คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 27

Chapter 27 หลงสามี

สตรีทุกนางในที่แห่งนั้นล้วนตะลึงงันไปกับความงามและฝีมือในการดีดกู่ฉินที่แสนไพเราะจนแทบจะเรียกได้ว่าหาฟังผู้บรรเลงด้วยฝีมือเช่นนี้ได้ยากยิ่ง

ทางด้านบุรุษในที่แห่งนั้นก็ล้วนตะลึงไม่ต่างกัน บ้างก็คิดว่าสวรรค์ช่างลำเอียงนักจึงได้มอบทั้งหน้าตาและพรสวรรค์ให้แก่ชายผู้นี้โดยไม่เผื่อแผ่มาให้พวกตนบ้าง

แตกต่างไปจากฉานอิงที่เวลานี้ดวงตาทั้งสองข้างจ้องจดไปที่สามีด้วยความปลื้มปริ่ม

“สามีของข้าช่างรูปงามเหลือเกิน”

อดไม่ได้ที่จะเอ่ยความในใจออกมายังผลให้สาวใช้ทั้งสองถึงกับหัวเราะคิกคักยกมือขึ้นกุมแก้มด้วยความเขินอาย ด้วยเหตุการณ์ในห้องครัวคราวก่อนยังไม่อาจลบเลือนออกไปจากความทรงจำของสาวใช้ทั้งสอง

“รูปงามเหลือเกิน เขาเป็นใครกันนะข้าอยากได้มาเป็นสามี”

เสียงพูดคุยกันของหญิงสาวกลุ่มหนึ่งดังเข้าหูอู่ฉานอิงและสาวใช้ทั้งสองพอดิบพอดี ฉานอิงมองหน้าสาวใช้ทั้งสองแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ให้แสดงตัวหรือเผลอพูดอะไรออกไป ด้วยอยากจะฟังว่าสาวๆ กลุ่มนั้นรู้สึกเช่นไรต่อสามีของนาง

“คงเป็นบุตรชายคนใดคนหนึ่งของท่านนายอำเภอเป็นแน่ จึงได้รับเกียรติให้ดีดกู่ฉินต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหานเช่นนี้ เขาผู้นั้นคงไม่ใช่ลูกตาสีตาสาที่ไหน”

“นั่นสินะ ถ้าที่แคว้นบ้านเกิดข้ามีชายรูปงามเช่นนี้ ท่านพ่อต้องจับเขามาเป็นสามีของข้าเป็นแน่”

หญิงอีกคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียกได้ว่าถึงขั้นเพ้อ ดวงตาจับจ้องไปยังเทพบุตรรูปงามบนเวทีแทบไม่ยอมกะพริบตา ด้วยเกรงว่าจะพลาดความงดงามของเขา แม้เศษเสี้ยววินาทีนางก็ไม่อยากพลาดเป็นอันขาด

“ให้ตายเถอะ ข้าหลงใหลเขาจะแย่แล้ว”

“อะไรกันพวกเจ้านี่ เก็บอาการหน่อย” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งทักท้วงเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเตือนใคร พากันหลงรูปบุรุษนิรนามผู้นั้นจนแทบไม่สนใจข้าวปลาอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า

“หรือว่าเจ้าไม่หลงใหลในตัวบุรุษผู้นั้น”

“ข้า...”

ผู้ทักท้วงอึกอักก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “สตรีใดเล่าจะไม่หลงใหลบุรุษที่มีดวงตางดงามราวกับดวงดาว มีรูปหน้าราวกับสวรรค์สรรค์สร้าง มีเรือนกายผึ่งผายอย่างชายชาตรีผู้นั้น แต่...ข้าก็รู้ตัวดีว่ามิอาจเอื้อม เขาดูสูงเกินกว่าข้าจะกล้าละเมอเพ้อหา”