คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 21

Chapter 21 อย่าทำให้ข้าเป็นห่วง

ฮี่!

ทันทีที่นางขึ้นขี่ม้าสีขาวสง่าก็ออกอาการพยศทันที มันยกสองขาขึ้นสะบัดตัวก่อนจะวิ่งกระโจนหายไปยังด้านหลังโรงเลี้ยงม้าอย่างรวดเร็ว

“อิงเอ๋อร์!”

“นายหญิง!”

“ไม่ต้องห่วง เจ้ารีบไปดูลี่จีเถอะ แล้วข้าจะรีบตามไปทีหลัง”

เร็วกว่าความคิดโจวจือหยวนใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปบนอากาศ ตวัดปลายเท้าแตะบนยอดกิ่งไม้อย่างรวดเร็ว เพ่งสมาธิไปที่จุดกึ่งกลางหน้าผากซึ่งเป็นจุดตันเถียนเพื่อเปิดประสาทสัมผัสทุกส่วนให้เปิดกว้าง เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของม้าศึกที่กำลังควบกระหน่ำไปยังทิศเหนืออย่างบ้าระห่ำ กอปรกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวระทึกอย่างเสียขวัญของหญิงอันเป็นที่รัก

“อิงเอ๋อร์!”

ฉานอิงพยายามประคองสติที่มีอยู่น้อยนิดไม่ให้เตลิดตกใจ นางพยายามควบคุมม้าให้สงบด้วยทักษะทั้งหมดที่นางเคยร่ำเรียนมา ทว่าม้าตัวนี้มีพละกำลังมากด้วยเป็นช้างศึกและมันจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับคนที่มันเห็นว่าด้อยกำลังกว่าเป็นอันขาด จึงทำให้มันยิ่งวิ่งฮ้ออย่างเกรี้ยวกราดยกสองขาหน้าขึ้นสูงหมายจะสะบัดหญิงสาวให้ตกลงไป

“หยุด!”

ฉานอิงตะเบ็งสุดเสียง หัวใจเริ่มเต้นแรงราวกับจะหยุดเต้นเมื่อค้นพบว่านางไม่สามารถควบคุมมันได้เลย แล้วตอนนี้เรี่ยวแรงของนางกำลังจะถดถอยจนแทบไม่สามารถประคองตัวเองให้อยู่บนม้าได้อีกต่อไป

“ว้าย!”

นางหมอบลงอย่างรวดเร็วเมื่อม้าพยศวิ่งลอดอุโมงค์ต้นไม้ขนาดใหญ่ จนกิ่งก้านเหล่านั้นเกือบจะฟาดเข้าที่ศีรษะของนางไปอย่างเฉียดฉิว

แคว๊ก!

ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อกิ่งไม้เกี่ยวที่ไหล่จนเสื้อขาดวิ่น รอยข่วนขนาดใหญ่จนมีเลือดไหลซิบออกมา

เวลานี้มือของนางเริ่มสั่น แล้วดูเหมือนว่าม้าจะสามารถสัมผัสได้ว่านางอ่อนแอลง มันจึงกระโจนเร็วแล้วสะบัดตัวอย่างแรง

กรี๊ด!

มือที่กำบังเหียนไว้หลุดลอยไปพร้อมๆ กับร่างที่กำลังร่วงตกจากหลังม้า ภาพเหตุการณ์ในม่านตาฉายชัดว่าเวลานี้นางกำลังจะตกกระแทกผืนดิน วูบในชั่วเสี้ยววินาทีกลับคิดว่าหากร่างของนางบาดเจ็บจนพิการเดินไม่ได้อีกครั้งเล่า เช่นนั้นแล้วนางจะเป็นอย่างไร คงกลายเป็นหญิงไร้ค่า ดั่งตกนรกทั้งเป็นอีกเป็นแน่

หยาดน้ำใสคลอหน่วยตา นางไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้นอกจากทำใจยอมรับผลที่จะตามมา

แต่...

แปลก! เหตุใดนางจึงไม่รู้สึกเจ็บสักนิด!

หรือว่านางจะตกกระแทกแรง ศีรษะฟาดลงกับพื้นจนคอหักพับตายคาที่ วิญญาณจึงล่องลอยออกจากร่างไร้ซึ่งความเจ็บปวด

แต่... เหตุใดนางจึงยังรู้สึกเล่า

รู้สึกอุ่น...

นางเอ่ยคำขอโทษกับอกหนาเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา รับรู้ได้ว่าเขากำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบศีรษะนางแผ่วเบา

“อย่าดื้อ อย่าซน อย่าทำให้ข้าเป็นห่วงเจ้าจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้เช่นนี้อีก...รู้มั้ย”

น้ำเสียงที่เคยทุ้มแข็งกร้าวสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด ฉานอิงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับกับอกกว้าง แล้วจู่ๆ หยาดน้ำตาของนางก็หลั่งรินออกมาเสียดื้อๆ

ทำไมนะ...ทำไมคำพูดของเขาถึงทำให้นางเจ็บจุกที่หัวใจได้อย่างน่าประหลาด ราวกับนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเคยพูดกับนาง แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันเล่า

“ขอบคุณ”

หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากแผงอกอุ่น ใบหน้าเรียวมนแหงนมองใบหน้าเครียดขรึมของผู้เป็นสามี ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ตนเองก็ไม่คิดว่าจะทำ

นางเขย่งปลายเท้าแล้วประทับจูบลงที่ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาแผ่วเบา

“แทนคำขอบคุณจากข้า”

อ้อมแอ้มตอบออกไปเมื่อเห็นว่าจือหยวนเอาแต่ยืนอึ้ง ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะค่อยๆ คลี่ยิ้มกว้างจนดวงตาคมเล็กหยี

“ขอบคุณแค่นี้ไม่พอหรอก เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องการจากเจ้ามากกว่านี้”

พูดเพียงเท่านั้นก็ก้มปิดเรียวปากอิ่มเอาไว้แนบแน่น คนตัวเล็กทำได้เพียงส่งเสียง ‘อื้อ’ ในลำคอ ก่อนจะปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาโอบกอดแล้วจ้วงจูบโดยไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย

ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กไปมาหมุนวนจนอีกฝ่ายหวิวโหวงแทบทรุดกายลงไปกับผืนดิน ดีที่สองแขนแข็งแกร่งโอบกอดนางเอาไว้จึงยังทรงตัวยืนอยู่ได้โดยไม้ล้มลงไปเสียก่อน