่วซินยื่นมือเรียวขอดูบันทึกที่พี่เสี่ยงชิงจดเอาไว้ เมื่อรับมาก็ไล่ดูเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่ตกหล่นก็ส่งกลับคืน

“ละเอียดดีแล้วไม่มีอะไรต้องกังวลพี่เสี่ยวชิงเก่งมากเจ้าค่ะ” เย่วซินเอ่ยชมพี่สาวร่วมโลกผู้น่ารัก และไม่ยอมที่จะให้พวกนางเดินทางไปอยู่ที่พรรคอินทรีย์ตามลำพังโดยไม่มีนางไปด้วยอย่างเด็ดขาด

“จริงหรือเจ้าคะบ่าวกังวลแทบแย่กลัวคุณหนูใหญ่ต้องเหน็ดเหนื่อยภายหลัง” เสี่ยวชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดีและดีใจที่สามารถช่วยงานคุณหนูได้

“พี่เสี่ยวชิงของอิงเอ๋อร์เก่งที่สุดเจ้าค่ะทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นพี่ที่สอนข้ามาทั้งนั้นตั้งแต่เล็ก” จิวอิงเอ่ยบอกพี่เสี่ยวชิงที่นางรักและเคารพเสมือนมารดาอีกคนหนึ่งก็ว่าได้ เรื่องงานบ้านงานเรือนแม้กระทั่งเรื่องการอ่านเขียนล้วนแล้วแต่เป็นพี่เสี่ยวชิงที่สั่งสอนมา

“คุณหนูชมบ่าวเกินไปแล้วประเดี๋ยวตัวก็ลอยหรอกเจ้าค่ะ” หลังจบคำพูดทั้งสามก็หัวเราะชอบใจกันอย่างสุขล้นจนไม่รู้ว่ามีคนที่กำลังแอบฟังคำพูดของพวกตนอยู่

เจิ้งอู่เสียงคอยแอบมองอยู่ก่อนแล้วว่าเมื่อไรซินซินและสตรีหน้าดำจะลงมาด้านล่าง และเมื่อเห็นว่าทั้งสองเดินมาจึงเดินเข้ามาใกล้ๆไม่ให้นางเห็น ทำทีเลือกดูอาภรณ์แต่หูกลับกำลังแอบฟังทั้งหมดสนทนากัน เจิ้งอู่เสียงได้รับรู้แล้วว่าซินซินก็คือคุณหนูเย่วซินผู้ดูแลโรงเตี๊ยมหมิงฟู่สตรีผู้งดงามที่ชาวบ้านกล่าวขานกัน และยังเป็นพี่น้องบุญธรรมกับสตรีหน้าดำนามว่าจิวอิง มีข่าวเล่าลือกันว่าที่นางหน้าดำเพราะโดนพิษบางอย่างตอนนี้ท่านหมอฮุ่ยฉินกำลังหาตัวยารักษาอยู่ เจิ้งอู่เสียงยกยิ้มพอใจกับตนเอง

“อ้าว..พี่อู่เสียงท่านเลือกได้หรือยังเจ้าคะ” เย่วซินเดินมาเลือกอาภรณ์ของบุรุษเมื่อเห็นคนที่เดินมาด้วยกันกำลังยืนเลือกอยู่จึงเอ่ยถาม

“อ้อ..ได้พอดีเลย” เจิ้งอู่เสียงตอบแล้วเลื่อนสายตาไปยังสตรีด้านข้าง แล้วต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้กลิ่นบางอย่างในตัวของสตรีหน้าดำ เจิ้งอู่เสียงศึกษาเรื่องสมุนไพรและปรุงยามาตั้งแต่เด็กจึงมีสัมผัสที่ดีกว่าคนทั่วไปกลิ่นนี้เขาจึงค่อนข้างมันใจว่ามันคือไข่มุกทิวาราตรีผสมเข้าด้วยกันและยังมีกลิ่นของสีผึ้งอีก

