คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 30

Chapter 30 ท่านพี่...

“ไหนดูสิว่าข้างในตกแต่งอะไรไปบ้างแล้ว”

ฉานอิงแสร้งทำเสียงสูงร่าเริง นางไม่ชอบพูดถึงความตายเพราะมันทำให้หัวใจของนางเต้นช้าลงราวกับจะหยุดเต้น มันอึดอัดและคับแน่นในอก นางคิดไม่ออกเลยว่าหากจือหยวนมาด่วนจากไปจริงๆ นางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร

ในเมื่อเขาเข้ามาวุ่นวายในชีวิต จนทำให้นางเคยชินกับการมีเขาวนเวียนอยู่รอบกายเสียแล้ว

หญิงสาวยิ้มกว้างมองเข้าไปภายในโรงเตี๊ยม ทว่าด้วยความมืดทำให้นางเดินชนนั่งร้านจนทำให้มีไม้ท่อนใหญ่ร่วงหล่นลงมา

“ระวัง!”

โจวจือหยวนปราดเข้าไปบังร่างบอบบางเอาไว้จนทำให้ไม้ท่อนใหญ่ตกกระแทกลงร่างและศีรษะของเขาเข้าอย่างจัง

ฉานอิงนึ่งอึ้งโดนคนตัวโตทาบทับจนไม่อาจขยับ ในขณะที่คนตัวโตถูกไม้ท่อนใหญ่ทับร่างไว้อีกต่อหนึ่ง

“อิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือไม่”

คนตัวโตใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ กระนั้นคำแรกที่เขาเอื้อนเอ่ยกลับนึกถึงแต่ความปลอดภัยของภรรยาหาใช่ตนเอง

“มะ...ไม่เจ็บเลย ไม่เจ็บเลยสักนิด”

“ดีแล้ว ดีแล้ว...”

จือหยวนยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก่อนที่เขาจะหมดสติไปในทันที

“ท่านพี่!”

“ท่านพี่อย่าเป็นอะไรไปนะ ตื่นสิ! ตื่นขึ้นมาสิ”

ฉานอิงกอดเขาเอาไว้แน่นแล้วเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ ซึ่งเป็นการยอมรับเขาจากหัวใจที่เคยปิดประตูแน่น วันนี้นางได้เปิดให้เขาเข้ามาเติมเต็มหัวใจทุกห้องจนเต็มอีกครั้ง

“ช่วยด้วย ใครอยู่แถวนี้ช่วยด้วย ช่วยสามีของข้าด้วย!”

ราวกับหูดับ...

ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าชุลมุนวุ่นวายทว่ากลับไร้เสียงใดเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาท รู้เพียงว่าเวลานี้มือของนางเย็นเฉียบเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม ดวงตาคู่สวยพราวไปด้วยหยาดน้ำตามองร่างสามีที่กำลังถูกชายสองคนช่วยกันหามกลับไปที่เรือน

นางวิ่งตามไปจนสุดแรง พยายามอยู่ใกล้ชิดสามีให้มากที่สุด ร้องเรียกเขาไว้ไม่ขาดปากหมายจะให้เขาได้สติ ทว่าความชุลมุนก็หยุดลงเมื่อท่านหมอเดินทางมาถึง นางถูกดันออกมาให้ยืนรออยู่นอกบานประตูที่ปิดสนิท หยาดน้ำตารินไหลเป็นสาย หัวใจกระตุกร้าวจนปวดแปลบราวกับถูกกดทับด้วยเหล็กร้อน

“อิงเอ๋อร์!”

“อิงเอ๋อร์! ได้ยินหรือไม่!”