คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 12

Chapter 12 วังวนแห่งการหลงลืม

‘อีกไม่กี่ปีข้าก็จะพ้นวัยปักปิ่นแล้ว ข้าอยากเป็นเจ้าสาวของท่านพี่จะได้หรือไม่เจ้าคะ’

เด็กหญิงตัวน้อยบิดกายไปมาด้วยความขวยเขิน ใบหน้าของนางแดงระเรื่อราวกับผลไม้ในฤดูหนาว มือเล็กป้อมผสานเข้าหากันแล้วบีบแน่นอย่างเฝ้ารอคำตอบจากคนตัวโตกว่า

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งนิ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ใบหน้ากลมก็ถึงกับถอดสี ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงก่อนจะสั่นน้อยๆ แล้วค่อยแบะออก ทว่าก่อนที่นางจะร้องไห้โฮด้วยความเสียใจนั้น คนข้างกายก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า

‘อีกไม่กี่ปีเจ้าก็จะโตเป็นสาวแล้ว แต่เจ้าก็ยังขี้แยอยู่เหมือนเดิม แล้วเช่นนี้เจ้าจะเป็นเจ้าสาวของข้าได้อย่างไรกัน’

น้ำตาที่ทำท่าจะหยดแห้งเหือดไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสเมื่อครู่กลับไหวระริกเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่ม

‘ท่านพี่จะแต่งงานกับข้าหรือ’

‘เจ้าสาวของข้าจะเป็นใครไปได้เล่าหากไม่ใช่เจ้า ข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้นอิงเอ๋อร์ สายตาของข้า หัวใจของข้า มีเพียงเจ้าเสมอมาและตลอดไป’

น้ำเสียงอบอุ่นทอดอ่อน สองแขนยาวเก้งก้างอย่างเด็กชายที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่มโอบกอดว่าที่เจ้าสาวร่างอวบอิ่มของเขาเอาไว้ด้วยความรัก

‘สัญญานะเจ้าคะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ท่านต้องแต่งงานกับข้าเท่านั้น’

‘ข้าสัญญา’

ดวงตาคู่สวยค่อยๆ เปิดปรือขึ้นอย่างเชื่องช้าและหนักอึ้ง รับรู้ได้ทันทีเลยว่าความทรงจำที่ผุดพรายขึ้นในห้วงแห่งความฝันนั้นคือเรื่องราวในอดีตที่ขาดหายไป

แต่นางไม่อาจรู้ได้เลยว่า ‘ชายในความฝัน’ คือใคร ใบหน้าของเขาเลือนรางราวกับมีม่านหมอกบดบัง แต่สิ่งหนึ่งที่นางแน่ใจก็คือ ชายในฝันคือชายคนเดียวกันกับคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันที่นางพลัดตกจากหน้าผาจนพิการเดินไม่ได้ถึงห้าปี

เขาผู้เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกับนางไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทว่าในวันที่นางเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เหตุใดจึงไม่มีเขาคนนั้นอยู่เคียงข้างกาย

ทำไมกันนะ...

ดวงตาดำขลับของนางวูบไหว ก่อนจะเบิกโพลงเมื่อความทรงจำบางส่วนที่ขาดหายฉายชัดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อห้าปีที่แล้วอู่ฉานอิงอยู่ในสภาพบอบช้ำไปทั้งร่างกาย ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกกิ่งไม้เกาะเกี่ยวขีดข่วน และที่สำคัญ

ขาของนางข้างหนึ่งบิดพับงอผิดรูป ฉายชัดว่าไม่อาจกลับมาเดินเหินอย่างคนปกติได้อีกต่อไป

น้ำตาของนางไหลรินแทบเป็นสายเลือด ดวงตาจ้องจดไปยังบานประตูห้องนอนด้วยหัวใจที่ปวดแปลบ

วันแล้ววันเล่าจากวันเป็นเดือนผันผ่าน ผู้ที่เดินเข้าออกประตูบานนั้นมีเพียงบิดากับท่านหมอมากหน้าหลายตาที่สลับซับเปลี่ยนกันเข้ามารักษา

ทว่า...กลับปราศจากคนที่นางเฝ้าคอย

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้มีโอกาสคิดหาคำตอบ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วเสียก่อน จำต้องปัดความทรงจำที่แสนเจ็บปวดออกไปจากหัวสมองอย่างรวดเร็ว

“อิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

หญิงสูงวัยผู้เป็นเจ้าของร่างบอบบางเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในห้องหอของลูกชายและลูกสะใภ้ด้วยความร้อนใจ สองแขนเอื้อมมาจับไหล่ในขณะที่สายตากวาดมองไปยังใบหน้าซีดเผือดของผู้อ่อนวัยกว่าด้วยความห่วงใย

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากเจ้าค่ะท่านป้า แค่ปวดหัวนิดหน่อยเท่านั้น ‘เขา’ ไม่น่าไปรบกวนท่านป้าจนทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเลย”

สรรพนามที่ลูกสะใภ้เรียกสามีว่า ‘เขา’ อีกทั้งยังเรียกนางว่า ‘ท่านป้า’ แทนที่จะเรียกว่า ‘ท่านแม่’ ทำให้โจวจงอิงรู้ได้ในทันทีว่าหญิงสาวยังไม่เปิดใจยอมรับการแต่งงานในครั้งนี้

ซึ่งนางเข้าใจดีว่าต้องใช้เวลา จึงไม่คิดเร่งรัดให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกอึดอัด อยากให้ทุกอย่างเป็นไปโดยความสมัครใจ ซึ่งนางมั่นใจว่าในไม่ช้าบุตรชายของนางต้องเอาชนะใจอู่ฉานอิงได้อย่างแน่นอน

ต่อให้ควานหาบุรุษทั่วหล้า ก็ไม่มีผู้ใดที่จะรักและจริงใจกับอู่ฉานอิงได้เท่ากับบุตรชายของนางอีกแล้ว นางเชื่อเช่นนั้น เชื่อในทุกการกระทำของบุตรชายที่ปรากฏแก่สายตาฝ้าฟางของนาง

“เจ้ากินอาหารมื้อสุดท้ายเมื่อใดกัน”

ลูกสะใภ้ครุ่นคิดพลางนิ่วหน้าก่อนจะแย้มยิ้มแห้งๆ แล้วตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“กินแค่มื้อเช้ามื้อเดียวเจ้าค่ะท่านป้า ข้าลืมกินมื้อเที่ยงไปเสียสนิทเลย”