คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 44

Chapter 44 อายุขัยแสนสั้น

กว่าสามวันสามคืนที่เรือนสกุลโจวคราคร่ำไปด้วยหมอมากมายหลายขนานหลายตำราที่ต่างดาหน้าเข้ามารักษาโจวจือหยวน ทว่ากลับไม่มีหมอคนใดรักษาเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างส่ายหน้าแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

‘เป็นโรคที่ไม่รู้จัก และไม่เคยปรากฏในตำราการแพทย์ไหนๆ อีกทั้งปราณและลมหายใจที่กำลังอ่อนแรงลงอาจทำให้โจวจือหยวนอาจจะจากไปในลักษณะหลับได้ตลอดเวลา’

โจวฮูหยินถึงกับเป็นลมล้มฟุบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าสาวใช้ต่างปราดเข้าประคองพัดวีกันเป็นการใหญ่

“ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านช่วยไปตามหมอที่รักษาข้ามาจะได้หรือไม่ หมอคนนั้นเก่งมากไม่ใช่หรือคะ สามารถรักษาข้าที่เดินไม่ได้ให้กลับมาเดินได้ภายในหนึ่งวัน”

ฉานอิงรีบปราดเข้าไปเขย่าแขนบิดาอย่างคาดคั้น เวลานี้คงต้องพึ่งหมอเทวดาผู้นั้นเพื่อมารักษาอาการประหลาดของสามี เพราะหมอจากทั่วทั้งแคว้นหู่เฉียงไม่มีผู้ใดรักษาเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว

“อิงเอ๋อร์ลูกพ่อ มานี่เถอะ”

อู่เฉาหยุ่นจูงมือบุตรสาวให้เดินออกมาจากความวุ่นวาย ก่อนจะกดไหล่นางให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว

“มะ...มีอะไรหรือเจ้าคะ ทำไมถึงคุยในห้องไม่ได้”

เอ่ยถามออกไปด้วยความงุนงง ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวคล้ายจะร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง สามวันมานี้นางแทบจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด

ร่างกายทรุดโทรมแต่ก็ต้องฝืนกิน ฝืนข่มตานอน ก็เพราะว่าเวลานี้นางมั่นใจแล้วว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของโจวจือหยวนอยู่ในครรภ์ของนาง

‘ลูกของท่านพี่ ตื่นขึ้นมาสิเจ้าคะ ตื่นขึ้นมาดูลูกของเรา อย่าทิ้งข้ากับลูกไว้แบบนี้ ได้โปรด....’

“มีสิ่งหนึ่งที่พ่อไม่เคยบอกเจ้าอิงเอ๋อร์ ก็เพราะว่าจือหยวนขอร้องพ่อเอาไว้ไม่ให้บอกเรื่องนี้กับเจ้า”

ฉานอิงค่อยๆ แหงนหน้าขึ้น ดวงตาคลอไปด้วยหยาดน้ำตามองบิดาที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยภาพที่เลือนราง มือเหี่ยวย่นข้างหนึ่งของผู้ให้กำเนิดวางลงบนศีรษะของนางราวกับปลอบโยน

“หมอเทวดาที่บอกกับใครๆ ว่ารักษาเจ้านั้นไม่มีจริงหรอก”

“อะไรนะ! คนที่รักษาลูกคือท่านพี่หรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว เขาขอเข้าไปรักษาลูกโดยห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวาย แต่พ่อไม่ใช่คนดีที่รักษาสัจจะอะไรนักหรอก พ่อแอบย่องไปดูจากทางหน้าต่าง จึงเห็นว่าเขาคายอะไรบางอย่างซึ่งเป็นแสงสีขาวออกจากปากแล้วใส่เข้าไปในปากของลูก หลังจากนั้นเจ้าก็กลับมาเดินได้เป็นปกติราวกับปาฏิหาริย์”

ฉานอิงนิ่งอึ้ง นางรู้มาตลอดว่าโจวจือหยวนเป็นคนมีความสามารถ ที่เรือนไม้ไผ่มีตำราเกี่ยวกับการแพทย์มากมายนั่นก็เพราะว่าเขาศึกษาตำราเหล่านั้นเพื่อมารักษานาง แต่นางกลับคิดน้อยใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อง อีกทั้งยังเสียใจจนสมองลบเลือนความทรงจำที่มีต่อเขาไปจนหมดสิ้น

‘ท่านพี่...ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้เลยว่าท่านต้องลำบากตรากตรำเพื่อข้าถึงเพียงนี้ หากข้ารู้ข้าจะดูแลท่านให้ดี จะไม่เอาแต่ใจ จะไม่ทำร้ายท่านด้วยคำพูดและการกระทำโดยเด็ดขาด’

หยาดน้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่สวยของหญิงสาว มือทั้งสองข้างบีบเข้าหากันแน่น ปลายเล็บจิกลงกลางฝ่ามือจนเลือดซิบ

“พ่อเก็บความลับจากสิ่งที่เห็นมาโดยตลอด ขอแค่ลูกกลับมาเดินได้อีกครั้งไม่ว่าจือหยวนจะใช้ศาสตร์ทางใดพ่อก็พร้อมจะหลับหูหลับตาแสร้งเป็นไม่รู้ไม่เห็น ดังนั้นเมื่อเขาให้มารดามาขอเจ้าจากพ่อ พ่อจึงยอมยกให้อย่างง่ายดาย เพราะรู้ดีว่าที่ลูกมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะเขา จือหยวนเร่งรัดขอให้กำหนดวันแต่งงานให้เร็วที่สุด เขาทำราวกับรีบร้อนแต่พ่อไม่ได้เอะใจเลยสักนิด มาคิดดูตอนนี้เขาอาจจะรู้ตัวมาโดยตลอดก็เป็นได้ ว่าตนเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน จึงอยากใช้ชีวิตและเวลาที่เหลืออยู่กับเจ้าให้นานที่สุด”

คำพูดของบิดาทำให้นางถึงกับปวดร้าวไปทั้งหัวใจ แน่นที่กลางอกจนต้องนิ่วหน้า เวลานี้หยาดน้ำตาได้กลบหน่วยตาจนมองไม่เห็นอะไร ฉานอิงทำได้เพียงสะอื้นฮักปริ่มว่าจะขาดใจโดยมีบิดาคอยปลอบประโลมนางเอาไว้