คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 19

Chapter 19 ซ่านไปถึงทรวงใน

“อุ๊ย!”

นางถอยกรูดตกใจ ทว่าเขากลับสาวเท้าเข้าหาโดยไม่สนว่าเจ้าท่อนเนื้อกลางหว่างขาจะชี้หน้านางอยู่ก็ตาม

“อยู่เฉยๆ สิ ข้าเป็นคนถอดเสื้อผ้าให้เจ้า ข้าก็ต้องเป็นคนใส่คืนให้เจ้าสิ ถูกต้องหรือไม่”

เขายอกย้อนราวกับมานั่งอยู่กลางหัวใจของนาง จนถึงกับเผลอขมวดคิ้วมุ่น อ้าปากน้อยๆ ด้วยความฉงนสนเท่ห์ หรือว่าเขาจะมีวิชาอ่านใจจึงได้รู้ไปหมดว่านางคิดอะไรอยู่

“อื้อ...”

หัวใจดวงเล็กร่วงหล่นลงไปอยู่ปลายเท้าก่อนจะกระโจนโลดแล่นเมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาแล้วอ้าปากงับริมฝีปากล่างของนางเอาไว้อย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะสลับไปงับริมฝีปากบน แล้วบดจูบหมุนวนจนนางถึงกับยืนนิ่งราวกับถูกมนตร์สะกด

“ยืนเฉยๆ แบบนี้สิเด็กดีของข้า”

จือหยวนหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่าจูบของเขาทำให้ภรรยาจอมดื้อถึงกับยืนนิ่ง นางขยับเพียงแค่เปลือกตาที่กะพริบไปมา

‘ของข้า’ อีกแล้ว อีตาบ้าจือหยวนเหตุใดจึงชอบพูดว่านางเป็นของเขานักนะ แล้วคนที่บ้ายิ่งกว่าก็คือนาง เพราะดันใจเต้นแรงทุกครั้งที่เขาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของร่างกาย

คนตัวโตบรรจงสวมใส่เสื้อผ้าให้นางอย่างเบามือ ฉานอิงกะพริบเปลือกตาไปมามองทุกการกระทำของเขาด้วยหัวใจสั่นไหว

ไม่ใช่แค่นางหรอกนะที่หวั่นไหว ไม่ว่าเป็นสตรีนางใดแคว้นใดก็ย่อมหวั่นไหวด้วยกันทั้งนั้น ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่างเช่นเขาไม่ว่าหญิงนางใดก็พร้อมจะใจหวามไหวราวกับไขผึ้งละลายในเปลวไฟ

“เจ้าจะทำอิ่วก้วยต่อหรือไม่”

เสียงร้องถามปลุกให้ฉานอิงที่เอาแต่ยืนนิ่งให้หลุดจากภวังค์ความคิด แล้วก็พบว่านางเอาแต่ยืนจ้องมองหน้าเขาราวกับกำลังหลงใหลในตัวเขาอย่างยากที่จะถอนตัวเสียกระนั้น

“ทำต่อสิ ตะ...แต่เจ้าไม่ต้องช่วยแล้วนะ จะไปไหนก็ไป”

นางออกปากไล่แล้วใช้สองมือจับคนร่างสูงให้หมุนตัวหันหลัง ออกแรงดันร่างสูงให้ออกไปจากห้องครัว จือหยวนขืนตัวเล็กน้อยเพื่อให้นางรู้สึกหนักเป็นการแกล้ง ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์

“ขะ...ข้าเปลี่ยนใจไม่ทำแล้ว”

เมื่อประตูห้องครัวถูกเปิดออกฉานอิงก็เปลี่ยนใจทันที เพราะว่าสาวใช้สี่ห้านางพากันยืนสลอนด้วยใบหน้าใคร่รู้ พวกนางพากันยืนหน้าแดงก่ำ บ้างก็ทั้งบิดทั้งกำผ้าเช็ดหน้าจนยับยู่ อีกทั้งเหล่าสาวใช้ยังมองหน้านางสลับกับใบหน้าของโจวจือหยวนไปมาอย่างสื่อความนัย

พูดเพียงเท่านั้นฉานอิงก็ก้าวเท้ายาวจนแทบวิ่งแซงหน้าสามีไปอย่างรวดเร็ว

เขาอ่อนโยนแต่เข้มงวด ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวเอ้อ แม่ครัว คนเฝ้าเวรยาม และคนงานทุกตำแหน่งในโรงเตี๊ยม ภัตตาคาร และโรงมหรสพจือหยวนล้วนเข้มงวดในเรื่องกฎระเบียบ ทุกอย่างต้องถูกต้อง ต้องเรียบร้อย และไม่ทำให้แขกที่มาใช้บริการไม่พอใจอย่างเด็ดขาด

ในขณะที่เขาก็อ่อนโยนและอ่อนน้อมกับคนเหล่านั้นเสมือนเป็นครอบครัว เสมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ถ้อยทีถ้อยอาศัยพึ่งพากันและกัน เพราะทุกคนต่างเป็นฟันเฟืองที่ทำให้กิจการของเขาขับเคลื่อนไปข้างหน้าโดยไม่หยุดชะงัก

และนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้กิจการในมือของเขาทุกอย่างดำเนินไปได้อย่างราบรื่น เพราะคนงานของเขาทุกคนมีความสุขในการทำงาน มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ปากท้องอิ่มรอยยิ้มก็ย่อมแต่งแต้มใบหน้าเป็นธรรมดา

ทางด้านลูกค้าของโรงเตี๊ยม ภัตตาคาร และโรงมหรสพนั้นมีมากมายหลายนิสัย งานเช่นนี้นางรู้ดีว่าต้องคอยรับมือกับคนร้อยพ่อพันแม่ต่างถิ่นฐานต่างวัฒนธรรม ทว่านางไม่เคยเห็นเขาแสดงท่าทางหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มแย้มและรับมือกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาได้อย่างมืออาชีพ

เวลานี้นางจึงแอบชื่นชมเขาอยู่เงียบๆ หัวใจของนางพองฟูเมื่อได้เห็นเขาในอีกมุมหนึ่ง อดคิดเปรียบเทียบกับโรงเตี๊ยมสายน้ำของนางไม่ได้เลย การดูแลบริหารจัดการช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

แต่สวรรค์อาจมีตา จึงได้ขีดโชคชะตาให้นางได้มาเป็นภรรยาของเขา นี่จึงเป็นโอกาสอันดีที่นางจะได้เรียนรู้งาน ลักลอบเอาเคล็ดลับและความรู้ต่างๆ จากเขา ไปปรับปรุงและพัฒนากิจการเก่าแก่ของตระกูลอู่ให้ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ก็เป็นได้

นางหยักยิ้มที่มุมปากอย่างย่ามใจ ในขณะที่จือหยวนรอบมองอาการภรรยาด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นนางนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตนเองมาสักพักแล้ว

“ไม่สบายหรือเปล่า”

เขาขยับเข้าไปใกล้แล้วใช้หลังมืออังลงบนหน้าผากมนด้วยความกังวล แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัวเขาก็ดึงหลังมือออกแล้วเปลี่ยนเป็นใช้หน้าผากชนหน้าผากจนปลายจมูกเบียดชิดกัน ริมฝีปากอยู่ห่างกันแค่คืบจนหัวใจดวงน้อยของภรรยาสาวสั่นไหว