คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 31

Chapter 31 ท่านพี่...

ทางด้านสตรีต่างวัยนั้นต่างปราดเข้าไปยืนประชิดเตียงของคนเจ็บด้วยความรวดเร็ว

“เป็นอย่างไรบ้างลูกแม่”

โจวฮูหยินกวาดตามองบุตรชายจนทั่วร่าง เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลร้ายแรงก็ถึงกับพยักหน้าน้อยๆ แล้วทรุดกายลงนั่งข้างเตียงราวกับอ่อนแรง คล้ายว่าที่หยัดยืนได้อย่างสง่าเมื่อครู่นั้นได้โหมกำลังอย่างสุดความสามารถแล้ว

“ข้าไม่เป็นไรเลยขอรับ ท่านแม่โปรดวางใจ ท่อนไม้แค่นั้นไม่อาจทำให้ข้าบาดเจ็บได้”

เขาตอบมารดาออกไปพร้อมกับรอยยิ้มแสร้งทำเป็นขบขัน แล้วเอื้อมมือไปกุมมือเหี่ยวย่นของมารดาเอาไว้ หัวใจแข็งแกร่งกระตุกวูบเมื่อคิดว่าหากวันหนึ่งเขาต้องจากโลกนี้ไป สตรีสูงวัยตรงหน้าคงทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัส เพราะแค่เขาบาดเจ็บเล็กน้อยจากอุบัติเหตุใบหน้าของมารดาก็ซีดเซียวราวกับจะล้มป่วยลงเสียให้ได้

‘ท่านแม่ข้าขอโทษ’

โจวจือหยวนทำได้เพียงเอ่ยขอโทษมารดาภายในใจ โดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไปดั่งที่ใจปรารถนา

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าก็ลืมไปว่าเจ้ามันเด็กหัวแข็งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร”

โจวจงอิงตีลงที่หลังมือของบุตรชายที่ยื่นมากุมมือตนด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากผ้าคาดเอวแล้วซับเบาๆ ที่หางตา

“ว่าแต่เจ้าเถอะอิงเอ๋อร์ เจ็บตรงไหนบ้างหรือไม่”

สายตาคมมองไปยังด้านหลังมารดาด้วยความห่วงใย ก่อนจะทอดน้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม คนตัวเล็กส่ายหน้างุดหยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่สวยเต็มสองแก้ม

“ข้าจะไปสั่งบ่าวไพร่ในครัวเตรียมอาหาร ฝากอิงเอ๋อร์ช่วยดูแลต่อจากข้าด้วย”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

อู่ฉานอิงรีบรับคำ ก่อนจะเดินไปส่งมารดาสามีที่ประตู นางปิดบานประตูลงก่อนจะสาวเท้ากลับมาที่เตียงนอนคนเจ็บ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวนางก็โผเข้ากอดเขาทันที

“เด็กขี้แย เจ้าโตจนเป็นเจ้าสาวของข้าแล้วเหตุใดจึงยังร้องไห้อยู่อีก”

คนตัวเล็กนิ่งงันไปเล็กน้อย ใบหน้าที่ซุกอยู่กับอกซีดเผือด เหตุใดคำพูดของสามีจึงเหมือนกับคำพูดของชายในห้วงแห่งความทรงจำคนนั้นไม่ผิดเพี้ยน

นางกะพริบเปลือกตาแรงๆ ก่อนจะปัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป ‘ก็แค่คำพูดที่เหมือนกัน เหตุใดนางต้องใส่ใจ ที่ควรสนใจคืออาการบาดเจ็บของสามีต่างหาก’

มือหนาหนักลูบลงบนศีรษะของภรรยาแผ่วเบาก่อนจะโอบกอดแผ่นหลังบอบบางของนางเอาไว้เมื่อเห็นว่านางเอาแต่ซุกหน้าลงกับอกของเขาโดยไม่มีทีท่าว่าจะเงยขึ้นมา

“คนอะไรช่างหนังหนานัก”

นางเงยหน้าขึ้นพร้อมค่อนขอดอีกฝ่ายแล้วย่นจมูกน้อยๆ กำลังจะผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่นทว่าเขากลับขืนร่างไว้แล้วกอดนางแนบแน่นกว่าเดิม

“ท่านพี่ อื้อ...”

นางเอ่ยอีกครั้งทว่าเขากลับใช้มือหนาช้อนท้ายทอยของนางแล้วกดให้ใบหน้าหวานโน้มต่ำลงมา ก่อนจะปิดเรียวปากหวานเอาไว้แนบแน่น

“อื้อ”

อู่ฉานอิงครางแผ่วในลำคอเมื่อเขาได้มอบจูบแสนหวานให้กับนาง นางจูบตอบเขา ดูดกลืนแลกความหอมหวานของกันและกัน เกาะเกี่ยวผูกรัดด้วยปลายลิ้นร้อน รับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวเต็มไปด้วยความปรารถนา

จูบแรกหลังจากที่นางเปิดใจรับเขาเข้ามาอยู่ในหัวใจ มันหวานซึ้งและอบอุ่น เว้าวอนราวกับจะหลอมละลายชายหญิงให้ประสานกายเป็นหนึ่ง

“ข้ารักเจ้าเหลือเกินอิงเอ๋อร์”

กระซิบคำรักทันทีที่เขาถอนริมฝีปากออก แม้นางจะไม่ได้เอ่ยออกมาว่ารักเช่นที่เขาเอ่ยออกไป ทว่าสองแขนบอบบางที่กอดรัดเขาเอาไว้แนบแน่นก็บ่งชัดว่านางก็รู้สึกไม่ต่างจากเขา

เพียงแต่ว่ายังปากแข็งและวางมาดอยู่เท่านั้นเอง

‘อิงเอ๋อร์เด็กดื้อ เจ้าจะต้องให้ข้าคอยปราบพยศอยู่ร่ำไปเลยหรืออย่างไร’

โจวจือหยวนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะค่อยๆ ผล็อยหลับด้วยความอ่อนเพลียไปโดยมีคนตัวเล็กซุกหน้าอยู่กลางอกไม่หนีห่าง