คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 23

Chapter 23 หอบกระชั้น

ชายหนุ่มไม่รั้งรอเขาเลิกกระโปรงสีหวานของภรรยาสาวขึ้นมากองที่เหนือสะโพก ปลดเชือกผูกกางเกงสีขาวตัวในแล้วพยายามดึ้งรั้งลง ทว่ามันกลับไม่เป็นใจด้วยทั้งสองต่างอยู่บนหลังม้า ความใจร้อนของผู้เป็นสามีจึงจัดการฉีกเป้ากางเกงให้ขาดเป็นรู

แคว๊ก!

“อื้อ จะ...จะทำอะไร!”

นางผวาเฮือกยกสองแขนโอบกอดรอบลำคอของเขาเอาไว้ด้วยกลัวตก ทว่าร้องถามได้เพียงเท่านั้นก็เห็นว่าเขาปลดกางเกงของตนเองออกแล้วควักท่อนเอ็นอุ่นร้อนออกมาอย่างรวดเร็ว

เวลานี้โจวจือหยวนดูเหมือนคนใจร้อนดิบห่าม ดวงตาของเขาเป็นสีเทาหม่นเปี่ยมไปด้วยแรงราคะที่กำลังแผดเผา วูบหนึ่งนางอดหวั่นใจไม่ได้ว่าแรงราคะที่เร่าร้อนนี้อาจทำให้เขาละเมิดคำสัญญาที่เคยให้นางเอาไว้ว่าจะไม่แตะต้องล่วงเกินภายในหากนางไม่สมยอม

ทว่า...

“อะ...อะ อื้อ”

ฉานอิงผวาเฮือกเมื่อเขาจับท่อนเอ็นเบียดแทรกกลีบอวบอิ่มทั้งสองเข้ามาจนปลายหัวหยักครูดไปกับเมล็ดสวาทก่อเกิดเป็นความซ่านรัญจวนจนทำให้นางบิดกายเร่า ยิ่งม้าศึกควบตะบึงแรงเร็วจนโยกไหวมากเท่าไหร่ ปลายหัวหยักก็ยิ่งเบียดชิดถูไถจนน้ำใสในช่องแคบหลั่งออกมาราวกับทำนบกั้นน้ำพังทลาย

มือเพียงข้างเดียวของเขาจับสะโพกของนางให้ยกสูง เพื่อให้กลางแกนกายของนางคร่อมทับท่อนเอ็นที่ถูกจับให้นอนราบในแนวนอนเอาไว้

“อูวส์!”

ถึงกับเผลอครางออกมาเมื่อความชื้นแฉะเสียดสีไปกับความแข็งขึงของบุรุษเพศ ยิ่งเสียดสีมันยิ่งขยายใหญ่ ปลายหัวหยักขยับไปมาจนนางถึงกับต้องส่งเสียงครางไม่เป็นภาษา

“อะ อะ...อื้อ อื้อ อื้อ”

จือหยวนจูบซับไปตามแก้มนวล ไล่เรื่อยอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากเนิ่นนานซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาควบคุมม้าให้วิ่งเพียงเหยาะๆ ไปตามทางเดินอย่างช้าๆ

“ต่อให้เจ้าควบคุมม้าตัวนี้ไม่ได้ แต่เจ้าควบคุมข้าได้ อีกทั้งยังขี่ข้าได้อีกด้วย”

น้ำเสียงทุ้มกระซิบพร่ายังผลให้คนตัวเล็กหน้าแดงระเรื่อ ไม่ทันที่จะได้โต้ตอบแก้ความเขินอายเขาก็จูบจ้วงปล้นปิดริมฝีปากของนางเสียแล้ว

จูบครานี้หวานนัก ทั้งหวานทั้งหวามราวกับจะกระชากวิญญาณให้หลุดลอยไปกับริมฝีปากอุ่น ดุนดันกระหวัดเกี่ยวจนหัวใจหวามไหวไปตามเรียวลิ้นที่วกวน

“อื้อ...”

