คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 32

Chapter 32 มอบความสุขด้วยปาก

สามีเจ็บป่วยภรรยาย่อมต้องปรนนิบัติพัดวีนั้นเป็นเรื่องปกติที่ทุกบ้านย่อมปฏิบัติ...

ฉานอิงคอยอยู่เคียงข้างสามีไม่ห่าง ไม่ว่าจะคอยป้อนอาหาร ป้อนยา พยุงไปอาบน้ำ เช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าให้ นางทำทุกอย่างโดยไม่ปริปากบ่น ในขณะที่คนตัวโตกว่าก็ช่างออดอ้อนขอให้ภรรยาทำโน้นให้ทำนี่ให้ไม่ว่างเว้น

จนเหล่าสาวใช้ถึงกับจับกลุ่มหัวเราะคิกด้วยไม่เคยเห็นนายน้อยในลักษณะเช่นนี้มาก่อน แต่มีหรือที่จือหยวนจะอายบ่าวไพร่ เขายังคงเดินหน้าออดอ้อนภรรยาไม่ว่างเว้น

“นี่ก็สี่วันแล้วนะเจ้าคะท่านพี่ ท่านน่าจะแข็งแรงพอที่จะตักอาหารทานเองได้แล้ว”

ในที่สุดภรรยาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามสามีจอมเจ้าเล่ห์ นางยอมให้เขาอ้อนก็จริง แต่ยิ่งยอมเขายิ่งอ้อนหนักอย่างย่ามใจ นางจึงต้องปรามเขาเอาไว้บ้าง มิเช่นนั้นจะยิ่งเหลิงจนกู่ไม่กลับ

“แขนของข้ายังอ่อนแรงอยู่เลย”

โจวจือหยวนตีหน้าเศร้า ก่อนจะวางใบหน้าลงบนไหล่เล็กของภรรยาอย่างออดอ้อน

“เจ้าเบื่อที่จะดูแลข้าแล้วหรือ”

คนป่วยไม่วายแสร้งตัดพ้อ จนทำให้คนตัวเล็กถึงกับหน้าถอดสี รีบปฏิเสธพัลวัน

“ไม่ใช่เช่นนั้นนะเจ้าคะท่านพี่ ข้าก็แค่เห็นว่าท่านหายดีแล้ว”

“หายดีแต่เพียงภายนอก แต่ภายในยังบอบช้ำนัก วันแรกเหมือนว่าไม่เป็นอะไรมาก แต่ยิ่งนานวันข้ายิ่งรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอลง แคกๆ”

เขาตอบกลับทันทีพลางแสร้งกระแอมไอราวกับคนป่วยหนัก มารยาชายร้ายนักจนฉานอิงต้องรีบกลั้นขันเอาไว้สุดกำลัง

“มือของท่านพี่ยังเจ็บอยู่หรือ”

“ใช่แล้ว ข้ารู้สึกเคล็ดที่ข้อมือ ดังนั้นขอให้มือของเจ้าช่วยหยิบจับอาหารและทุกสิ่งอย่างแทนข้าจะได้หรือไม่”

ฉานอิงพยักหน้าช้าๆ จำได้ว่าตอนที่ท่อนไม้ใหญ่ร่วงลงมานั้นไม่ได้แผ้วพานมือทั้งสองข้างของเขาเลยแม้แต่น้อย จากนั้นนางจึงเอ่ยถามต่อไปว่า

“ขาของท่านก็ยังเจ็บอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ใช่แล้ว ยังเจ็บมาก เดินเหินไม่สะดวกต้องคอยมีเจ้าช่วยประคองเป็นขาแทนข้าช่วยพาเดินเหินได้ดั่งใจ ดังนั้นเจ้าห้ามห่างจากข้าไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว”