คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 14

Chapter 14 ตรวจร่างกาย

กอดรัดแนบแน่นจนอีกฝ่ายไม่อาจขยับเขยื้อนแผลงฤทธิ์ได้ดั่งใจปรารถนา

“ข้าคงต้องตรวจร่างกายเจ้าอย่างละเอียด เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรไปอีก”

คล้ายจะบอกกล่าว ทว่าฉานอิงกลับรู้สึกราวกับว่านี่เป็นคำขู่แสนเจ้าเล่ห์ที่ทำให้นางถึงกับวูบหวามที่ท้องน้อย

“ปล่อยข้านะ! ปล่อยข้า! เจ้าไม่ใช่หมอจะมาตรวจร่างกายข้าได้อย่างไร ไปตามหมอมาสิ!”

หญิงสาวพยายามบ่ายเบี่ยงเอาตัวรอด ทว่ามีหรือที่จือหยวนจะหลงกล เขาไม่สนใจเสียงแว๊ดๆ ของภรรยาแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำมือหนายังตะปบลงไปที่ก้นงามงอนเต็มแรง

เผียะ!

ฉานอิงถึงกับสะดุ้งสุดตัว คำพูดที่พรั่งพรูจางหายแทนที่ด้วยดวงตาเบิกโพลงเมื่อพบว่านางถูกตีก้นเข้าอย่างจัง ไม่เพียงเท่านั้นมือหนาสากยังบีบก้นของนางไปอีกหลายที

“คนบ้า! คนลามก!”

ทายาทสกุลโจวโน้มใบหน้าลงไปข้างใบหูของภรรยาสาว ก่อนจะกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงยียวน

“ก้นของเจ้ายังปกติดี”

“ไอ้...”

นางกำลังจะด่าทว่าคราวนี้ริมฝีปากอุ่นกลับประกบปิดริมฝีปากของนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“อื้อ”

หญิงสาวส่งเสียงครางแผ่วในลำคอ จูบหวามจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้หัวใจเจ้ากรรมกระตุกแรงจนแทบกระโจนออกมานอกอก

ความอบอุ่นยวนเย้าจากริมฝีปากร้อนประกบแน่น บดขยี้จนเรียวปากอวบอิ่มเริ่มบวมเห่อ ก่อนที่เขาจะสอดปลายลิ้นร้อนผ่านกลีบปากสีกุหลาบเข้าไปเพื่อควานหาความหอมหวานน่าหลงใหล

บ้าจริง!

ข้ารู้สึกดี!

อู่ฉานอิงปฏิเสธไม่ได้เลยว่านางเผยอริมฝีปากให้เขาสอดปลายลิ้นเข้ามาอย่างง่ายดาย เวลานี้หัวสมองของนางขาวโพลนไร้ซึ่งความคิดอ่านที่จะขัดขืน

ยิ่งเมื่อสองแขนแข็งแกร่งโอบกระชับรัดร่างของนางเอาไว้ด้วยความใคร่กำหนัด นางก็ยิ่งอ่อนยวบราวกับสิ้นไร้เรี่ยวแรง

โจวจือหยวนจูบอ้อยอิ่งเคล้าเคลียริมฝีปากสีชาดด้วยความหลงใหล ลมหายใจของเขาคล้ายขาดห้วงเมื่อได้แนบชิดภรรยาสาว ปวดหน่วงหนึบที่หว่างขาจนเผลอนิ่วหน้าออกมา อยากจะเชยชิดสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวให้สาสมกับความรู้สึกที่พรั่งพรูอยู่ในหัวใจ

ทว่า...จือหยวนรู้ดีว่าต้องหักห้ามใจ ริมฝีปากหนาค่อยๆ ถอนออกก่อนจะกระซิบคำหวานที่ทำให้คนตัวเล็กถึงกับวางหน้าไม่ถูก

“ดูเหมือนว่าปากของเจ้าจะปกติดี เพราะมันทั้งหอม ทั้งหวานอย่างที่ข้าชอบ”

เช่นนั้นแล้วเขาก็โน้มจมูกจดลงไปที่หน้าผากมน ไล่เรื่อยไปยังแก้มอิ่มสีลูกท้อ ซุกไซ้ลงต่ำไปยังซอกคอเย้ายวนก่อนจะใช้ฟันซี่ขาวขบลงเบาๆ ที่ใบหูจนขนอ่อนบริเวณนั้นลุกชัน

เวลานี้สองมือหนาไม่อาจอยู่เฉย เขาค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น ทีละชิ้น เพียงชั่วพริบตาเดียวฉานอิงก็เปลือยเปล่าโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว

“ยะ...หยุดนะ”

“เจ้าอยากให้ข้าพอแน่หรือ”

จือหยวนกระซิบแผ่วด้วยเสียงแหบพร่า ดวงตาคมหวามไหวเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่กำลังลุกโชน เขาชอบที่จะเห็นเรือนร่างของนางบิดเร่าอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขาอย่างมีความสุข

แม้ว่าการทำให้นางสุขสม จะทำให้เขาต้องทรมานจนแทบคลั่งก็ตาม

“อื้อ หยุด! หยุด!”

ปากบอกว่าหยุดทว่าสะโพกกลับแอ่นกระดกร่อนไปมาอย่างน่าละอาย ฉานอิงทั้งโกรธทั้งซ่านหฤหรรษ์จนแทบพูดไม่เป็นภาษา ยิ่งปลายนิ้วของเขารุกล้ำไล่ละเลียดไปตามเมล็ดเสียว นางก็ยิ่งหอบกระชั้นแรงขึ้น แรงขึ้น…

เพียงชั่วอึดใจเดียว หญิงสาวก็ผวาเฮือกเผลอยกสองแขนขึ้นกอดก่ายสามีเอาไว้แนบแน่น ภายในกายกระตุกเกร็งเป็นจังหวะกระชั้น ขณะที่ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความสุขสมที่แล่นปราดจนผิวกายระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด

“ดูเหมือนว่า...เจ้าจะปกติดีทั้งร่างกาย ไม่มีตรงไหนที่ทำให้ข้าเป็นห่วง”

เขาจับไหล่บางแล้วดันให้นางทิ้งตัวลงนอนบนฟูก วูบหนึ่งฉานอิงเห็นแววตาที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนสีจากสีดำเป็นแดงคล้ายเลือด และเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้าของเขาจนเปียกชุ่ม

“พักผ่อนเถอะ อีกเดี๋ยวท่านแม่คงนำแกงร้อนๆ มาให้เจ้าดื่ม”

โจวจือหยวนพูดอย่างเร่งรีบก่อนจะผลุนผลันเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนตัวเล็กนอนเปลือยเปล่าอยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นที่เขาเพิ่งบรรจงห่มให้อย่างเบามือ

“คนบ้า!”

นางตะโกนด่าไล่หลังเขาไปอย่างนั้นเอง ทันทีที่ประตูห้องหอปิดลงสีหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความครุ่นคิดกับท่าทางแปลกๆ ของสามี

เหตุใดจู่ๆ ดวงตาของเขาจึงกลายเป็นสีแดงราวกับไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์!