คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 2

Chapter 2 วิวาห์วิวาท [2]

ครานี้คนตัวเล็กมึนงงจนไม่อาจตั้งตัว เขาจึงปล้นจูบบดเบียดริมฝีปากอุ่นเข้าหาเรียวปากยวนยั่วอย่างหลงใหล จูบร้อนขบเม้มก่อนจะแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานของเจ้าสาวตัวร้าย

“อื้อ!”

ฉานอิงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ทว่ารสจูบอ่อนหวานกลับทำให้นางเผลอไผลนิ่งงัน หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงโครมครามจนแทบกระโจนออกมานอกอก แต่แล้วเมื่อสติย้อนกลับคืนนางก็ตั้งใจจะกัดลิ้นเขาให้ขาดสะบั้น

แน่นอนว่าคนตัวโตไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้น เขาถอนริมฝีปากออกได้อย่างทันเวลา แล้วกดปลายจมูกโก่งไปที่แก้มขวาอีกฟอดใหญ่

“เจ้าคนเลว!”

นางเงื้อมือขึ้นหมายจะตบใบหน้าคนฉวยโอกาส ทว่าเขากลับรวบมือนางเอาไว้แล้วโน้มใบหน้ามาหอมแก้มซ้ายอย่างท้าทาย

คนเสียเปรียบอ้าปากค้าง ยกมืออีกข้างหมายจะตบ ทว่าคราวนี้จือหยวนเพียงแค่กระชับนางในอ้อมกอดแนบแน่นแล้วเบี่ยงใบหน้าหลบฝ่ามือเล็ก ก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา

“ไอ้!”

ราวกับติดอ่างไปชั่วขณะ ฉานอิงโกรธ! โกรธ! โกรธ! จนไม่รู้จะอธิบายความโกรธของตนเองได้อย่างไร มันมากมายจนเรียกได้ว่ารู้สึกถึงลมร้อนที่พ่นออกจากรูหู

“ปล่อย!”

นางดิ้นสุดแรงออกจากพันธนาการหวามที่เขาโอบรัดlสะบัดใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยอย่างทระนง แล้วใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากแรงๆ จนชาดที่ทาเอาไว้เปื้อนเป็นปื้น กระนั้นนางกลับไม่ยี่หระ แสร้งทำเป็นว่าสะอิดสะเอียนรสจูบของเขา ทั้งที่ความจริงแล้วนางสั่นเทิ้มไปกับจูบรัญจวนจนไม่อาจควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจ

ฉานอิงกัดฟันกรอดก่อนจะหันไปคว้าแจกันมุมห้องมาปาใส่เจ้าบ่าวอย่างไม่ออมมือ ทว่าเขากลับใช้เพียงพัดปัดแจกันจนกระแทกผนังห้องแตกกระจาย

เพล้ง!

แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว เขาก็ปราดเข้าประชิดร่างเจ้าสาวแสนดื้อรั้นด้วยความรวดเร็ว

แคว้ก!

ว้าย!

เสื้อเจ้าสาวตัวนอกสีแดงถูกกระชากให้ฉีกขาดโดยที่ฉานอิงไม่ทันตั้งตัว นางหวีดร้องเสียงหลงรีบยกมือขึ้นดึงทึ้งเสื้อเอาไว้ แต่เขากลับจับนางหมุนไปมาโดยที่สองมือว่องไวราวกับปลาหมึกกระชากทั้งเสื้อตัวนอก เสื้อขาวตัวใน กระโปรง กางเกง เหลือเพียงผ้าผืนบางปิดบังเนินหนันแห่งอิสตรีไว้เพียงเท่านั้น

“เจ้ามันคนน่ารังเกียจ!”

หญิงสาวยกมือขึ้นปิดบังทรวงอกสล้าง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายและอดสูไปในคราวเดียวกัน

จังหวะที่ริมฝีปากของนางสั่นระริกอย่างไม่รู้ว่าจะสรรหาคำหยาบใดมาด่าทอเพื่อให้คนหน้าหนาตรงหน้าสะทกสะท้าน จู่ๆ เจ้าของมือหนาก็ดึงผ้าม่านประดับเตียงมาพันรอบกายของนางเอาไว้ แล้วจับนางโยงขึงกับขื่อคาในสภาพหัวห้อยลงพื้นไม่ต่างจากค้างคาว

“ปล่อยข้านะ!”

จือหยวนหยักยิ้มที่มุมปาก สืบเท้าอย่างเชื่องช้าเดินไปรินสุราดื่มด้วยท่าทางสำราญใจ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน

“ไหนเจ้าลองบอกเหตุผลที่ข้าควรปล่อยเจ้ามาสิ เผื่อว่าข้าจะใจอ่อน”

“เจ้า!”

“ไม่มีทางเด็ดขาด!”

เจ้าสาวตอบด้วยน้ำเสียงห้วนสะบัด ทว่าผู้เป็นเจ้าบ่าวกลับยังคงใจเย็น

“เจ้าจะเต็มใจเรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ ด้วยตัวเจ้าเอง หรือจะต้องให้ข้าบังคับ”

เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าคนฟังกลับรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลจนขนอ่อนที่ต้นคอลุกชัน เมื่อหันกลับมาสบกับดวงตาคมของเขานางก็ถึงกับใบหน้าแดงระเรื่ออย่างไม่มีสาเหตุ

ให้ตายเถอะ! ทำไมข้าต้องรู้สึกหวั่นไหวไปกับอีตาโจวจือหยวนด้วย ท่องไว้สิ! ว่าเขาก็แค่ศัตรู!

“ว่าอย่างไรเล่า เจ้าจะเลือกแบบไหน ข้าเป็นคนยุติธรรมเสมอ”

“เจ้าหูตึงหรือไง ข้าบอกว่าไม่มีวันก็คือไม่มีวัน ต่อให้เจ้าทรมานข้าจนตายข้าก็จะไม่ยอมเรียกเจ้าด้วยคำที่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนั้นเด็ดขาด”

ฉานอิงประกาศกร้าว แววตาวาวโรจน์ฉายชัดว่าทั้งกรุ่นโกรธและเกลียดชังชายตรงหน้าจับขั้วหัวใจ

ก่อนที่นางจะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าวูบหนึ่งในดวงตาของโจวจือหยวนเต็มไปด้วยความเสียใจก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

คงแค่ตาฝาด…

ฉานอิงปัดความสงสัยเหล่านั้นทิ้งไป โดยไม่คิดคลางแคลงใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเวลานี้มีอย่างอื่นที่ทำให้นางต้องคิดมากกว่า

นั่นก็คือ...นางจะเอาตัวรอดจากชายเจ้าเล่ห์เพทุบายตรงหน้าอย่างไรดี