คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 29

Chapter 29 ปกป้อง

“คนหน้าไม่อาย”

อู่ฉานอิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งขบขันเมื่อเขาจูงมือนางออกมาจากโรงมหรสพที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนและเสียงพูดคุยจอแจสู่ความเงียบบนถนนหน้าโรงมหรสพมีคนสัญจรผ่านไปมาไม่มากนักด้วยเป็นเวลายามซื่อแล้ว

“ลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเป็นของข้า ห้ามพูดคุยหรือแม้แต่ชายตาแลชายใดทั้งสิ้น”

จือหยวนทักท้วงด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าประกายตากลับฉายชัดว่าทั้งหึงทั้งหวงภรรยา ก่อนจะยื่นมือไปบีบจมูกเชิดรั้นของนางด้วยความมันเขี้ยว

“ข้าไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น”

หญิงสาวย่นจมูกหลบมือหนาก่อนจะปฏิเสธคนขี้ตู่ทันควัน ทว่าเขากลับใช้แขนแข็งแกร่งข้างหนึ่งรวบนางมาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว

“เจ้าเป็นของข้า หรือจะต้องให้ข้าแสดงความเป็นเจ้าของเดี๋ยวนี้และตอนนี้”

คำขู่ที่ทำให้ฉานอิงถึงกับอ้าปากค้าง กว่าจะรู้ตัวสามีจอมเจ้าเล่ห์ก็โน้มใบหน้าลงมาจนปลายจมูกแทบจะชิดปลายจมูกรั้นของนางอยู่รอมร่อ

เมื่อได้สตินางก็รีบเบือนหน้าหนีทันที “ตามใจเจ้าเถอะ อยากจะให้ข้าเป็นของเจ้าก็ตามใจ คราวนี้ปล่อยข้าได้หรือยัง ดูสิ...คนเดินผ่านไปมามองกันใหญ่แล้ว”

หญิงสาวรีบยินยอมอย่างไม่ใคร่เต็มใจนัก ด้วยรู้ดีว่าสามีจอมบ้าบิ่นสามารถทำตามคำขู่ได้อย่างไม่ละอาย ราวกับว่าใบหน้าของเขาเคลือบทับไว้ด้วยศิลาแก่กล้าเสียกระนั้น จึงได้ไม่รู้จักอับอายเสียบ้างเลย

หึ...

คนตัวโตหัวเราะในลำคอก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ ทว่ายังไม่ทันที่ฉานอิงจะได้ตั้งตัวจือหยวนก็หยิบผ้าสีขาวขึ้นมาผูกตานางเอาไว้

“เจ้ากำลังเล่นอะไรกันแน่”

อู่ฉานอิงบ่นอุบ กำลังจะยกมือขึ้นแกะผ้าผูกตาออก ทว่าเขากลับรวบข้อมือเล็กบอบบางมากุมไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะเริ่มจูงนางให้ออกเดิน

“เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง ตามข้ามาเถอะ”

โจวจือหยวนหยักยิ้มที่มุมปาก จริงอยู่ว่าหลายวันมานี้เขาทุ่มเทให้กับการจัดสถานที่เพื่อต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหาน แต่แค่งานจัดสถานที่คนของเขาซึ่งเป็นมืออาชีพล้วนสรรค์สร้างได้อย่างใจหมายโดยที่เขาไม่ต้องคอยอยู่ควบคุมด้วยซ้ำไป เขาจึงเอาเวลาส่วนหนึ่งไปแอบทำบางสิ่งบางอย่างซึ่งตอนนี้กำลังเป็นรูปเป็นร่างกว่าเจ็ดในสิบส่วนแล้ว

“ถึงแล้ว”

ฉานอิงกะพริบเปลือกตาเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของเขา ดวงตาฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่บ้างก็คลอเคล้าไปดวงตาคู่สวย บ้างก็หยาดหยดรดลงบนแก้มนวลสีลูกท้อ

โจวจือหยวนใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำตาบนแก้มนวลอย่างเบามือ ราวกับกลัวว่านวลแก้มใสจะบอบช้ำหากเขาลงน้ำหนักปลายนิ้วแรงเกินไป ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า

“ต่อไปกิจการโรงเตี๊ยมสายน้ำจะเน้นที่ความเรียบง่ายราคาประหยัดกว่าทางโรงเตี๊ยมผืนฟ้าเพื่อที่จะรองรับฐานลูกค้าต่างกัน ระบบบัญชี รายรับ รายจ่าย ต่างๆ ข้าได้ทำคู่มือเอาไว้หมดแล้วเพื่อที่เจ้าจะสามารถศึกษาได้ด้วยตนเองหากว่า...”

ฉานอิงเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ซาบซึ้งกับสิ่งที่เขาทำให้กับนางและตระกูลอู่ ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้หัวใจของนางหวิวโหวงชอบกล

“หากวันใดที่ไม่มีข้าอยู่บนโลกใบนี้แล้ว อิงเอ๋อร์ของข้าจะเป็นเสาหลักของสองตระกูล ดูแลบริหารโรงเตี๊ยมทั้งสองให้เจริญยิ่งๆ ขึ้นไป เจ้าเป็นหญิงเก่งมีไหวพริบ เจ้าสามารถ...”

จือหยวนพูดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกคนตัวเล็กยื่นมือมาปิดปากให้หยุดพูดเสียก่อน

“เหตุใดเจ้าจึงพูดจาไม่เป็นมงคลเช่นนี้ คนไร้ยางอายอย่างเจ้าไม่ตายง่ายๆ หรอก”

นางสะบัดเสียงคล้ายไม่พอใจ ทว่าในน้ำเสียงกลับเครือสั่นอย่างเห็นได้ชัด

จือหยวนเพียงยิ้มน้อยๆ ดวงตาของเขาอับแสงลงอย่างน่าใจหาย ดวงตาที่มักสุกสกาวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ทว่ายามหม่นแสนนั้นช่างมืดมิดราวห้วงเหวลึก