คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 7

Chapter 7 ข้าจะกลืนกินเจ้า

“คนบ้า ปะ...ปล่อย อื้อ อื้อ”

รู้สึกตัวขึ้นมาทีไรนางก็จะพ่นคำด่าออกไปทุกที ก่อนที่ความเสียวจะฉุดกระชากสติของนางให้หลุดลอย

“อื้อ อะ...อาห์ อาห์”

นางเสียวจนแทบจะทนไม่ไหว มือเล็กเลื่อนมาจิกทึ้งศีรษะของจือหยวน ขยี้ผมดำขลับยาวสยายของเขาจนยุ่งเหยิง นางหอบหายใจแรงขึ้น แรงขึ้น รู้สึกราวกับเลือดในกายสูบฉีดแล่นปราดไปทั่วร่าง

“เจ้าช่างหวานเหลือเกินอิงเอ๋อร์ของข้า”

‘...ของข้า’ งั้นหรือ เหตุใดนางต้องรู้สึกใจกระตุกเมื่อได้ยินถ้อยคำแสดงความเป็นเจ้าของในเรือนกายของนางด้วย นางควรจะโกรธ ควรจะโมโห แต่นางกลับยิ่งเสียวสะท้านไปพร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นถี่กระชั้น

“อื้อ อื้อ จะ จือ...หยวน ขะ...ข้า อื้อ...”

ฉานอิงผวาแอ่นสะโพกยกลอย โดยที่ลิ้นร้อนยังคงตามติดทั้งเลีย ทั้งดูด ทั้งขบเม้มด้วยจังหวะกระชั้นจนกระทั่งหญิงสาวก้าวไปถึงฝั่งขอบฟ้า

“อื้อ...”

หญิงสาวกระตุกเกร็งรุนแรงจนตัวงอ หวีดผวาจนเผลอลุกขึ้นกอดเขาเอาไว้แน่น ภายในกายบีบรัดเป็นจังหวะ ตุบ! ตุบ! ตุบ! ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วด้วยความสุขสม เรือนร่างของนางสั่นเทิ้ม หน้าอกคู่สวยขยับกระชั้นเบียดชิดแผงอกแกร่งของผู้เป็นสามีราวกับจะปลุกกำหนัดอีกฝ่ายให้ลุกโชน

เมื่อความซ่านเสียวจางหาย แทนที่ด้วยความอับอายอัปยศ นางเห่อร้อนไปทั้งใบหน้าจนหูอื้อด้วยความกรุ่นโกรธ สะบัดกายออกจากอ้อมกอดอบอุ่นก่อนจะตวัดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าอีกฝ่ายโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

เผียะ!

ตบสุดแรง แต่คนตัวโตกลับนั่งนิ่งไม่แม้แต่จะขยับเรือนกาย ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ที่ถูกตบจนเป็นรอยริ้วแดงที่ใบหน้า

“เจ้ากล้ามากที่ล่วงเกินข้าครั้งแล้วครั้งเล่า อย่าคิดนะว่าการที่ข้ายอมแต่งงานกับเจ้า จะทำให้ข้ายอมตกเป็นเบี้ยล่างของเจ้า ไม่มีวัน! ข้าเกลียด เกลียด เกลียด…”

ถ้อยคำผรุสวาทจางหายเมื่อโจวจือหยวนรั้งร่างบางเข้ามาปะทะอกกว้างก่อนจะบดจูบเร่าร้อนรุนแรงอย่างที่นางไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

จูบจ้วงแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ กระชากกระชั้นแสดงถึงความเป็นสามีเหนือภรรยา จูบบดเบียดขยี้จนริมฝีปากเล็กบวมเห่อแสดงให้เห็นว่านางไม่อาจต่อกรกับเขาได้เลยไม่ว่าจะทางใดก็ตาม

“อื้อ...”

คนตัวเล็กผวาเฮือกเมื่อเขากระชากร่างนางให้นอนลงกับฟูก รวบข้อมือบางขึ้นสูงเหนือศีรษะ ก่อนจะกดเรือนกายแข็งแกร่งคร่อมทับบดเบียดร่างเล็กจนนางแทบขาดอากาศหายใจ

เรือนกายแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างชายชาตรี บดเบียดร่างอรชรบอบบางของอิสตรีราวกับจะผสานเข้าเป็นเนื้อเดียว ราวกับงูร้ายที่กอดรัดเหยื่อให้กระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่จะกลืนกินอย่างโหดเหี้ยม

ฉานอิงรับรู้อย่างแจ่มแจ้งว่านางไม่มีทางสู้เขาได้เลย พละกำลังที่เขากดทับลงมาทำให้นางไม่อาจแม้แต่จะขยับเขยื้อนกายหลีกหนีอีกทั้งยังปวดแปลบไปทั้งสรรพางค์กาย

สัมผัสกักขฬะรุนแรงทำให้หัวใจดวงเล็กสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ตระหนักชัดว่าชายหน้าหวานรูปงามตรงหน้าหาใช่ชายอ้อนแอ้นดั่งที่ภาพลวงหลอก ยามเขาโกรธเกรี้ยวดวงตาหวานซึ้งของเขาไร้แวว จากหนุ่มหน้าหวานกลับกลายเป็นนักฆ่าหน้าหยกได้อย่างน่าพรั่นพรึง