คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 44

Chapter 44 อายุขัยแสนสั้น

กว่าสามวันสามคืนที่เรือนสกุลโจวคราคร่ำไปด้วยหมอมากมายหลายขนานหลายตำราที่ต่างดาหน้าเข้ามารักษาโจวจือหยวน ทว่ากลับไม่มีหมอคนใดรักษาเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างส่ายหน้าแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

‘เป็นโรคที่ไม่รู้จัก และไม่เคยปรากฏในตำราการแพทย์ไหนๆ อีกทั้งปราณและลมหายใจที่กำลังอ่อนแรงลงอาจทำให้โจวจือหยวนอาจจะจากไปในลักษณะหลับได้ตลอดเวลา’

โจวฮูหยินถึงกับเป็นลมล้มฟุบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าสาวใช้ต่างปราดเข้าประคองพัดวีกันเป็นการใหญ่

“ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านช่วยไปตามหมอที่รักษาข้ามาจะได้หรือไม่ หมอคนนั้นเก่งมากไม่ใช่หรือคะ สามารถรักษาข้าที่เดินไม่ได้ให้กลับมาเดินได้ภายในหนึ่งวัน”

ฉานอิงรีบปราดเข้าไปเขย่าแขนบิดาอย่างคาดคั้น เวลานี้คงต้องพึ่งหมอเทวดาผู้นั้นเพื่อมารักษาอาการประหลาดของสามี เพราะหมอจากทั่วทั้งแคว้นหู่เฉียงไม่มีผู้ใดรักษาเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว

“อิงเอ๋อร์ลูกพ่อ มานี่เถอะ”

อู่เฉาหยุ่นจูงมือบุตรสาวให้เดินออกมาจากความวุ่นวาย ก่อนจะกดไหล่นางให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว

“มะ...มีอะไรหรือเจ้าคะ ทำไมถึงคุยในห้องไม่ได้”

เอ่ยถามออกไปด้วยความงุนงง ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวคล้ายจะร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง สามวันมานี้นางแทบจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด

ร่างกายทรุดโทรมแต่ก็ต้องฝืนกิน ฝืนข่มตานอน ก็เพราะว่าเวลานี้นางมั่นใจแล้วว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของโจวจือหยวนอยู่ในครรภ์ของนาง

‘ลูกของท่านพี่ ตื่นขึ้นมาสิเจ้าคะ ตื่นขึ้นมาดูลูกของเรา อย่าทิ้งข้ากับลูกไว้แบบนี้ ได้โปรด....’

“มีสิ่งหนึ่งที่พ่อไม่เคยบอกเจ้าอิงเอ๋อร์ ก็เพราะว่าจือหยวนขอร้องพ่อเอาไว้ไม่ให้บอกเรื่องนี้กับเจ้า”

ฉานอิงค่อยๆ แหงนหน้าขึ้น ดวงตาคลอไปด้วยหยาดน้ำตามองบิดาที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยภาพที่เลือนราง มือเหี่ยวย่นข้างหนึ่งของผู้ให้กำเนิดวางลงบนศีรษะของนางราวกับปลอบโยน

“หมอเทวดาที่บอกกับใครๆ ว่ารักษาเจ้านั้นไม่มีจริงหรอก”