คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 11

Chapter 11 เกี้ยวนาง

อู่ฉานอิงแทบจะกลั้นหายใจด้วยกลัวว่าคนตัวโตจะล่วงรู้ว่านางใจเต้นแรงเพราะหวั่นไหวไปกับบทเพลงเกี้ยวนางของเขา จังหวะนั้นเองมือข้างหนึ่งของจือหยวนก็ยื่นออกไปใช้วรยุทธ์เด็ดดอกจวี๋ฮัวบนผืนหญ้า ดอกเล็กกระจิริดสีขาวบริสุทธิ์ แกนกลางดอกเป็นสีเหลืองระเรื่ออ่อนหวาน

โดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัวเขาก็บรรจงทัดดอกจวี๋ฮัวลงบนเรือนผมที่เกล้ามวยเอาไว้อย่างแผ่วเบา

คนในอ้อมกอดถึงกับวางหน้าไม่ถูก เวลานี้ใบหน้าของนางแดงก่ำอย่างไม่อาจปิดบังความรู้สึกได้อีกต่อไปแล้ว

“เจ้าจำต้องแต่งงานกับข้าเพราะต้องกตัญญูต่อบิดา ดังนั้นเราทั้งสองจึงยังไม่ได้ทำความสนิทสนมคุ้นเคยกันอย่างคู่อื่นๆ”

เขาพูดเพียงเท่านั้นแต่ทำไมฉานอิงถึงได้หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระโจนออกมานอกอก ทั้งน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำนุ่มหวาน ทั้งดวงตาที่พราวระยับทอดอ่อนจ้องจับมาที่ใบหน้าของนางไม่วางตา กอปรกับสัมผัสที่โอบกอดกระชับราวกับหวงแหนนางเป็นสิ่งล้ำค่าอีกเล่า

ทั้งหมดทั้งมวลล้วนทำให้หัวใจของนางเต้นส่ายไม่เป็นจังหวะราวปราณในร่างกายแปรปรวน

“ดังนั้นนับจากนี้ข้าจะเกี้ยวเจ้าทุกวัน จะเกี้ยวจนกว่าเจ้าจะรักข้า จะเกี้ยวจนกว่าเจ้าจะยอมตกเป็นของข้าด้วยความสมยอม ข้าจะไม่ล่วงเกินเจ้ามากไปกว่าที่ผ่านมา จะกอดจูบเจ้าแค่เพียงภายนอก แต่ภายในนั้นเป็นสิทธิ์ของเจ้าที่จะอนุญาตให้ข้าได้ล่วงล้ำเข้าไปหรือไม่”

คำพูดยาว ชัดทุกถ้อยคำ ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของอู่ฉานอิงจนใบหน้าของนางแดงระเรื่อ นางเขินอายจนรู้สึกร้อนผ่าวไปถึงใบหู ตัวสั่นน้อยๆ ในขณะที่หัวใจเต้นแรงราวกับเสียงกลองรบ

หญิงสาวไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำใดออกไป นางนิ่งอึ้งอยู่ในอ้อมกอดของเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะกะพริบปริบไปมาจนแพขนตางามงอนขยับไหว

แล้วโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ โจวจือหยวนก็โน้มใบหน้าลงมาจุมพิตบนหน้าผากมนอย่างทะนุถนอม

“ข้าแค่บอกกล่าวให้เจ้าเตรียมตัวเตรียมใจ เพราะนับจากนี้เจ้าจะโดนข้าเกี้ยวทุกวัน ไม่หยุดแม้แต่วันเดียว”

หยักยิ้มที่มุมปากพร้อมกับดวงตาพราวระยับหวานฉ่ำ ยิ่งประกอบกับใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ทำให้ฉานอิงถึงกับใจสั่นและตาพร่าไปในคราเดียว

“ขะ...ข้าอยากกลับบ้านแล้ว”

นี่คือคำแรกที่นางเอื้อนเอ่ยออกมา พลางแสร้งเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แต่นางยังเห็นจากหางตาว่าเขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าของนาง จ้อง! จ้อง! จ้อง! ราวกับจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งเนื้อทั้งตัวเสียกระนั้น

‘คนบ้า! ให้ตายเถอะ! ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยเห็นใครบ้าเท่านี้มาก่อนเลย!’

ได้แต่บ่นในใจไม่กล้าต่อว่าเขาอย่างที่ใจต้องการ เพราะรู้ดีว่าขืนอวดดีทำปากเก่ง คงต้องโดนเขาทำโทษด้วยการลวนลามโดยที่นางไม่อาจหลีกหนี มิหนำซ้ำลึกลงไปในใจนางอาจสมยอมเสียด้วยนี่สิ...

“จะกลับได้อย่างไร ลืมไปแล้วหรือว่าข้าจะเกี้ยวเจ้า”

พูดจบเพียงเท่านั้นเขาก็จ่อเหิงชุยไปที่ริมฝีปากหยักได้รูป แล้วเริ่มบรรเลงบทเพลงชมโฉมพระจันทร์ไปพร้อมๆ กับสายลมที่เริ่มพัดเย็นมากระทบผิวนวล จนนางต้องห่อไหล่ซุกกายอิงแอบไออุ่นจากคนตัวโตอย่างเผลอไผล

‘รู้สึกดีจัง’

คนตัวเล็กผ่อนลมหายใจลงเป็นจังหวะเชื่องช้าสม่ำเสมอ ดวงตากลมโตปรือต่ำ โสตประสาทยังคงเพลิดเพลินไปกับท่วงทำนองขับขานชวนฝัน

นางเลือกที่จะปฏิเสธ เพราะไม่รู้จะบอกเล่าความทรงจำที่แหว่งวิ่นออกไปอย่างไร

“ข้าจะพาเจ้ากลับ ดูเหมือนเจ้าจะไม่สบาย”

น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนฉายชัดว่าห่วงใยนางอย่างแท้จริงหาใช่เสแสร้ง ฉานอิงเผลอเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคมเนิ่นนาน ก่อนจะเบือนหลบไปมองเหิงชุยในมือของเขา

ขมวดคิ้วเมื่อเห็นหยกรูปหัวใจสีชมพูที่ห้อยอยู่ปลายเหิงชุย

คุ้นเหลือเกิน...

คุ้นราวกับเคยเห็นที่ไหน...

คุ้นราวกับว่า...

“อื้อ!”

ฉานอิงครางเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ก็ปวดจี๊ดที่ศีรษะ ยิ่งพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ ยิ่งพร่าเลือนราวกับมีเมฆหมอกหนาบดบัง

ไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัวโจวจือหยวนก็อุ้มนางเหาะทะยานกลับมาที่เรือนนอนด้วยความร้อนใจเสียแล้ว