คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 34

Chapter 34 รักที่ไม่กล้าบอก

“ก็อย่างที่เจ้ารู้ว่าเมื่อก่อนตาเฒ่าทั้งสองสนิทสนมกัน เพราะท่านปู่ทั้งสองเป็นสหายรักร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน ส่งผลให้บุตรชายซึ่งอยู่ในวัยเดียวกันพลอยสนิทสนมกันไปด้วย จากนั้นข้าก็เข้ามาทำงานในโรงเตี๊ยมผืนฟ้าของสกุลโจวในฐานะเสมียนคอยทำบัญชี สั่งซื้อสินค้า และคอยดูแลต้อนรับลูกค้าที่มาเข้าพัก เราสามคนเริ่มสนิทสนมกัน ชายสองหญิงหนึ่งผูกสัมพันเนิ่นนาน จนวันหนึ่งพ่อของเจ้าก็สารภาพรักกับข้า แต่ว่าข้าเพิ่งรับรักพ่อของเสี่ยวหยวนไปก่อนหน้านั้นไม่ถึงสองวัน พ่อของเจ้าโกรธมาก ถึงกับต่อยพ่อของเสี่ยวหยวนจนปากแตกกรามหัก นับจากนั้นพวกเขาก็ไม่คุยกันอีกเลย ข้าพยายามจะเป็นกาวใจหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล”

“เช่นนี้อีก”

ฉานอิงถึงกับนิ่งอึ้งไป ปัญหาเล็กน้อยนักเกินกว่าจะถือโกรธกันมายาวนานเช่นนี้ อีกทั้งยังทำให้นางเข้าใจผิดคิดว่าสองตระกูลโกรธเกลียดกันเพราะผลมาจากการดำเนินกิจการโรงเตี๊ยมซึ่งตั้งอยู่ข้างกัน นับว่าเป็นคู่แข่งแย่งลูกค้า นางเข้าใจไปเองทั้งสิ้น

‘ท่านพ่อหนอท่านพ่อ ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้’

นางลอบตำหนิบิดาในใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เชื่อเหลือเกินว่าบิดาหายโกรธประมุขโจวนานแล้ว แต่ด้วยนิสัยที่เต็มไปด้วยทิฐิจึงทำให้ต้องเชิดหน้าชูคอว่าโกรธต่อไป ราวกับขึ้นหลังเสือแล้วหาทางลงไม่เป็น

“แต่ต่อให้ท่านพ่อของข้าบอกรักท่านแม่ก่อน ท่านก็คงปฏิเสธอยู่ดีเพราะไม่ได้รักท่านพ่อของข้าฉันชู้สาวใช้หรือไม่เจ้าคะ”

โจวฮูหยินพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กบอบบางของลูกสะใภ้เอาไว้

“สตรีนั้นรักและบูชาความรักเหนือสิ่งอื่นใด เจ้าเองก็เป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ”

ฉานอิงนิ่งอึ้งเมื่อโดนย้อนถามก่อนจะหลุบตาลงต่ำเล็กน้อย

“เจ้าค่ะ ข้าก็เป็นเช่นนั้น”

นางกล้าที่จะยอมรับกับมารดาสามีว่าการแต่งงานใช้หนี้ได้ก่อเกิดเป็นความรักเข้าเสียแล้ว ทว่าทำไมนะ... นางกลับไม่กล้ายอมรับกับจือหยวนว่านางรักเขา

ไม่กล้าที่จะเอ่ยว่ารักทั้งที่รักเขามากเหลือเกิน

วันเวลาผันผ่าน...โรงเตี๊ยมสายน้ำได้ซ่อมแซมทาสีใหม่จนเกือบแล้วเสร็จ โดยสีที่ฉานอิงเลือกคือสีเขียวไข่กาตัดกับสีส้มอิฐเพื่อให้ความรู้สึกย้อนยุคแตกต่างจากโรงเตี๊ยมผืนฟ้าที่ฉูดฉาดทันสมัยเน้นสีแดงและสีทองเป็นหลัก

แม่ครัวจากแคว้นฮุ่ยผิงและคนงานคนอื่นๆ ต่างเข้ามารายงานตัวกับนายน้อยและนายหญิงอย่างแข็งขัน

และเรื่องที่น่ายินดียิ่งกว่านั้นก็คือ ‘ลี่จี’ สาวใช้ที่ทำหน้าที่ล้างจานในภัตตาคารได้หายป่วยเป็นปลิดทิ้ง ลี่จีกลับมาทำงานโดยมีเสี่ยวเอ้อร์คอยตามดูแลไม่ห่าง จนโจวจือหยวนถึงกับเปรยออกมาว่าเห็นทีคู่นี้คงใกล้ได้เข้าพิธีวิวาห์เข้าไปทุกที เพราะความรักของทั้งสองได้สุกงอมเต็มทีแล้ว

อู่ฉานอิงถึงกับฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ยิ่งหลายวันมานี้สามีพานางไปเลือกซื้อผ้าม่าน ผ้าปูโต๊ะ ต้นไม้ และของตกแต่งโรงเตี๊ยมด้วยตัวเอง ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและนางแนบแน่นยิ่งขึ้น

กลางวันช่วยกันทำงานแข็งขัน ตกกลางคืนเขาก็จะกอดนางเอาไว้จนเช้าโดยไม่เคยล่วงเกินไปมากกว่าการพลอดรักภายนอก