คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 22

Chapter 22 หอบกระชั้น

ฉานอิงถึงกับผวาน้อยๆ เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่ง เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่นะ เหตุใดนางจึงต้องการสัมผัสของเขาราวกับเสพติดเช่นนี้

“เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ”

น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนที่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ทำให้คนตัวเล็กถึงกับน้ำตาคลอหน่วยตาขึ้นมาเสียดื้อๆ พยักหน้าน้อยๆ แล้วเหลือบมองรอยแผลของตนเองราวกับจะอ้อนอีกฝ่าย

“รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวเดียว”

จือหยวนพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินไปรอบๆ โดยก้มมองไปตามพื้นก่อนจะเด็ดใบไม้สีเขียวมากำหนึ่ง ขยี้ลงไปที่ใจกลางฝ่ามือจนแหลกเละแล้วพอกลงไปบนแผลของภรรยาสาวก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าพันบาดแผลเอาไว้

“จะได้ไม่เป็นแผลเป็น”

ทำแผลเสร็จแล้วก็แนบฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนใบหน้าของหญิงสาวเพื่อให้นางแหงนหน้าขึ้นสบตาได้อย่างถนัดถนี่ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง

“เจ็บมากหรือเปล่า อยากจะกลับบ้านเลยหรือไม่”

ฉานอิงรู้สึกจุกที่ลำคออีกครั้ง นางส่ายหน้าไปมาแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง

“ไปต่อเถอะ ข้าไม่ได้เจ็บอะไรแค่แผลถากๆ นิดหน่อยเท่านั้น”

“แต่ถ้ารู้สึกไม่ค่อยสบายต้องรีบบอกข้าทันทีนะ เข้าใจหรือไม่”

สองมือที่ประคองข้างแก้มเปลี่ยนมาวางไว้บนศีรษะแล้วลูบเบาๆ ด้วยความเอ็นดู คล้ายจะชมเชยว่านางเป็นเด็กหญิงที่รู้จักอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดเสียกระนั้น

“อื้อ”

นางตอบออกไปเพียงแค่ส่งเสียงในลำคอ เพราะเวลานี้หัวใจของนางเต้นรัวเร็วไปกับความอบอุ่นอ่อนโยนที่เขามอบให้จนแทบจะกระโจนออกมานอกอกอยู่แล้ว

นี่ถ้าหัวใจของนางมีขาเดินได้ คงวิ่งแร่ไปกอดเขาเอาไว้แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

โจวจือหยวนพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะยื่นมือข้างขวากางออกไป พลิกหมุนฝ่ามือไปมาจนก่อเกิดเป็นลมหมุนวนพัดใบไม้บริเวณนั้นปลิดปลิว อึดใจต่อมานางก็ได้ยินเสียงควบฝี่เท้าของม้าที่กำลังวิ่งฮ้อใกล้เข้ามา

ฮี่!

ม้าสีขาวที่วิ่งเตลิดหายไปวิ่งกลับมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ก่อนจะหยุดอยู่เบื้องหน้าโจวจือหยวนด้วยท่าทางสงบ แตกต่างจากตอนที่อยู่กับนางราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว

‘ม้ามารยา ช่างร้ายกาจนัก!’

ฉานอิงแอบทำปากขมุบขมิบพึมพำ แต่แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเขาอุ้มนางให้ขึ้นคร่อมขี่ลงบนหลังม้าสีขาวอีกครั้งหนึ่ง

“ว้าย!”

หวีดร้องแล้วหลับตาแน่นเมื่อคิดว่าคงถูกม้าพยศสะบัดตกจากหลังม้าเป็นครั้งที่สอง ทว่าการณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้นเพราะจือหยวนกระโดดขึ้นขี่ม้าโดยนั่งซ้อนร่างของนางเอาไว้

“ไม่ต้องกลัว”

กระซิบแผ่วที่ข้างหูโดยที่สองแขนยื่นมากุมบังเหียน

ย๊า!

คำรามต่ำในลำคอ ทว่าเสียงทุ้มที่เปล่งออกมานั้นกลับทำให้คนในอ้อมกอดถึงกับหายใจหายคอติดขัดไม่ต่างกัน เผลอไผลหรือว่าตั้งใจก็ไม่อาจรู้ได้ฉานอิงเอนกายเบียดแผ่นหลังเขาราวกับจะเชื้อเชิญ ซึ่งแน่นอนว่าผู้เป็นสามีคุมบังเหียนด้วยมือเดียวส่วนอีกมือนั้นเลื่อนมาวางที่ต้นขาของภรรยาสาวอย่างไม่รั้งรอ

ย๊า!

ม้ายังคงวิ่งไม่หยุดไปตามเส้นทางที่ทอดยาวสุดสายตา ทว่าสองหนุ่มสาวที่อยู่บนหลังม้ากลับกำลังปรนเปรอจูบให้กันและกันด้วยความสิเน่หา

จือหยวนจับใบหน้าหวานให้หันกลับมาแล้วบดจูบรุกเร้าเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาที่พลุ่งพล่านจนแทบล้นออกมานอกอก

จูบร้อนแรงบดเบียดริมฝีปากอิ่มราวกับจะขยี้บี้บด ต่างฝ่ายต่างจูบจ้วงแทรกสอดปลายลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหอมหวานของกันและกันราวกับหิวกระหาย

ยิ่งจูบ ยิ่งซ่านทรวง...

ยิ่งจูบ ยิ่งอยากกระสัน...

ยิ่งจูบ ยิ่งหายใจติดขัด...

“อื้อ”

หัวใจดวงน้อยของอู่ฉานอิงกระตุกหวามเมื่อเขาจับร่างของนางให้หันกลับมานั่งคร่อมทับบนตักของเขา โดยที่ริมฝีปากยังคงแนบสนิท ลิ้นร้อนยังคงพันเกี่ยวกระหวัดราวกับจะผสานเป็นหนึ่งเดียว

ยามนี้นางจึงอยู่ในท่าควบขี่สามี โดยที่สามีควบขี่ม้าอีกต่อหนึ่ง

ให้ตายเถอะ!

หัวใจของนางแทบจะเต้นออกมานอกอกแล้ว! ฉานอิงตื่นเต้นจนหัวใจเต้นแรงเร็วยิ่งกว่าเสียงกลองในสนามศึก เลือดในกายแล่นพล่านจนรับได้ว่าใบหน้าเห่อร้อน อีกทั้งแกนกลางกายของนางชื้นแฉะต้องการสัมผัสของเขาอย่างน่าละอาย