คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 3

Chapter 3 นมภรรยารสหวาน

“แสดงว่าเจ้าต้องการให้ข้าบังคับงั้นสิ”

ปลายนิ้วมือเรียวเชยปลายคางของนางให้แหงนเงยขึ้น ฉานอิงปัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว แล้วรีบเม้มริมฝีปากแน่นด้วยเกรงว่าเขาจะจูบ ทว่าเขากลับหัวเราะในลำคอที่เห็นท่าทางเช่นนั้นของนาง ก่อนจะสะบัดปลายผ้าม่านอย่างแรงจนร่างบางหมุนไปมาบนอากาศอีกครั้ง

ว้าย!

ฉานอิงหวีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ จังหวะนั้นปมผ้าม่านที่หมุนมวนคลายออกเปิดให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่า ก่อนที่เขาจะตวัดผ้าม่านอีกครั้งเพื่อห่อหุ้มเรือนร่างของนางเอาไว้

ทว่า...

ครั้งนี้เขาไม่ได้ห่อนางราวกับดักแด้อีกต่อไป แต่กลับเลือกห่อทั้งตัวเว้นสองเต้ากลมโต เนินหนันอวบอูม และก้นงามงอนน่าหลงใหลให้เปิดเปลือย

จากนั้นจึงดึงนางกลับลงมานั่งที่ตักเขาอีกครั้ง

“เจ้ามันคนเลว! เลวที่สุด!”

ฉานอิงใบหน้าแดงก่ำระเรื่อจนไปถึงใบหู อับอายจนไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไรเมื่อของสงวนของอิสตรีที่ควรปิดบังถูกเปิดเปลือยให้ปรากฏแก่สายตาด้วยวิธีหยาบคายเช่นนี้

“เรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ สิอิงเอ๋อร์”

“อย่ามาเรียกข้าว่าอิงเอ๋อร์นะ เจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกข้าด้วยคำสนิทสนมเช่นนั้น”

นางตวาดแหวอย่างเดือดดาล แน่นอนว่าโจวจือหยวนหาได้ใส่ใจ เขามองนางเหมือนแมวน้อยขี้โมโหหาใช่แม่เสือสาวดุร้ายอย่างที่นางอยากให้เป็น

“นับว่าข้าได้ให้โอกาสเจ้าอีกครั้งแล้วนะ แต่ในเมื่อเจ้ายังยืนยันอย่างดื้อรั้น ข้าก็จะทำให้เจ้าเรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ ด้วยวิธีของข้า”

จือหยวนหันไปรินสุราอีกแก้วขึ้นดื่ม แม้จะดื่มไปหลายจอกจนลมหายใจพวยพุ่งออกมาเป็นกลิ่นสุรา ทว่าเขากลับไม่มีท่าทางมึนเมาเลยสักนิด ดวงตาของเขายังแวววาวคมชัด น้ำเสียงหนักแน่นยียวน กิริยาท่าทางยังคงผ่าเผยชวนมองไม่รู้เบื่อ

“ดื่มสักแก้วก่อนมั้ย ข้ากลัวว่าต่อจากนี้จะทำให้เจ้าคอแห้ง”

“ไม่!”

นางขมวคคิ้วมุ่นด้วยไม่เข้าใจความหมายสองแง่สองง่ามที่เขาสื่อออกมา

“อื้อ...”

จู่ๆ นางก็ผวาเฮือกเมื่อปลายนิ้วมือสากกระด้างเลื่อนมาสัมผัสยอดอกอิ่มสีระเรื่อของนางอย่างหยอกเย้า

นาทีนี้เองที่นางเพิ่งตระหนักว่าเขากำลังจะทรมานนางด้วยวิธีใด ‘บัดซบ’ ฉานอิงกัดฟันกรอดพยายามดิ้นหนีแต่เขากลับยิ่งโอบกระชับนางแนบแน่นกว่าเดิม

นางทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากด่าทอเขาไม่หยุด ทว่าเขากลับนิ่งเฉยราวกับว่าเสียงด่าทอแสบแก้วหูเป็นเสียงบรรเลงดนตรีแว่วหวานเสียอย่างนั้น

ปลายนิ้วโป้งกดบดลงไปยังยอดทรวงอกชูช่อสีชมพูระเรื่อ กดแรงแล้วหมุนวนช้าๆ คล้ายนวดคลึงจนทำให้คนตัวเล็กถึงกับหายใจสะดุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อะ...อื้อ คนเลว!”

ทั้งครางทั้งก่นด่าอย่างไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตนเองเช่นไร ทรวงอกของนางสะท้านยะเยือกหลายครั้งด้วยความซ่านเสียว เดี๋ยวกระถดห่อไหล่หลีกหนีปลายลิ้นร้อน เดี๋ยวแอ่นเบียดเจ้าก้อนกลมเบียดชิดใบหน้าของจือหยวนราวกับต้องการให้เขาดื่มกินไม่สิ้นสุด

“หึ! อิงเอ๋อร์คนดื้อรั้น”

คนตัวโตหัวเราะหึในลำคอก่อนจะค่อยๆ อ้าปากปลดปล่อยทรวงอกนุ่มหยุ่น จากนั้นจึงใช้สองมือสากกร้านฟอนเฟ้นสองเต้าไปมาจนร่างบางระทวยอ่อน

“อะ...อาห์”

อู่ฉานอิงครางแผ่วในลำคอ สะบัดหน้าแรงหลายครั้งราวกับจะขับไล่ความซ่านเสียวที่โจวจือหยวนยัดเยียด ทว่าลึกลงไปในหัวใจแล้ว นางไม่อาจปฏิเสธเลยว่าสัมผัสร้อนจากฝ่ามือและปลายลิ้นของคนตัวโตทำให้นางรู้สึกราวกับจะ ‘คลั่ง’ ไปพร้อมๆ กับอาการ ‘ทุรนทุราย’ กระสันอยากให้เขาสัมผัสแนบแน่นยิ่งๆ ขึ้นไป

“อื้อ...”

หญิงสาวครางผวาเมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาแล้วปิดริมฝีปากของนางเอาไว้อย่างซ่านรัญจวน จูบหวานโลมเล้าจนหัวใจเจ้ากรรมไหววูบ

นางแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจือหยวนสะบัดผ้าม่านออกจากเรือนร่างของนางจนเปลือยเปล่า จากนั้นจึงอุ้มนางทั้งที่ยังประกบปากดื่มด่ำไปยังเตียงวิวาห์ บรรจงวางร่างบอบบางของนางลงบนฟูกนิ่มก่อนจะทาบทับพันธการนางไว้ด้วยเรือนร่างแน่นหนักเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเฉกเช่นชายชาตรี

มือหนาประคองจับที่ท้ายทอยระหง ดันให้ใบหน้าหวานแหงนเงยรับรสจูบหวามที่เริ่มดุดันรุกเร้าอย่างเรียกร้องโหยหา จนร่างบางถึงกับผวาเผลอยกสองแขนแตะลงที่แผ่นหลังของเขาโดยไม่รู้ตัว

ลิ้นร้อนชำแรกแทรกผ่านกลีบปากสีชาด กระหวัดเร้าปลายลิ้นเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า