คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 46

Chapter 46 ทวงคืนหัวใจ

หญิงสาวย้อนคิดไปถึงที่บิดาเล่าให้ฟังว่าโจวจือหยวนคายแสงสีขาวออกมาจากปากของเขา ก่อนจะใส่เจ้าก้อนแสงขาวนั้นเข้ามาในปากของนาง จากนั้นนางก็สามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งราวกับปาฏิหาริย์

ฉานอิงรีบพลิกหน้ากระดาษต่อไป ซึ่งนับจากนี้จะเป็นเรื่องราวการลองผิดลองถูกตามหาถ้ำมังกร

หญิงสาวรีบเปิดลิ้นชักหากระดาษเปล่า แล้วยกแท่นหมึกออกมาฝนน้ำหมึก หยิบพู่กันออกมาเขียนข้อมูลและแผนที่ทั้งหมดอย่างละเอียด

ข้อมูลทั้งหมดราวกับการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ โจวจือหยวนออกเดินแทบจะทั่วเทือกเขาคุนเหม่ยซึ่งได้ชื่อว่าเป็นที่อยู่ของสัตว์เทพและสัตว์ดุร้ายแปลกประหลาดเต็มไปหมด

หลายครั้งที่เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ด้วยวรยุทธ์ที่มีติดตัวก็ทำให้เขาสามารถผ่านมันมาได้อย่างทุลักทุเล

นางไม่มีสิ่งเหล่านั้นที่เขามี อีกทั้งยังเป็นสตรีเรี่ยวแรงน้อยนิด ทว่านางมีตำราของเขา มีวิธีเอาตัวรอดที่ล้วนเขียนอธิบายอย่างละเอียด

“ข้าจะออกเดินทางตามหาท่านเทพมังกร ไม่ว่าอย่างไรท่านพี่ต้องฟื้นคืน”

นางมุ่งมั่นก่อนจะรีบจัดการเตรียมข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นมีดพก เชือกเอาไว้ปีนป่ายหากต้องเจอหน้าผาสูงชัน น้ำกรดเอาไว้สาดไล่พวกตัวทากมีพิษบริเวณปากถ้ำที่ท่านเทพอาศัยอยู่ สมุนไพรต่างๆ ที่ต้องใช้ทาตัวหากถูกแมลงต่างๆ มารุมต่อย และอื่นๆ อีกมากมาย

นางใช้เวลาเตรียมตัวอยู่หลายชั่วยาม โดยไม่มีใครสนใจเพราะทุกคนต่างพุ่งความสนใจไปยังอาการป่วยของนายน้อยสกุลโจว

“ท่านพี่ ได้โปรดรอข้า ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”

นางมองเข้าไปในห้อง จดจำภาพและใบหน้าของเขาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่ปวดแปลบ

“ได้โปรดรอข้ากลับมา”

ก่อนออกเดินทางฉานอิงทิ้งเพียงจดหมายสั้นๆ วางไว้ในห้องนอน ว่านางจะออกเดินทางตามหาหมอมารักษาจือหยวน เพื่อไม่ให้ทุกคนต้องเป็นกังวลกับการหายตัวไปของนาง

มือเล็กกุมท้องตัวเองเอาไว้ก่อนจะยิ้มอย่างมีความหวัง

“ลูกรัก แม่จะพาเจ้าออกไปผจญภัย เจ้าต้องเป็นเด็กดี ไม่ทำให้แม่ต้องเหน็ดเหนื่อยนะรู้มั้ย”

ฉานอิงสูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วย่องไปที่โรงเลี้ยงม้า แน่นอนว่านางจำม้าตัวที่สามีมอบให้เสี่ยวเอ้อร์ขี่ได้ นางจึงเลือกตัวนั้นโดยไม่คิดแตะต้องม้าศึกทั้งหลายที่ต่างงดงามและมีพละกำลังมากกว่า

เพราะถ้านางถูกดีดตกจากหลังม้าครั้งนี้ นั่นอาจหมายความว่านางอาจจะแท้งลูกก็เป็นได้!

“ข้าจะไม่ยอมสูญเสียใครไปทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือว่าสามี!”

นับตั้งแต่เกิดมาอู่ฉานอิงไม่เคยคิดเลยว่านางจะต้องมารอนแรมอยู่ในป่าเขาเพียงลำพังเช่นนี้ แต่ในความโชคร้ายนับเป็นความโชคดีที่นางมีตำราของสามีไว้คอยนำทาง และนางค่อยๆ ควบขี่ม้าไปอย่างระมัดระวัง หากร่างกายเหน็ดเหนื่อยนางจะรีบหยุดพัก เพื่อให้ลูกน้อยในท้องและม้าไม่เหนื่อยล้าจนเกินไป