‘ข้าชอบจูบของเจ้าเหลือเกิน’

ฉานอิงรำพันในใจ สองแขนกอดรับเขาแนบแน่น ไม่รู้ตัวเลยว่าม้าศึกเริ่มวิ่งเร็วอีกครั้งไปพร้อมๆ กับที่เขาจับสะโพกผายแล้วบังคับให้นางขยับไปตามแรงควบฝีเท้าของม้า

“อะ...อาห์”

ยิ่งควบขี่ ยิ่งซ่านเสียว

ยิ่งซ่านเสียว ยิ่งเริงหฤหรรษ์

ฮี่!

ม้าศึกคึกคะนองหรือจะสู้สองสามีภรรยาที่ถูไถเบียดชิดจนน้ำใสไคลเยิ้ม สองกายกอดรัดแนบแน่น ฉานอิงแอ่นสองเต้าเบียดเข้าหาแผ่นอกแข็งแกร่งจนทำให้คนตัวโตถึงกับคำรามต่ำในลำคอ

“ข้ายังรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าเสมอ เหลือแต่เจ้าเมื่อไหร่จะใจอ่อนยอมเป็นของข้าเสียที”

น้ำเสียงออดอ้อนกระซิบอยู่ข้างหูทำให้คนตัวเล็กราวกับถูกสาปให้แข็งเป็นหิน บทจะร้ายเอาแต่ใจนางก็แทบตามไม่ทัน บทจะอ้อนก็อ้อนเสียยิ่งกว่าลูกแมวเชื่องๆ เสียอีก

บ้าจริง! หัวใจข้าเต้นแรงไปหมดแล้ว!

เสี่ยวเอ้อร์ควบม้าฮ้อตะบึงมายังบ้านหลังเล็กของลี่จีด้วยความรวดเร็ว อารมณ์ร้อนใจและความเป็นห่วงต่อหญิงที่ตนแอบรักทำให้เขาเร่งกำลังสุดแรงโดยไม่ยอมหยุดพัก ส่งผลให้ร่างกายของเขาเหนื่อยหอบ เหงื่อหยดโตเกาะพราวทั่วทั้งร่าง ที่แผ่นหลังเปียกเหงื่อซก

“เป็นไปได้อย่างไร!”

เด็กหนุ่มไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยว่าผู้ที่มาถึงก่อนเขาคือเจ้านายน้อยที่เคารพและภรรยา ภาพที่เห็นคือม้าสีขาวตัวใหญ่สง่ายืนอยู่หน้ากระท่อม นายน้อยกำลังกระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่วจากนั้นจึงช่วยประคองภรรยาสาวลงจากหลังม้าด้วยท่าทางทะนุถนอม

คงด้วยวรยุทธ์กอปรกับพละกำลังและฝีเท้าของม้าศึกจึงทำให้เจ้านายทั้งสองมาถึงก่อนตน คิดได้ดังนั้นก็รีบกระโดดลงจากหลังม้า จัดการผูกม้าไว้กับต้นไม้แล้วซอยเท้ากึ่งวิ่งไปหาเจ้านายทั้งสองด้วยความนอบน้อม

“ขออภัยที่มาช้าขอรับนายน้อยนายหญิง”

“อย่าพิธีรีตองให้มากความ เจ้ารีบเข้าไปดูลี่จีก่อนเถอะ”

สีหน้าของจือหยวนแปรเปลี่ยนเป็นเครียดขรึมเมื่อสังเกตว่าบริเวณรอบๆ บ้านของลี่จีฉายชัดว่าไม่ได้รับการดูแลมาหลายวัน

“เดินไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวข้าจะให้เจ้าไปนั่งพักตรงโน้นก่อน”

เขาก้มลงกระซิบถามคนตัวเล็กข้างกาย เมื่อเห็นว่านางส่ายหน้างุดด้วยความเขินอาย ก่อนจะรีบเดินตามเสี่ยวเอ้อร์เข้าไปอย่างไม่รั้งรอเขาหยักยิ้มที่มุมปากด้วยความสบายใจ