คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 26

Chapter 26 หลงสามี

ไวกว่าความคิดนางรีบก้าวเข้าไปตามทางเดินนั้นโดยไม่ระมัดระวังตัว ทางเดินลาดต่ำลงไปยังห้องใต้ดินที่อับชื้น ยิ่งเดินเข้าไปกลับยิ่งพบว่าด้านในมีแสงเรืองรองจากตะเกียงน้ำมันส่องสว่างออกมา

“แปลก! ไม่เห็นมีอะไรเลยทำไมต้องแอบด้วย”

เมื่อพบว่าภายในห้องลับใต้ดินมีเพียงแค่บ่อน้ำธรรมดาๆ บ่อหนึ่งเท่านั้น รอบๆ บ่อมีตะเกียงน้ำมันวางไว้หลายจุด นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลย

“ไม่เห็นน่าสนุกเลย”

ฉานอิงถอนหายใจแล้วย่นจมูกไปมา จากนั้นจึงรีบกลับออกมาจากห้องใต้ดินก่อนที่จือหยวนจะจับได้ว่านางค้นพบความลับบางอย่างของเขาเสียก่อน

ซึ่งนางมั่นใจมากว่าเขาต้องพยายามซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในห้องนี้แน่ๆ ว่าแต่สิ่งนั้นมันคืออะไร เหตุใดเขาจึงต้องทำกลไกซับซ้อนเอาไว้เช่นนี้ด้วย

ทันทีที่หญิงสาวหมุนหัวกะโหลกกลับเข้าที่เดิม ผนังด้านหลังโต๊ะอ่านตำราของจือหยวนก็เลื่อนปิดสนิทราวกับไม่มีสิ่งใดซ่อนอยู่ภายใต้ผนังนั้น

ฉานอิงยังคงกวาดสายตามองไปรอบๆ จนกระทั่งเห็นเหิงชุยวางอยู่บนหลังตู้ไม้ นางหยิบมันขึ้นมาดู พลันคิดถึงเหตุการณ์ที่เขาเป่าเหิงชุยเกี้ยว และ...

มือเล็กเลื่อนลงไปจับจี้หยกรูปหัวใจที่ปลายเหิงชุย จี้ที่ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคย ราวกับว่านางเคยเกี่ยวพันกับสิ่งนี้ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

นางไม่ชอบเลย...เวลาที่มีอะไรบางอย่างติดค้างอยู่ในความทรงจำ หากจะลืมก็ควรจะลืมไปให้หมดสิ้น เหตุใดจึงหลงเหลือไว้แค่เศษเสี้ยว ยังผลให้นางหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดไม่ออก

“นายหญิง”

เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ฉานอิงสะดุ้งเล็กน้อย รีบวางเหิงชุยไว้ที่เดิมก่อนจะหมุนตัวกลับไปมองสาวใช้ทั้งสองคนที่ยืนยิ้มกว้างมองนางอยู่ก่อนแล้ว

“มาอยู่ที่นี่นี่เอง พวกข้าทั้งสองตามหานายหญิงเสียจนทั่วเลยเจ้าค่ะ”

สาวใช้พูดพลางยกชายแขนเสื้อซับเหงื่อที่หน้าผาก บ่งชัดว่านางวิ่งวุ่นหาผู้เป็นนายนานแค่ไหน

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันพิธีต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหานนะเจ้าคะ”

สาวใช้ทั้งสองตรงเข้ามาขนาบข้างเพื่อไม่ให้เจ้านายสาวหลบหนี ยังไม่ทันที่ฉานอิงจะได้โวยวายปฏิเสธก็ถูกสาวใช้ลากออกจากเรือนป่าไผ่ไปอย่างรวดเร็ว

โรงเตี๊ยมผืนฟ้าในเวลานี้งดงามราวกับถูกเนรมิต ผู้คนมากมายจากแคว้นต่างๆ เองก็เดินทางมาเยือนหมายจะผูกสัมพันธ์กับชาวแคว้นหานเพื่อเอื้อในการทำการค้าต่อกันในภายภาคหน้า

“มาทางด้านนี้เจ้าค่ะ นายน้อยอยู่ที่โรงมหรสพ”

สาวใช้เดินนำนางไปยังตึกใหม่สามชั้นที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อรองรับมหรสพต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการร้องเล่นเต้นรำหรือแม้แต่คณะงิ้วต่างๆ ก็มักเดินทางมาจัดการแสดงที่นี่อยู่เนืองๆ

ภายในโรงมหรสพเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ส่วนใหญ่ล้วนนั่งจับจองโต๊ะเพื่อรับประทานอาหารเลิศรสจากภัตตาคารหรูซึ่งก็คืออีกหนึ่งกิจการของตระกูลโจว โดยผู้บุกเบิกไม่ใช่ใครที่ไหนโจวจือหยวนสามีของนางนั่นเอง

อู่ฉานอิงและสาวใช้ยืนอยู่ข้างเสาขนาดใหญ่ไม่ไกลจากเวทีนัก

ฉานอิงมองการประดับตกแต่งสถานที่แล้วก็อดชื่นชมสามีไม่ได้ หลายวันหลายคืนที่ผ่านมาเขาทุ่มเทให้กับงานนี้จนแทบไม่ได้พักผ่อน ซึ่งผลจากความมุ่งมั่นของเขาทำให้นายอำเภอและเหล่าขุนนางชาวแคว้นหู่เฉียงถึงกับยิ้มหน้าบาน ด้วยได้หน้ารับคำชมไปตามๆ กัน

แล้วจู่ๆ ไฟในโรงมหรสพก็ค่อยหรี่แสงลงพร้อมกับม่านขนาดใหญ่บนเวทีที่ค่อยๆ เปิดออก บุรุษรูปงามในชุดสีขาวปักดิ้นทองที่สาบคอและสาบแขนแวววาว เขานั่งด้วยท่วงท่าสง่าผ่าเผยอยู่กลางเวทีโดยมีกู่ฉิน ขนาดใหญ่ตั้งอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าของชายหนุ่มงดงามหมดจดราวกับเทพสร้าง เรือนผมดำขลับทอดยาวระพื้น คิ้วเข้มดั่งคิ้วมังกรรับกับดวงตาคมกล้า จมูกโด่งเป็นสันรับกับแนวกรามแข็งแกร่ง ริมฝีปากหยักยิ้มน้อยๆ อย่างอารมณ์ดี

ทันทีที่ปลายนิ้วเรียวของบุรุษรูปงามสะบัดลงบนเส้นสายกู่ฉินทั้งเจ็ดทั่วทั้งโรงมหรสพก็ถึงกับเงียบสงัดราวถูกบุรุษผู้นั้นร่ายมนตร์สะกดให้หลงใหล กลีบดอกเหมยฮวาถูกโปรยปรายมาจากทั่วทุกทิศทางยิ่งทำให้ฉากบนเวทีราวกับภาพนิมิตแห่งห้วงความฝัน