คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 25

Chapter 25 อีกด้านหนึ่งของจือหยวน

ซึ่งอาการของฉานอิงทำให้คนตัวโตกว่าถึงกับยิ้มกว้าง เป็นยิ้มที่ทั้งมีความสุขทว่ามันกลับเจือไปด้วยความทุกข์อย่างแสนสาหัส เขาเฝ้ารอคอยวันที่นางจะรักเขาได้อย่างเต็มหัวใจอีกครั้ง เฝ้ารอแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

“มะ...ไม่ยักรู้ว่าเจ้ามีความรู้ทางด้านการแพทย์ด้วย”

นางแก้อาการขวยเขินด้วยการแสร้งเฉคุยไปเรื่องอื่น ทันใดนั้นเองสายตาของเขากลับสลดวูบลงชั่วพริบตาก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ทว่านางกลับสังเกตเห็นและเก็บความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้

“เด็กดื้อเรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ ได้แล้ว”

เขายกมือขึ้นยีหัวนางไปมาโดยเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของนางเสียเฉยๆ

“ข้าไม่เรียก ฝันไปเถอะ!”

นางลอยหน้าลอยตาตอบด้วยท่าทางยียวน แม้เกินกว่าครึ่งของหัวใจจะยอมรับเขาในฐานะสามี ทว่าลึกลงไปยังก้นบึ้งหัวใจ นางรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างติดค้างอยู่จึงทำให้นางไม่สามารถเปิดรับเขาจนเต็มหัวใจได้อย่างที่ควรจะเป็น

หรือจะเป็นเพราะชายคนนั้น ‘ชายในความทรงจำ’ ที่ทำให้นางไม่สามารถก้าวข้ามคำสัญญาในวัยเด็กไปได้ ยังคงติดค้างแม้ว่าเขาจะทอดทิ้งนางไว้ข้างหลังอย่างไร้เยื่อใยก็ตาม

“ไปเถอะ กลับบ้านเรากัน เจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว”

มือหนาเอื้อมมากุมมือเล็กบอบบางก่อนจะจับจูงให้นางออกเดิน

ฉานอิงปัดความคิดที่ยุ่งเหยิงทิ้งไป ปล่อยให้เขาจับจูงโดยไม่ได้ปฏิเสธถึงแม้จะแอบหวั่นใจว่าการขี่ม้ากลับบ้านจะเป็นไปในทิศทางใด จะโลดแล่นหวาดเสียวเหมือนตอนขามาหรือไม่...ก็สุดจะคาดเดา

หลายวันมานี้ทางโรงเตี๊ยมผืนฟ้าค่อนข้างวุ่นวายในเรื่องของการจัดเตรียมสถานที่ เพราะได้รับเกียรติจากนายอำเภอให้ใช้สถานที่ของโรงเตี๊ยมและภัตตาคารในการต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองที่จะเดินทางมาไกลจากแคว้นหาน ดินแดนห่างไกลที่ขาดการติดต่อจากแคว้นอื่นๆ ด้วยมีเทือกเขาฉิงลี่และหุบเขาหมื่นยอดซึ่งเป็นที่อยู่ของแดนปีศาจขวางกั้น

ท่านนายอำเภอที่นับเป็นพ่อเมืองจึงทำการต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหานซึ่งตั้งใจจะมาพำนักและศึกษาดูงานเกี่ยวกับการเกษตรและการประมงซึ่งแคว้นหู่เฉียงขึ้นชื่อว่าพร้อมพรั่งไปด้วยทุกสิ่งอย่าง

ท่านนายอำเภอเห็นว่าที่จวนอาจจะคับแคบและไม่เป็นส่วนตัว จึงได้เอ่ยปากขอให้ทางโรงเตี๊ยมผืนฟ้าช่วยทำการต้อนรับและดูแลให้สมเกียรติ แน่นอนว่าโจวจือหยวนตอบรับงานใหญ่ในครั้งนี้ด้วยความเต็มใจเพราะจะยิ่งทำให้โรงเตี๊ยมผืนฟ้าเป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้น

ดังนั้นช่วงนี้บ่าวไพร่ในบ้านกว่าสามในสี่ส่วนจึงถูกเกณฑ์ไปช่วยงานที่โรงเตี๊ยม ฉานอิงเองก็อาสาอยากไปช่วยทว่ากลับถูกท่านลุงและท่านป้าดุยกใหญ่ อีกทั้งยังกำชับให้นางพักผ่อนจะได้ร่างกายแข็งแรงมีหลานให้พวกท่านอุ้มในเร็ววัน

“เฮ้อ”