คืนวิวาห์ไร้ใจ

นาง...เริ่มต้นวิวาห์อย่างไร้ใจ ไร้รัก ไร้ซึ่งสิเน่หา ยิ่งคืนวันผันผ่านกลับยิ่งรัก ยิ่งผูกพัน ส่วนเขา...ใช้เล่ห์กลโกง เพื่อที่จะได้แต่งงานกับหญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรู หัวใจสองดวงร้อยรัดรวมเป็นหนึ่งไปพร้อมกับการเปิดเปลือยปมในอดีตที่ถูกหลงลืม ---------- “เรี่ยวแรงของสตรีนั้นช่างบอบบางและน่าเอ็นดูยิ่งนัก เจ้าว่าหรือไม่” กำปั้นน้อยๆ หยุดกึกเมื่อได้ยินคำปรามาสที่ทำให้นางถึงกับหัวร้อน กางเล็บทั้งสิบหมายจะข่วนหน้าของเขาให้อัปลักษณ์ทว่าเขากลับรวบข้อมือทั้งสองข้างของนางเอาไว้ แล้วดันให้นางขึ้นคร่อมนั่งอยู่บนตักของเขาอย่างรวดเร็ว วงแขนแข็งแกร่งโอบกระหวัดรอบเอวบาง ในขณะที่นางดิ้นรนหลีกหนี ทว่ากลับกลายเป็นว่ากลางแกนกายของทั้งสองกลับถูไถกันไปมาจนก่อเกิดไฟปรารถนาที่กำลังลุกโชน ฉานอิงหยุดดิ้นทันที! สำเนียกได้ในทันทีว่ายิ่งนางดิ้นยิ่งเป็นการปลุกกำหนัด เพราะเวลานี้นางนั่งคร่อมทับกลางแกนกายของจือหยวนเอาไว้ หมายจะลุกหนีแต่เขากลับยิ่งกอดแน่นราวกับคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้ว “ดิ้นอีกสิ ข้าชอบ...” ไม่พูดเปล่าแต่บรรจงจูบลงบนไหล่นวลเนียนได้อย่างหน้าด้านหน้าทน หญิงสาวไม่รู้จะสรรหาคำด่าใดมาต่อว่า จึงได้แต่อ้าปากค้างทำตาถมึง “เราต่างเกลียดกัน เป็นศัตรูกัน แต่งงานก็เพื่อผลประโยชน์ ดังนั้นเราควรต่างคนต่างอยู่ นี่...ก็นับว่าท่านรังแกข้ามากเกินพอแล้ว ดังนั้นได้โปรดปล่อยข้าเถอะ” อู่ฉานอิงกัดฟันกรอด ข่มความโกรธแล้วพูดจาประนีประนอมกับอีกฝ่ายอย่างพยายามใจเย็นที่สุดแล้ว ทว่าเขากลับเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยท่าทางกวนโทสะเหลือกำลัง “หึ...อิงเอ๋อร์ผู้ดื้อรั้น เจ้ามองทุกอย่างผ่านสายตาของตนเองเสมอ”