คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 33

Chapter 33 มอบความสุขด้วยปาก

ฉานอิงแลบลิ้นเลียริมฝีปาก

และใช่...

ปลายหัวหยักถึงกับชูผงาดเมื่อเห็นลิ้นเล็กๆ แลบเลียไปตามริมฝีปากอิ่ม คนตัวโตถึงกับกัดข่มฟันกรามกรอด มือที่แสร้งทำเป็นไม่มีแรงถึงกับเผลอจิกลงบนฟูกนอนโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไม่มั่นใจว่าจะทำได้ตามที่ตำราลับสอนสตรีปกขาวแนะนำหรือไม่ แต่ว่าเมื่อวานตอนที่นางเข้าครัวเพื่อต้มน้ำแกงให้สามี นางได้ลองฝึกซ้อมกับแตงกวาที่มีขนาดเกือบเท่ากับอาวุธร้ายของสามีไปแล้ว

มั่นใจหน่อยสิอิงเอ๋อร์!

ท่านพี่ทำเพื่อเจ้ามามากแล้ว เล็กน้อยแค่นี้เจ้าก็ควรทำให้เขาบ้าง เพื่อให้เขาได้มีความสุข

นางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ช้อนเปลือกตาขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาคมของสามีที่กำลังมองนางอยู่ก่อนแล้ว นางมองเขาแล้วแลบลิ้นเล็กๆ ออกมาเลียริมฝีปากอีกครั้งก่อนจะใช้ปลายลิ้นแตะลงเบาๆ ที่ท่อนเอ็น

“อืม!”

โจวจือหยวนถึงกับคำรามเสียงต่ำทันทีเมื่อปลายลิ้นเล็กสัมผัสลงบนท่อนเอ็นที่แข็งขึง ด้วยไม่คิดไม่ฝันว่าภรรยาสาวจะทำรักให้เขาด้วยปาก

พอได้ยินเสียงครางของสามีคนตัวเล็กก็ยิ่งย่ามใจ นางแลบลิ้นแล้วเลียตั้งแต่ส่วนโคนไล่ขึ้นมาจนถึงปลายหัวหยักซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะใช้มือนุ่มกอบกุมมันเอาไว้เต็มมือ

ทั้งอุ่นทั้งแข็งช่างเป็นสัมผัสที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกท้าทายเหลือเกิน

“อิงเอ๋อร์ ยะ...หยุด”

คนตัวโตคำรามต่ำสั่งให้ภรรยาหยุด แต่มีหรือที่นางจะเชื่อฟัง เมื่อเห็นว่าวิชาที่นางแอบไปอ่านมาได้ผลนางก็จัดการอ้าปากแล้วครอบครองท่อนอุ่นเข้าไปกว่าครึ่งลำ

รับรู้ได้เลยว่าปลายหัวหยักกระแทกเข้าที่คอหอยจนนางเกือบจะขย้อนออกมา แต่ทว่าเมื่อนางจัดการดูดดุนด้วยลิ้นและกระพุ้งแก้ม ก่อนจะชักเข้าชักออกด้วยปากอาการคลื่นไส้ก็จางหาย แทนที่ด้วยความรู้สึกอุ่นร้อนในช่องปากจากการเสียดสี

“อะ...อืม อะ...อาห์”

ผู้เป็นสามีเริ่มครางไม่เป็นภาษา ดวงตาคมหรี่ต่ำคล้ายอยู่ในห้วงหวาม ยิ่งเมื่อนางชักเข้าชักออกด้วยริมฝีปากเล็กรัวเร็วถี่กระชั้น ก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายก็ยิ่งเต้นระส่ำด้วยความซ่านกระสัน

“อืม”

มือหนาเผลอเอื้อมมาวางบนศีรษะของหญิงสาว ลืมสิ้นว่าต้องแสร้งทำเป็นเจ็บป่วย

“อิงเอ๋อร์ ชะ...ชะ...ช้าก่อน”

อู่ฉานอิงทรุดกายลงนั่งจับชายแขนเสื้อก่อนจะเอื้อมหยิบกาน้ำชาจากนั้นจึงค่อยๆ รินลงบนจอกลวดลายเหมยฮวาแล้วยกให้มารดาสามี

โจวฮูหยินหยักยิ้มคล้ายจะหัวเราะอยู่ในที ก่อนจะมองไปยังต้นเหตุที่ทำให้ลูกสะใภ้ถึงกับต้องเอ่ยปากถามด้วยความสนเท่ห์

“นับจากวันที่เสี่ยวหยวนหมดสติ ตาเฒ่าจอมดื้อด้านทั้งสองเลยได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกัน ความจริงแม่คิดว่าพวกเขาควรจะปรับความเข้าใจกันได้ตั้งแต่วันที่เจ้าแต่งงานเข้าสกุลโจวเสียแล้ว แต่ไม่เป็นไรต่อให้ช้าสักหน่อยแต่ก็ยังดีที่หายโกรธกันได้เสียที”

เมื่อพูดจบหญิงสูงวัยก็ยกน้ำชาขึ้นจิบ ฉานอิงเฝ้ารอจนมารดาสามีดื่มน้ำชาจนหมดจอกก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง

“ท่านแม่ข้าขอถามได้หรือไม่ ว่าท่านพ่อทั้งสองผิดใจกันด้วยเรื่องใดหรือเจ้าคะ”

“เจ้าไม่รู้หรอกหรือ”

โจวจงอิงเลิกคิ้วขึ้นสูงคล้ายจะหัวเราะอยู่ในที เมื่อเห็นว่าลูกสะใภ้นั่งนิ่งด้วยดวงตาว่างเปล่าก็ถึงกับส่ายหน้าออกมา

“ตาเฒ่าเฉาหยุ่นนี่ร้ายนัก ทีเรื่องแบบนี้ละเก็บงำความไว้ไม่แพร่งพรายบอกลูกสาวเลยสักนิด”

เหลือบตามองไปยังอู่เฉาหยุ่นผู้เป็นบิดาของอู่ฉานอิง ที่บัดนี้กำลังนั่งยิ้มร่า ใบหน้าแดงก่ำ หัวเราะชอบอกชอบใจ เพราะได้กลับมาเล่นหมากรุกกับเพื่อนรักอีกครั้ง หลังจากหมางใจไม่พูดคุยไม่แม้แต่จะมองหน้ากันมานานนับสิบปี

ฉานอิงได้ยินมารดาสามีเอ่ยถึงบิดาของตนโดยเรียกว่า ‘ตาเฒ่า’ อย่างสนิทสนมก็ยิ่งแปลกใจ เพราะปกติแล้วเวลาผู้ใหญ่พูดคุยกันนางมักไม่ใคร่สนใจจนไม่ได้สังเกตว่าพวกท่านสนิทสนมกันถึงเพียงนี้ ยิ่งระยะหลังๆ มีแต่นางที่สนิทกับท่านลุงท่านป้าสกุลโจว ส่วนบิดานั้นแม้แต่หางตายังไม่ชายตาแลมาทางสกุลโจวเลยด้วยซ้ำไป