คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 35

Chapter 35 คืนวันพระจันทร์เต็มดวง

คืนนี้เป็นไงเป็นกัน!

นางจะไม่ยอมปล่อยให้ความสงสัยค้างคาอยู่ในใจโดยไม่พยายามสะสางอย่างที่ผ่านมา คืนนี้นางต้องรู้ให้ได้ว่าโจวจือหยวนหายไปไหนในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง

แล้วเหตุใดเขาจึงตัวเย็นเฉียบราวกับศพ!

มือข้างหนึ่งถือกรรไกรอีกข้างถือดอกไม้สีสันสดใส ใช้กรรไกรตัดปลายก้านแล้วปักลงบนแจกันด้วยความชำนาญ โดยที่หางตาคอยเหลือบมองไปยังสามีเป็นระยะ สมาธิทั้งหมดไม่ได้เพ่งอยู่กับการปักดอกไม้ลงในแจกันเลยแม้แต่น้อย

แต่กลับจดจ้องไปทุกอากัปกิริยาของสามี!

ฉานอิงคอยสังเกตมาโดยตลอดว่าคืนไหนที่พระจันทร์เต็มดวง จือหยวนจะมีท่าทางไม่ค่อยสบายนัก เขาจะหอบหายใจค่อนข้างแรง และมักกระสับกระส่ายคล้ายเป็นกังวล แล้วช่วงเวลาโพล้เพล้ จังหวะที่พระอาทิตย์เลือนหายไปจากท้องฟ้าแต่ยังทิ้งแสงสลัวรางเอาไว้ กอปรกับพระจันทร์ที่เริ่มเด่นชัดบนท้องฟ้า

เวลานี้เขาจะเดินหลบหายไปจากผู้คน...

ทันทีที่นางเห็นเขาวางตำราในมือลงแล้วเดินออกจากห้องไป นางก็รีบวางดอกไม้และกรรไกรก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้ด้วยน้ำเสียงเครียดขรึม

“เย็นนี้ข้าไม่กินข้าวเย็น พวกเจ้าจะไปไหนก็ไป ถ้าข้าไม่เรียกไม่ต้องโผล่หน้ามาให้ข้าเห็น และห้ามตามข้ามาโดยเด็ดขาด!”

“เจ้าค่ะ”

สาวใช้รับคำสั่งอย่างไม่ใคร่เข้าใจนัก แต่เมื่อเห็นนายหญิงหุนหันก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วพวกนางก็ทำท่าจะวิ่งตามไป แต่แล้วก็หยุดด้วยจำได้ว่าเจ้านายเพิ่งสั่งเอาไว้

อู่ฉานอิงแอบตามสามีไปห่างๆ ห่างชนิดที่ว่าเห็นสามีอยู่แค่ลิบๆ เท่านั้น ด้วยรู้ดีว่าสามีมีวรยุทธ์หากนางไม่ระมัดระวังตัวอาจทำให้เขาไหวตัวทัน

นางถอนหายใจซ้ำๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าสามีเดินได้ไม่ตรงนัก เขาดูไม่ค่อยสบายจนนางนึกเป็นกังวล

‘เรือนป่าไผ่’

มองร่างสูงโซซัดโซเซเดินเข้าไปในเรือนป่าไผ่เนิ่นนาน ก่อนจะค่อยๆ ย่องเข้าไปที่หน้าต่างแล้วสอดสายตามองเข้าไป

ว่างเปล่า...

ในห้องที่มีตำรานับพันเล่มว่างเปล่า ปราศจากเงาของโจวจือหยวน...

“แสดงว่าท่านพี่ไปที่ห้องลับ”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เวลานี้มืดสนิท หมู่ดาวต่างพากันดับแสงด้วยไม่อาจหาญสู้แสงสีเหลืองทองจากดวงจันทราที่เปล่งประกายสุกสกาวอยู่กลางผืนฟ้า

ย่องเข้าไปในเรือนป่าไผ่ด้วยปลายเท้าแผ่วเบา หมุนมองไปรอบๆ กายอย่างระแวดระวังก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับหัวกะโหลกแล้วหมุนไปทางขวา

ครืด...

ผนังด้านหลังโต๊ะอ่านตำราเปิดออก หัวใจดวงเล็กเต้นรัวเร็วจนแทบกระโจนออกมานอกอก ใจหนึ่งนั้นหวาดกลัวที่จะล่วงรู้ความลับที่สามีซ่อนไว้ แต่อีกใจก็กลัวว่าหากเขาจับได้อาจโกรธเกลียดจนไม่ยอมอภัยที่นางก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวของเขาอย่างไร้มารยาทเช่นนี้

แสงตะเกียงจากสองข้างทางริบหรี่จนทางเดินมืดทึบ นางค่อยๆ ออกเดินไปอย่างเชื่องช้า หายใจแผ่วราวกับเกรงว่าแค่เสียงหายใจก็อาจทำให้เกิดเสียงดัง

ตู้ม!

เงียบหายไปหลายอึดใจ เงียบ...จนนางแอบหวาดหวั่นว่าเขาจะขาดอากาศหายใจ แต่ก็หวาดกลัวเกินกว่าจะออกไปแสดงตัวแล้วดึงเขาขึ้นมาจากบ่อน้ำ

ย๊า!

คนตัวโตพุ่งขึ้นจากผิวน้ำพร้อมกับเสียงตะโกนราวกับบ้าคลั่ง กำปั้นทุบลงไปตามลำตัวและผืนน้ำ บ้างก็วิ่งขึ้นมาจากบ่อแล้วทุรนทุรายนอนดิ้นลงไปกับพื้นดิน ก่อนจะกลิ้งเกลือกลงไปในน้ำอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ราวกับว่าการตะโกนและการขยับร่างกายไปมาจะช่วยผ่อนความเจ็บปวดของเขาให้ลดทอนลงได้บ้าง แต่จากที่ฉานอิงสังเกตนั้นมันไม่เป็นเช่นนั้นเลย

ยิ่งดึกเขายิ่งเจ็บปวด

ยิ่งพระจันทร์ส่องสว่างบนท้องฟ้ามากเท่าไหร่ เส้นเลือดและเส้นเอ็นก็ยิ่งปูดโปนสร้างความเจ็บปวดให้เขามากขึ้นเท่านั้น

มันจะสิ้นสุดลงที่ใด ความเจ็บปวดราวกับตกนรกทั้งเป็นเช่นนี้มันเกิดขึ้นกับสามีที่แสนอ่อนโยนของนางได้อย่างไรกัน ทำไมเขาจึงต้องมาประสบกับความโชคร้ายเช่นนี้ด้วย

ทำไม!

ภายในหัวสมองของฉานอิงเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่อาจหาคำตอบ ดวงตาของนางแดงก่ำคลอไปด้วยหยาดน้ำตา สองมือเล็กปิดปากของตัวเองไว้เพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดแรง

สงสารเหลือเกิน...

สงสารจนจับขั้วหัวใจ...