คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 24

Chapter 24 ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก

“ลี่จี!”

เสี่ยวเอ้อร์หนุ่มร้องโหวกเหวกโวยวายเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ตนแอบรักนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนพื้นบ้านที่เย็นชืด ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับศพก็ไม่ปาน

“ลี่จี! ฟื้นสิเจ้าเป็นอะไรไป”

ความกลัวและความเป็นห่วงทำให้เด็กหนุ่มแทบจะขาดสติ พยุงหญิงสาวขึ้นไว้ในอ้อมกอดแล้วเขย่าร่างบางไปมาเพื่อให้นางฟื้นคืน จือหยวนเห็นท่าไม่ดีแน่จึงปราดเข้าไปกดไหล่เสี่ยวเอ้อร์เป็นการเรียกสติแล้วใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางวางลงไปที่ที่ข้างลำคอของสาวใช้

“นางยังไม่ตายแต่ปราณในร่างกายอ่อนแรงมาก ถ้าไม่ได้รับการถ่ายเทพลังปราณนางคงมีชีวิตอยู่ต่อไม่ถึงสองชั่วยามนับจากนี้”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเครียดขรึมก่อนจะรวบตัวสาวใช้ขึ้นมาแล้วนำร่างแทบจะไร้วิญญาณวางลงบนเตียงเก่าคร่ำคร่า ดึงผ้าคาดเอวของตนเองออกมาแล้วทำการผูกตาของตนเองอย่างรวดเร็ว

“จากนี้ข้าจะให้อิงเอ๋อร์ช่วยถอดเสื้อผ้าของลี่จีออกให้หมด ข้าจะทำการถ่ายเทพลังปราณให้นาง ส่วนเจ้าให้รีบไปต้มน้ำร้อน และทำน้ำแกงร้อนๆ เอาไว้ให้นาง”

“ขอรับนายน้อย”

เสี่ยวเอ้อร์ที่เพิ่งได้สติรีบพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากกระท่อมอย่างรวดเร็ว ทางด้านฉานอิงนั้นก็ไม่รอช้านางรีบจัดการเปลื้องผ้าของลี่จีออกจนหมดสิ้น จับร่างเย็นเฉียบให้นั่งบนเตียงโดยที่มีนางจับไหล่สาวใช้เอาไว้ไม่ให้ล้มลง

จือหยวนนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านหลังของลี่จี เขารวบรวมลมปราณจนเกิดเป็นแสงสีขาวขึ้นที่จุดตันเถียนที่หน้าผากและจุดตันเถียนที่กึ่งกลางท้อง แสงจากจุดตันเถียนทั้งสองแห่งแล่นปราดไปตามแขนก่อนจะส่องสว่างเรืองรองที่ฝ่ามือ

เมื่อเป็นเช่นนั้นชายหนุ่มจึงค่อยๆ บรรจงวางฝ่ามือลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของสาวใช้ แน่นอนว่าร่างเย็นฉืดใกล้หมดลมหายใจถึงกับกระตุกแรงเมื่อได้รับพลังปราณ

อู่ฉานอิงยืนนิ่งแทบไม่ขยับ นางหายใจแผ่วด้วยความตื่นเต้นและลุ้นไปกับการช่วยชีวิตสาวใช้ นางได้เห็นถึงความตั้งใจและไหวพริบในการแก้ปัญหาของผู้เป็นสามี การปิดตาตนเองไว้เช่นนี้ก็เพื่อไม่เป็นการล่วงเกินลี่จีซึ่งเป็นหญิงพรหมจรรย์ยังไม่ได้ออกเรือน อีกทั้งยังมีนางที่เป็นสตรีอยู่ในห้องนี้อีกคนเพื่อป้องกันการครหา และจัดการให้เสี่ยวเอ้อร์ออกไปก่อไฟตั้งเตาหน้ากระท่อมเพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นชายหนุ่มยังไม่มีครอบครัว

นับว่ารอบคอบและคิดถึงทุกฝ่ายโดยแท้

เพียงไม่นานใบหน้าที่ซีดขาวค่อยๆ มีเลือดฝาดเจือจางบ่งบอกถึงสัญญาณชีพและพลังปราณที่ไหลเวียนอยู่ในกายอีกครั้ง

ฉานอิงยืนมองทุกการกระทำของเขาด้วยความชื่นชม ยอมรับเลยว่าประกายตาที่มองเขาเปลี่ยนไปจากคืนวันวิวาห์โดยสิ้นเชิง

ตึก! ตึก! ตึก!

จู่ๆ หัวใจของนางก็เต้นแรง มันวูบวาบหวามไหวจนแทบควบคุมไม่อยู่

“จากนั้นให้เจ้านำตัวยาทั้งหมดมาเคี่ยวจนงวดเป็นยางเหนียวสีดำ แล้วนำไปปั้นกับน้ำผึ้งเป็นก้อนกลม จับยัดใส่ปากให้นางกลืนครั้งละก้อนวันละสามครั้งก่อนอาหารจนครบเจ็ดวัน ระหว่างนี้ถ้านางยังไม่ได้สติหรือมีอาการสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นก็ไม่ต้องกังวลไป เพราะร่างกายของนางจะได้รับการฟื้นฟูจากตัวยาเหล่านี้จนกลับมาเป็นปกติอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณขอรับ นายน้อยช่างเมตตา”

เสี่ยวเอ้อร์ทรุดเข่าลงแล้วโขกศีรษะลงบนพื้นหลายครั้งเพื่อเป็นการขอบคุณ หากว่านายน้อยไม่ตามมาเห็นทีลี่จีคงตายในอ้อมกอดอันขาดสติของเขาเป็นแน่

“ระหว่างนี้เจ้าสามารถหยุดงานเพื่อดูแลลี่จีได้จนกว่านางจะหายดี เดี๋ยวข้าจะสั่งให้สาวใช้ที่โรงเตี๊ยมมาช่วยเป็นลูกมือคอยดูแลในส่วนที่เจ้าไม่สามารถดูแลลี่จีได้อีกต่อหนึ่ง”

“ขอบพระคุณขอรับนายน้อย”

เสี่ยวเอ้อร์รีบพยักหน้ารับทั้งน้ำตา สอดกระดาษตัวยาต่างๆ ไว้กับอกเสื้อแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึก สีหน้าเต็มไปด้วยความหวังล้นเปี่ยม

ฉานอิงยืนฉีกยิ้มกว้างไม่ต่างไปจากเสี่ยวเอ้อร์ นางรู้สึกภูมิใจในตัวสามีจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีคนตัวโตก็มายืนกระแซะอยู่ข้างๆ ก้มลงมองนางด้วยสายตาพราวระยับ

“มองข้าตาไม่กะพริบเช่นนั้น แสดงว่าเจ้ากำลังหลงรักข้าแล้วใช่หรือไม่”

คำพูดที่พุ่งตรงเข้ากึ่งกลางใจทำให้ฉานอิงถึงกับทำหน้าเหลอหลา อ้าปากค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะแสร้งเบือนหน้าหนี ด้วยถูกถามจี้จุดจนนางถึงกับนิ่งอึ้ง