คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 27

Chapter 27 หลงสามี

สตรีทุกนางในที่แห่งนั้นล้วนตะลึงงันไปกับความงามและฝีมือในการดีดกู่ฉินที่แสนไพเราะจนแทบจะเรียกได้ว่าหาฟังผู้บรรเลงด้วยฝีมือเช่นนี้ได้ยากยิ่ง

ทางด้านบุรุษในที่แห่งนั้นก็ล้วนตะลึงไม่ต่างกัน บ้างก็คิดว่าสวรรค์ช่างลำเอียงนักจึงได้มอบทั้งหน้าตาและพรสวรรค์ให้แก่ชายผู้นี้โดยไม่เผื่อแผ่มาให้พวกตนบ้าง

แตกต่างไปจากฉานอิงที่เวลานี้ดวงตาทั้งสองข้างจ้องจดไปที่สามีด้วยความปลื้มปริ่ม

“สามีของข้าช่างรูปงามเหลือเกิน”

อดไม่ได้ที่จะเอ่ยความในใจออกมายังผลให้สาวใช้ทั้งสองถึงกับหัวเราะคิกคักยกมือขึ้นกุมแก้มด้วยความเขินอาย ด้วยเหตุการณ์ในห้องครัวคราวก่อนยังไม่อาจลบเลือนออกไปจากความทรงจำของสาวใช้ทั้งสอง

“รูปงามเหลือเกิน เขาเป็นใครกันนะข้าอยากได้มาเป็นสามี”

เสียงพูดคุยกันของหญิงสาวกลุ่มหนึ่งดังเข้าหูอู่ฉานอิงและสาวใช้ทั้งสองพอดิบพอดี ฉานอิงมองหน้าสาวใช้ทั้งสองแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ให้แสดงตัวหรือเผลอพูดอะไรออกไป ด้วยอยากจะฟังว่าสาวๆ กลุ่มนั้นรู้สึกเช่นไรต่อสามีของนาง

“คงเป็นบุตรชายคนใดคนหนึ่งของท่านนายอำเภอเป็นแน่ จึงได้รับเกียรติให้ดีดกู่ฉินต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหานเช่นนี้ เขาผู้นั้นคงไม่ใช่ลูกตาสีตาสาที่ไหน”

“นั่นสินะ ถ้าที่แคว้นบ้านเกิดข้ามีชายรูปงามเช่นนี้ ท่านพ่อต้องจับเขามาเป็นสามีของข้าเป็นแน่”

หญิงอีกคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียกได้ว่าถึงขั้นเพ้อ ดวงตาจับจ้องไปยังเทพบุตรรูปงามบนเวทีแทบไม่ยอมกะพริบตา ด้วยเกรงว่าจะพลาดความงดงามของเขา แม้เศษเสี้ยววินาทีนางก็ไม่อยากพลาดเป็นอันขาด

“ให้ตายเถอะ ข้าหลงใหลเขาจะแย่แล้ว”

“อะไรกันพวกเจ้านี่ เก็บอาการหน่อย” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งทักท้วงเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเตือนใคร พากันหลงรูปบุรุษนิรนามผู้นั้นจนแทบไม่สนใจข้าวปลาอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า

“หรือว่าเจ้าไม่หลงใหลในตัวบุรุษผู้นั้น”

“ข้า...”

ผู้ทักท้วงอึกอักก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “สตรีใดเล่าจะไม่หลงใหลบุรุษที่มีดวงตางดงามราวกับดวงดาว มีรูปหน้าราวกับสวรรค์สรรค์สร้าง มีเรือนกายผึ่งผายอย่างชายชาตรีผู้นั้น แต่...ข้าก็รู้ตัวดีว่ามิอาจเอื้อม เขาดูสูงเกินกว่าข้าจะกล้าละเมอเพ้อหา”

“ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะนายหญิง นายน้อยของพวกเราหาใช่ชายเจ้าชู้ ไม่เคยชายตามองหญิงใด ดวงตาที่งดงามคู่นั้นเฝ้ามองแต่เพียงนายหญิงเท่านั้น”

สาวใช้สำทับพร้อมยกยอ ซึ่งไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย โจวจือหยวนไม่เคยทำตัวเจ้าชู้ลอยชายอย่างคุณชายตระกูลอื่นๆ ที่ชอบลวนลามบ้างก็หยิบยกสาวใช้ขึ้นมาเป็นคู่นอนจนเต็มเรือนไปหมด

โชคร้ายจึงตกเป็นของภรรยาที่ได้รับการตบแต่งเข้ามาทีหลัง เพราะต้องแบกรับความวุ่นวายและการชิงดีชิงเด่นเพื่อจะได้เป็นที่รักของสามีอย่างไม่มีวันจบสิ้น

“แน่สิ! ข้าไม่ยอมให้เขาทำตัวเจ้าชู้แน่”

นางเชิดหน้าน้อยๆ อย่างเป็นต่อ ไหล่บอบบางตั้งตรงแล้วยิ้มที่มุมปากราวกับผู้ชนะ ลืมความรู้สึกราวกับจะเป็นจะตายในคืนวิวาห์ไปเสียสิ้น คืนนั้นนางมองสามีของนางด้วยความรังเกียจราวกับงูดินน่าขยะแขยง ทว่าคืนนี้เขากลับเป็นมังกรหาญกล้าผงาดอยู่บนท้องฟ้า

ช่างแตกต่างราวกับฟ้ากับเหว!

นอกจากบรรดาหญิงสาวที่ติดตามบิดามายังโรงเตี๊ยมผืนฟ้าแห่งนี้เพื่อต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหานแล้ว ก็ยังมีเหล่าคุณชายที่ยังไร้คู่หมายติดตามบิดามายังที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน เป็นที่รู้กันว่าชายหญิงจะได้พบเจอกันนั้นหาใช่ง่ายดาย ดังนั้นการติดตามผู้ปกครองมายังงานเลี้ยงรื่นเริงเช่นนี้จึงเป็นโอกาสให้ชายหนุ่มได้เลียบเคียงหมายตาหญิงสาวที่ตนชื่นชอบเอาไว้ ก่อนจะให้บิดามารดาส่งตัวแทนไปทาบทามสู่ขอเพื่อแต่งงานอยู่กินกันจนแก่เฒ่า

ซึ่งแน่นอนว่าสายตาหลายสิบคู่ของเหล่าคุณชายมิได้มองไปที่โจวจือหยวนซึ่งกำลังดีดกู่ฉินอยู่บนเวที แต่กลับมองไปยังสาวงามปานล่มเมืองที่ยืนหลบอยู่ข้างเสาต้นใหญ่