นางไม่ได้โดนพิษอย่างที่ผู้คนเล่าลือแต่นางจงใจปกปิดใบหน้าของตัวเอง เพราะเหตุใดกัน เจิ้งอู่เสียงคิดในใจอย่างสนใจ

“พี่อู่เสียง จิวอิงคือพี่สาวของข้า อิงอิงนี่พี่อู่เสียงข้าเพิ่งเจอเขาเมื่อครู่นี้เอง” เย่วซินแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

“ยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ” จิวอิงเอ่ยทักทาย

“ยินดีเช่นกัน อาภรณ์ที่ร้านของเจ้างดงามสมคำร่ำลือจริงๆ” เจิ้งอู่เสียงเอ่ยพร้อมกับลอบสังเกตใบหน้าแต่เพราะว่าความดำที่ปิดบังเอาไว้จึงไม่สามารถมองเห็นได้เลยว่าพิษเถาวัลย์เพลิงของตนนั้นมันทำงานได้ดีหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่านางก็ไม่มีอาการเจ็บปวดบริเวณที่ถูกพิษเลยสักนิด เป็นไปได้อย่างไรกัน?

“ขอบคุณที่ชมเจ้าค่ะ เช่นนั้นก็เลือกชมหลายๆชุดเลยนะเจ้าคะข้าจะให้ส่วนลดแก่ท่าน” จิวอิงเอ่ยบอกพร้อมยกยิ้มเป็นมิตรแก่ลูกค้าที่มาอดหนุนสินค้าของร้าน

“ขอบใจเจ้ามาก “ เจิ้งอู่เสียงเอ่ยตอบ

“ข้าและน้องสาวขอตัวไปเลือกอาภรณ์ด้านนั้นก่อนนะเจ้าคะ” จิวอิงเอ่ยบอก

“เชิญเจ้าทั้งสองตามสบาย” เจิ้งอู่เสียงเอ่ย หลังจากสตรีสองนางคล้อยหลังไปแล้วเขาก็เดินไปคิดเงินและเดินผละออกมาจากร้านทันที อย่างน้อยวันนี้เขาก็มาไม่เสียเที่ยวพวกนางกำลังจะเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง หรือว่าพวกนางกำลังจะหนีเพราะเรื่องเมื่อคืนที่ถูกลอบสังหารต้องเป็นเพราะเรื่องนี้เป็นแน่

ตำหนักรับรองเขตวังหลวง

“เมื่อคืนเป็นฝีมือของเจ้าหรือ?ทำอะไรไม่เห็นปรึกษาพี่ก่อนเลย” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยเมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในงานเลี้ยง ที่เขาเพิ่งรู้เพราะตอนนเกิดเรื่องเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแต่กำลังบางอย่างที่สุขสมอยู่

“เสด็จพี่..อย่าตำหนิน้องเลยนะเพคะ น้องแค่อยากสั่งสอนที่นางบังอาจมาวางยาน้องก็แค่นั้น” หานเฟิ่งฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน วันนี้เสียงของตนกลับมาแล้วช่างน่ายินดียิ่งนักแต่ก็ยังไม่หายแค้นสตรีนางนั้น จึงขอให้ลูกพี่น้องเจิ้งอู่เสียงส่งคนที่มีฝีมือไปจัดการสั่งสอนหมิงเย่วซินแต่ไม่คิดว่านางจะไม่บาดเจ็บเลยสักนิด เฟิ่งฮวาคิดว่าหวังจะให้นางได้บาดแผลบ้างก็ยังดี

“พี่แค่เป็นห่วงเจ้า งานก็ไม่สำเร็จดีที่ไม่มีใครจับได้”

“อย่าห่วงเลยเพคะ แคว้นหนิงเกิดเรื่องวุ่นวายอยู่ก่อนแล้วคงไม่มีใครคิดว่าเป็นฝีมือของน้องหรอก” หานเฟิ่งฮวาเอ่ย