คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 47

Chapter 47 การกลับมาของฉานอิง

“สามีของเจ้าคือโจวจือหยวนสินะ ผัวเมียคู่นี้ช่างบ้าบิ่นเสียจริง กว่าสองพันปีแล้วไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนมาเยือนข้าถึงถ้ำแห่งนี้ ด้วยไม่มีผู้ใดมีความเพียรมากพอ ทว่าเจ้าสองผัวเมียกลับหาข้าจนพบ น่าประทับใจจริงๆ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านเทพ ข้าน้อยอู่ฉานอิงเป็นภรรยาของโจวจือหยวน เวลานี้สามีของข้าป่วยหนัก ข้าจึงอยากวิงวอนให้ท่านเทพได้โปรดเมตตาคืนอายุขัยให้เขา”

นางคำนับแล้วคำนับอีกจนหน้าผากเป็นรอยแดงถลอก เทพมังกรถึงกับส่ายหน้าแล้วเสกให้นางนิ่งๆ ไม่อาจขยับกายได้อีกต่อไป จะขยับได้ก็เฉพาะริมฝีปากเท่านั้น

“เจ้ากำลังท้อง ควรขยับกายให้น้อยกว่านี้ ไม่ห่วงตัวเองก็ขอให้ห่วงบุตรของเจ้าที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้นด้วย”

“จะ...เจ้าค่ะท่านเทพ”

“ผัวเมียคู่นี้นี่น่าเบื่อเสียจริง”

มังกรเทพส่ายหน้าไปมาก่อนจะม้วนกายหมุนเป็นวงกลมหลายครั้งคล้ายหงุดหงิดอยู่ในที ก่อนจะหยุดนิ่งแล้วส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ

“ในเมื่อพวกเจ้าบุกป่าฝ่าดงมาเพื่ออ้อนวอนให้แก่กันและกัน แสดงให้ข้าเห็นว่าความรักของพวกเจ้าทั้งสองนั้นเป็นรักแท้ เป็นรักที่พร้อมจะร่วมทุกข์และร่วมสุข เป็นรักที่พร้อมจะยอมตายแทนเพื่อให้อีกฝ่ายมีรอยยิ้ม หาใช่ความรักจอมปลอมฉาบฉวย ดังนั้นข้าก็จะคืนอายุขัยของโจวจือหยวนให้กับเจ้า”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านเทพ ขอบคุณเจ้าค่ะ”

นางอยากจะโค้งคำนับทว่าทำได้แค่เอ่ยขอบคุณเท่านั้น ดวงตาของนางเต็มตื้นไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะเอ่ยออกไปอีกว่า

“แต่ข้าไม่อาจแลกพรที่ท่านจะมอบให้ด้วยอายุขัยของตัวข้า ข้าต้องการอยู่กับสามีและลูกหลานไปจนแก่เฒ่า สิ่งที่ข้าจะนำมาแลกกับพรของท่านเทพคือคุณความดีที่ข้าจะทำนับจากนี้ ข้าจะเป็นคนดี จะหมั่นบำรุงศาสนา ดูแลบริวารใกล้ชิดอย่างเป็นธรรม ค้าขายสุจริต ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ไม่ลักเล็กขโมยน้อย ไม่พูดปด ไม่พรากลูกเขาเมียใคร สิ่งแลกเปลี่ยนเหล่านี้ท่านเทพจะพอใจหรือไม่เจ้าคะ”

หึ!

เทพมังกรถึงกับพ่นลมออกจากจมูก ก่อนจะหัวเราะร่วนออกมาอย่างชอบอกชอบใจ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

“เจ้ามันนางมนุษย์เจ้าเล่ห์ ผัวก็อยากได้คืน แต่อายุขัยของตนกลับไม่ยอมแลกเปลี่ยน ในเมื่อเจ้ากล้าขอ ข้าก็กล้าให้”

ฉานอิงยิ้มกว้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก มนตร์สะกดที่ท่านเทพมังกรตรึงร่างนางไว้ไม่ให้ขยับได้คลายออก พร้อมๆ กับที่ท่านเทพมังกรคายก้อนกลมสีขาวออกมาจากริมฝีปาก

“รับไป!”

ปากของนางถูกจับให้อ้าออกโดยอัตโนมัติ ก้อนสีขาวเรืองแสงไหลเข้าไปในกาย วูบวาบจนนางรู้สึกได้ถึงพลังที่อัดแน่น

“นั่นคืออายุขัยของสามีเจ้า จงนำมันใส่เข้าไปในปากแล้วให้สามีของเจ้ากลืนลงไป”

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านเทพ ข้าอู่ฉานอิงซาบซึ้งในบุญคุณของท่านเทพเป็นล้นพ้น”

“อีกเรื่องที่ข้าต้องบอกเจ้า เวลานี้สามีของเจ้ากำลังจะหมดลมหายใจภายในอีกสองชั่วยามข้างหน้า”

“สะ...สองชั่วยาม”

ฉานอิงถึงกับแทบหมดสติล้มลงไปกับพื้น นางเดินทางมาที่นี่ใช้เวลาถึงสิบเก้าวัน แน่นอนว่านางไม่สามารถเดินทางกลับโดยใช้เวลาเพียงแค่สองชั่วยามแน่ๆ