คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 20

Chapter 20 นายน้อยช่างมีเมตตา

“ถอยไปนะ!”

“โวยวายเช่นนี้แสดงว่ายังปกติดีอยู่”

เขาถอยออกตามที่นางต้องการ ทั้งที่ใจนั้นอยากจะดึงนางเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มสักฟอดแทบขาดใจ แต่ติดที่วันนี้แขกในโรงเตี๊ยมค่อนข้างเยอะกว่าทุกวัน จะทำอะไรรุ่มร่ามคงไม่เหมาะนัก

“คนบ้า!”

นางบ่นอุบอิบก่อนจะยกมือถูหน้าผากของตนเองไปมา ทว่าเขากลับยิ้มกว้าง อีกทั้งยังมองนางด้วยสายตาหยาดเยิ้มก่อนจะขยับกายก้มลงมากระซิบข้างๆ หูของนางราวกับเย้าแหย่

“ข้าอยากกอดเจ้าจะแย่แล้ว อยากพาเจ้ากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”

“เจ้า!”

ฉานอิงไม่รู้จะสรรหาคำด่าใดที่จะทำให้เขาเจ็บแสบ เพราะนางขุดคำด่าร้อยแปดขึ้นมาต่อว่า แต่เขากลับยิ้มทะเล้นระรื่นไปกับคำด่าของนางได้อย่างไม่เคยสะทกสะท้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว

‘เย็นไว้อิงเอ๋อร์! เย็นไว้!’

สิ่งที่ทำได้คือเฝ้าบอกตนเองให้ใจเย็นแล้วสูดลมหายใจลึกๆ แสร้งเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขายังคงจับจ้องมองนางราวกับจะกลืนกินก็ตาม

“นายน้อยขอรับ”

น้ำเสียงร้อนรนของเสี่ยวเอ้อร์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง จือหยวนหมุนกายกลับไปตามเสียงเรียกแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้อีกฝ่ายพูดธุระของตน

“กระผมอยากจะขอลาหยุดสักครึ่งวันขอรับ”

จือหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ เพราะท่าทางและน้ำเสียงของลูกน้องทำให้เขาไม่อาจปล่อยผ่านโดยไม่ซักถาม

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

“ลี่จีไม่มาทำงานสองวันแล้วขอรับ กระผมเป็นห่วงเลยอยากจะขอลาหยุดเพื่อไปดูว่านางไม่สบายหรือเปล่าขอรับ”

“ลี่จีงั้นหรือ”

เขาพยักหน้าด้วยจำเด็กสาวร่างผอมบางผิวเหลืองที่ทำงานล้างจานในครัวของภัตตาคารได้ เด็กสาวที่มีดวงตาหม่นเศร้าอยู่ตลอดเวลา และมักก้มหน้าหลบตาไม่ยอมพูดคุยกับใคร นี่นางไม่มาทำงานถึงสองวันแล้วแต่กลับไม่มีใครนำเรื่องนี้มาบอกเขาเลยสักคน

“เอาม้าไปสิจะได้เร็ว เดี๋ยวข้าจะตามไปด้วย”

“นายน้อยช่างมีเมตตา แต่นายน้อยไม่ต้องลำบากไปด้วยตนเองหรอกขอรับ”

“แค่นี้จะลำบากอะไรกันเล่า หากมีอะไรร้ายแรงข้าจะได้ช่วยเหลือลี่จีได้อย่างทันท่วงที ปกติแล้วลี่จีไม่ใช่คนเหลวไหล อีกทั้งยังไม่เคยขาดงานเลยแม้แต่วันเดียว หายไปเช่นนี้คงไม่ดีแน่”

“นายน้อยช่างเมตตาเหลือเกิน”

เสี่ยวเอ้อร์พูดออกมาซ้ำๆ น้ำตาคลอหน่วยตาเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงอย่างพยายามจะสะกดกลั้นความรู้สึก เขาแอบรักลี่จีมานานแต่นางเป็นคนเก็บตัวและไม่สุงสิงกับใคร กระนั้นเขาก็ตามดูแลคอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ มาเสมอ