คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 45

Chapter 45 ตำราลับของจือหยวน

ร่างบอบบางเดินเข้าไปในเรือนป่าไผ่ด้วยหัวใจที่ปวดหนึบราวกับจะหยุดเต้นลงเสียให้ได้ นางมองไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยตำรานับพัน ก่อนจะหยิบตำราเหล่านั้นขึ้นมาเปิดไล่สายตาอ่านอย่างรวดเร็ว ด้วยหวังว่าสักหนึ่งหน้ากระดาษจะมีข้อความอันเป็นเข็มทิศที่ช่วยชี้ทางให้นางหาหนทางรักษาอาการเจ็บป่วยของสามีให้ฟื้นคืน

นางรื้อค้นจนตำราเหล่านั้นกระจัดกระจายออกจากชั้นวางจนท่วมสูงอยู่กลางห้อง ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบสิ่งที่นางค้นหา

ฉานอิงจึงเดินไปทรุดกายนั่งที่โต๊ะอ่านตำราของเขา ใช้ฝ่ามือลูบไปตามสิ่งของต่างๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่กระดาษแผ่นหนึ่งที่วางทบไว้ นางหยิบมันมาเปิดออกอ่านอย่างไม่ลังเล

‘แม้ความตายจะพรากข้าไปจากเจ้า แต่หัวใจของข้ายังอยู่กับเจ้าเสมอ’

ตัวหนังสือที่สั่นเลือน ลายเส้นตวัดแผ่ว น้ำหมึกที่เลอะเทอะเปรอะเปื้อนกระดาษเป็นด่างดวงยิ่งทำให้ฉานอิงถึงกับร้องไห้อีกมาอีกครั้ง

เขาเขียนข้อความเหล่านี้เมื่อรู้ว่าตนเองจะต้องตาย แม้กระทั่งสติสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ เขาก็ยังเลือกที่จะบอกรักนาง

“ท่านพี่”

นางกอดกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้กับอก สะอึกสะอื้นจนตัวโยน แต่นางจะอ่อนแอร่ำไห้อยู่เช่นนี้ไม่ได้ นางรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาแล้วเดินวนไปรอบๆ ห้องอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหยุดอยู่ที่โครงกระดูก แล้วยื่นไปจับกะโหลกให้หมุนไปทางขวาทันที

คราวก่อนโน้นนางเข้าไปสำรวจห้องลับของสามีอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าเขาจะจับได้เสียก่อน ทว่าคราวนี้ต่างจากครั้งนั้น หากนางลองค่อยๆ ค้นหาบางทีอาจพบอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในห้องลับก็เป็นได้

“ขอวิงวอนต่อมหาโพธิสัตว์โปรดช่วยดลบันดาลให้ข้าค้นพบวิธีที่จะช่วยท่านพี่ด้วยเถอะเจ้าค่ะ”

นางพนมมือกลางอกแล้วหลับตาสวดภาวนา ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องลับด้วยความมุ่งมั่น คราวนี้นางถือตะเกียงเพิ่มอีกตัวหนึ่ง กวาดตามองไปทีละจุด ทีละจุดอย่างละเอียดถี่ถ้วน แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งเคาะไปตามผนังอย่างใจเย็น

คราก่อนนั้นนางค้นพบห้องลับนี้โดยบังเอิญ แค่เพียงนึกสนุกอยากจับโครงกระดูกเล่น แต่คราวนี้นางต้องค้นหาเบาะแสต่างๆ เกี่ยวกับอาการเจ็บป่วยของสามี

เหงื่อหยดโตเกาะพราวที่หน้าผาก นางเริ่มหอบหายใจแรงเพราะเดินเคาะผนังไปทีละจุดจนรอบ ข้อนิ้วของนางแดงก่ำจนมีเลือดซิบ นางจึงเปลี่ยนมาถือตะเกียงมือซ้ายแล้วใช้มือขวาเคาะอย่างไม่ย่อท้อ

“ได้โปรดเถอะ ขอให้ข้าได้พบเบาะแสแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี”

หญิงสาวเริ่มคลานไปที่พื้นแล้วเคาะพื้นไปทีละจุด นางเหมือนคนบ้า แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่นางคิดออก อาการป่วยของเขานางไม่กล้าเอื้อนเอ่ยบอกพ่อแม่สามี ด้วยเกรงว่าท่านทั้งสองจะยิ่งเป็นกังวลจนล้มป่วยลง

นางจึงต้องแบกรักความเครียดและความกดดันเพียงลำพัง

เจ็บ!

‘ท่านหมอบอกว่าหมดหนทางรักษา หากปล่อยไว้เช่นนี้ขาของอิงเอ๋อร์จะลีบผอม นางจะกลายเป็นหญิงพิการโดยถาวร ข้าจะทำอย่างไร ข้าจะทำอย่างไรเพื่อเรียกรอยยิ้มของนางกลับมา’

ราวกับลำคอตื้อตัน หญิงสาวรู้สึกปวดร้าวไปทั้งกระบอกตา นางร้องไห้จนน้ำตาแทบจะแห้งเหือด ยิ่งได้รับรู้ว่าเขาไม่เคยหนีหายไปไหน อีกทั้งยังทำทุกอย่างเพื่อนาง ก็ยิ่งทำให้นางย้อนคิดไปถึงถ้อยคำของเขา ที่มักย้ำกับนางเสมอว่า เขาไม่เคยผิดสัญญาที่ให้ไว้กับนางแม้เพียงครั้งเดียว

“ข้าเชื่อแล้ว ว่าท่านพี่ไม่เคยผิดคำสัญญาต่อข้า ข้าเชื่อแล้ว เชื่อจนหมดใจ ได้โปรดกลับมาเถอะเจ้าค่ะ ได้โปรดกลับมากอดข้าอีกครั้ง”

ร่างบางสั่นเทิ้มจากแรงสะอื้นฮักจนต้องหยุดอ่านข้อความในตำรา แล้วสูดหายใจแรงๆ เข้าปอดลึก ยกมือลูบอกตัวเองราวกับเรียกสติแล้วเพ่งความสนใจไปที่ตำราเล่มนี้อีกครั้ง

หากเป็นแค่บันทึกธรรมดา เหตุใดท่านพี่จึงต้องเก็บซ่อนไว้อย่างลึกลับเช่นนี้ มันอาจมีอะไรซ่อนอยู่ข้างในนี้ก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นนางก็เริ่มพลิกกระดาษหน้าต่อไปเพื่ออ่านอีกครั้ง

คิ้วสวยค่อยๆ ขมวดมุ่นเมื่อนางอ่านมาถึง

‘ข้าได้ยินว่าท่านเทพมังกรที่เทือกเขาคุนเหม่ยสามารถดลบันดาลสิ่งใดก็ได้ตามที่ปรารถนา โดยมีข้อแม้ว่าต้องแลกด้วยอายุขัย’

“หรือว่านี่จะเป็นสิ่งที่ทำให้ข้ากลับมาเดินได้อีกครั้ง”