คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 20

Chapter 20 นายน้อยช่างมีเมตตา

“ถอยไปนะ!”

“โวยวายเช่นนี้แสดงว่ายังปกติดีอยู่”

เขาถอยออกตามที่นางต้องการ ทั้งที่ใจนั้นอยากจะดึงนางเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มสักฟอดแทบขาดใจ แต่ติดที่วันนี้แขกในโรงเตี๊ยมค่อนข้างเยอะกว่าทุกวัน จะทำอะไรรุ่มร่ามคงไม่เหมาะนัก

“คนบ้า!”

นางบ่นอุบอิบก่อนจะยกมือถูหน้าผากของตนเองไปมา ทว่าเขากลับยิ้มกว้าง อีกทั้งยังมองนางด้วยสายตาหยาดเยิ้มก่อนจะขยับกายก้มลงมากระซิบข้างๆ หูของนางราวกับเย้าแหย่

“ข้าอยากกอดเจ้าจะแย่แล้ว อยากพาเจ้ากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”

“เจ้า!”

ฉานอิงไม่รู้จะสรรหาคำด่าใดที่จะทำให้เขาเจ็บแสบ เพราะนางขุดคำด่าร้อยแปดขึ้นมาต่อว่า แต่เขากลับยิ้มทะเล้นระรื่นไปกับคำด่าของนางได้อย่างไม่เคยสะทกสะท้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว

‘เย็นไว้อิงเอ๋อร์! เย็นไว้!’

สิ่งที่ทำได้คือเฝ้าบอกตนเองให้ใจเย็นแล้วสูดลมหายใจลึกๆ แสร้งเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขายังคงจับจ้องมองนางราวกับจะกลืนกินก็ตาม

“นายน้อยขอรับ”

น้ำเสียงร้อนรนของเสี่ยวเอ้อร์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง จือหยวนหมุนกายกลับไปตามเสียงเรียกแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้อีกฝ่ายพูดธุระของตน

“กระผมอยากจะขอลาหยุดสักครึ่งวันขอรับ”

จือหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ เพราะท่าทางและน้ำเสียงของลูกน้องทำให้เขาไม่อาจปล่อยผ่านโดยไม่ซักถาม

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

“ลี่จีไม่มาทำงานสองวันแล้วขอรับ กระผมเป็นห่วงเลยอยากจะขอลาหยุดเพื่อไปดูว่านางไม่สบายหรือเปล่าขอรับ”

“ลี่จีงั้นหรือ”

เขาพยักหน้าด้วยจำเด็กสาวร่างผอมบางผิวเหลืองที่ทำงานล้างจานในครัวของภัตตาคารได้ เด็กสาวที่มีดวงตาหม่นเศร้าอยู่ตลอดเวลา และมักก้มหน้าหลบตาไม่ยอมพูดคุยกับใคร นี่นางไม่มาทำงานถึงสองวันแล้วแต่กลับไม่มีใครนำเรื่องนี้มาบอกเขาเลยสักคน

“เอาม้าไปสิจะได้เร็ว เดี๋ยวข้าจะตามไปด้วย”

“นายน้อยช่างมีเมตตา แต่นายน้อยไม่ต้องลำบากไปด้วยตนเองหรอกขอรับ”

“แค่นี้จะลำบากอะไรกันเล่า หากมีอะไรร้ายแรงข้าจะได้ช่วยเหลือลี่จีได้อย่างทันท่วงที ปกติแล้วลี่จีไม่ใช่คนเหลวไหล อีกทั้งยังไม่เคยขาดงานเลยแม้แต่วันเดียว หายไปเช่นนี้คงไม่ดีแน่”

“นายน้อยช่างเมตตาเหลือเกิน”

เสี่ยวเอ้อร์พูดออกมาซ้ำๆ น้ำตาคลอหน่วยตาเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงอย่างพยายามจะสะกดกลั้นความรู้สึก เขาแอบรักลี่จีมานานแต่นางเป็นคนเก็บตัวและไม่สุงสิงกับใคร กระนั้นเขาก็ตามดูแลคอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ มาเสมอ

“อ้าว!”

ฉานอิงขยับปากขมุบขมิบแล้วย่นจมูกด้วยท่าทางไม่พอใจ เสี่ยวเอ้อร์เห็นนายน้อยและนายหญิงหยอกล้อกันเช่นนั้นก็ถึงกับอมยิ้มลืมความทุกข์ใจไปชั่วขณะ

“เป็นขอรับนายน้อย”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าขี่ม้าสีน้ำตาลตัวโน้น มันค่อนข้างเชื่องกว่าตัวอื่นๆ”

“ได้ขอรับนายน้อย”

เสี่ยวเอ้อร์รับคำด้วยท่าทางนอบน้อมเสียงสั่นเครือ เขาเป็นแค่เสี่ยวเอ้อร์คอยเสิร์ฟอาหาร คอยเช็ดโต๊ะเก็บล้างทำความสะอาด ทว่าเจ้านายก็ยังเมตตาให้เขาได้ขี่ม้าราคาแพงยิ่งกว่าชีวิตของเขาเสียอีก

“ส่วนข้าจะขี่ม้าตัวนี้ตามไป”

อู่ฉานอิงบอกความจำนงเมื่อเห็นว่าจือหยวนมีม้าลักษณะงามราคาแพงมากมาย บางตัวเป็นม้าที่พวกขุนน้ำขุนนางในวังหลวงนิยมซื้อหามาประดับบารมีคู่กาย บางตัวเป็นม้าจากทางทิศเหนือของเทือกเขาคุนเหม่ย มีราคาแพงยิ่งกว่าจวนนายอำเภอทั้งหลังเสียอีก

“ม้าพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นม้าออกศึก พละกำลังของสตรีเช่นเจ้าควบคุมพวกมันไม่ได้หรอก”

หญิงสาวหน้างอเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาหมิ่นประมาท รู้จักนางน้อยไปซะแล้ว เมื่อก่อนนางเคยหนีบิดาไปแอบขี่ม้าอยู่เนืองๆ นี่ถ้านางไม่ได้ล้มเจ็บนอนพิการไปหลายปี ป่านนี้นางคงเป็นสตรีที่ขี่ม้าเก่งที่สุดแห่งแคว้นหู่เฉียงไปแล้ว

ฉานอิงเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ อย่างมั่นใจ ก่อนจะอาศัยจังหวะที่สามีกำลังพูดคุยกับเสี่ยวเอ้อร์ถึงหนทางที่จะเดินทางไปยังบ้านของลี่จีอยู่นั้น กระโดดขึ้นควบขี่ม้าตัวสีขาวซึ่งเป็นม้าตัวที่เล็กที่สุดและอยู่ใกล้นางมากที่สุด