ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 51

50

เมื่อกลับมาถึงบ้านคุณพ่อก็เรียกฉันไปพบเป็นการส่วนตัว ตอนแรกเฮียแปงจะขอตามไปด้วยแต่คุณพ่อก็ยื่นคำขาดเสียงแข็งว่าต้องการคุยกับฉันแค่สองคนเท่านั้น

ตอนนี้ฉันกำลังยืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของคุณพ่อ ส่วนตัวคุณพ่อก็กำลังยืนกอดอกหันหลังให้ฉันอยู่

“คะ…คุณพ่อคะ…” ฉันเรียกคุณพ่อเสียงสั่นด้วยความรู้สึกผิด หยดน้ำตามันรื้นขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้า

“ทำไมทำแบบนี้” หลังจากเงียบไปนานในที่สุดคุณพ่อก็เอ่ยปากพูด ฟังจากน้ำเสียงดูก็รู้ว่าท่านคงจะผิดหวังกับฉันมาก

“ปะ…แป้งขอโทษค่ะ…อึก~” ฉันเสียใจจนกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่ เสียใจที่ทำให้คุณพ่อต้องผิดหวัง

“รู้ตัวมั้ยว่าแป้งทำให้พ่อผิดหวังมากแค่ไหน” คุณพ่อไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าฉันเลย “พ่ออุตส่าห์ไว้ใจให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยหวง แต่ทำไมถึงทำกับพ่อกันแบบนี้”

“อึก~” ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว ทำได้แค่ร้องไห้ออกมาเบาๆ แล้วกลั้นเสียงสะอื้นที่น่าสมเพชนี้เอาไว้

“ต่อไปนี้พ่อขอสั่งห้ามให้ลูกไปเจอตาคิรันอีก”

หัวใจฉันเต้นตุ้บๆ อย่างรุนแรง ก่อนจะหลุดหายไปในห้วงอุโมงค์ที่มืดสนิท เพิ่งรู้ตัวเองก็วันนี้ว่าลึกๆ แล้วฉันไม่เคยตัดอารันได้อย่างเด็ดขาด เพราะพอได้ยินคำสั่งนี้ของคุณพ่อ แทนที่จะรู้สึกเฉยๆ ทว่าฉันกลับ…

กลับรู้สึกใจหายและเสียใจที่รู้ว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก…

“แล้วถ้าลูกจะมีแฟนหลังจากนี้…พ่อจะเป็นคนเลือกให้เอง”

“แต่คุณพ่อคะ…”

“ไม่มีแต่ กลับห้องไปได้แล้ว!!”

คุณพ่อตวาดใส่ฉันแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน มันยิ่งทำให้รู้สึกอยากร้องไห้เอามากๆ ฉันจึงออกจากห้องทำงานของคุณพ่อแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

เฮียแปงพยายามจะวิ่งตามมาแต่ก็ไม่ทัน ฉันปิดประตูและล็อกกลอนไปซะก่อน เวลานี้ฉันอยากอยู่คนเดียว

ฉันทิ้งตัวลงบนเตียง แล้วนอนเอาหน้าฟุบกับหมอน จากนั้นก็ปล่อยให้ความเจ็บปวดเสียใจมันระบายออกมาผ่านทางหยดน้ำตา

ทำไมช่วงนี้ชีวิตของฉันถึงเจอกับเรื่องแย่ๆ ไม่จบไม่สิ้นสักที จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

หลายวันต่อมา

สภาพจิตใจของฉันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ไม่อมทุกข์มากเท่าก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังยิ้มและหัวเราะได้ไม่สุด

ตลอดหลายวันที่ผ่านมาคุณพ่อแทบจะไม่คุยกับฉันเลย ถามคำก็ตอบคำ บางครั้งก็เมินไปเลย แต่ยังโชคดีที่ฉันมีเฮียแปงคอยให้กำลังใจและดูแลอยู่ข้างๆ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะแย่มากกว่านี้

“อยากไปเที่ยวไหนมั้ย อยู่แต่บ้านมาหลายวันแล้วนิ” เฮียถามขึ้นขณะที่เรากำลังกินมื้อเช้าด้วยกัน

“ไม่ค่ะ แป้งอยากอยู่บ้านมากกว่า” ฉันตอบเฮียก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับ “ว่าแต่เฮียเถอะไม่กลับไปดูงานต่อเหรอคะ”

“นี่ไล่ ?”

“เปล่านะคะ แป้งแค่สงสัย ก็ตอนแรกเฮียมาเพราะคุณพ่อไม่อยู่ แต่ตอนนี้คุณพ่อกลับมาแล้วนี่นา”

“กลับมาแต่ตัวน่ะสิไม่ว่า” เฮียพึมพำเสียงแผ่วจนฉันฟังไม่ค่อยถนัด

“อะไรนะคะ”

“ช่างเถอะ รีบกินซะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”

ลืมบอกว่าเฮียแปงทำอาหารให้ฉันกินทุกวันเลยนะ ส่วนนึงที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นได้เร็วก็เพราะว่าอาหารฝีมือเฮียนี่แหละ

ที่ใครๆ เขาบอกกันว่าของอร่อยนั้นเยียวยาได้ทุกอย่างนี่ไม่เกินจริงเลยแฮะ

Talk คิรัน

หลังกลับจากทะเลผมก็ใช้ชีวิตเหมือนคนไร้วิญญาณ ทิ้งงานทิ้งการทุกอย่างแล้วเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน วันๆ นึงกินเหล้าหมดไปเป็นลัง

ผมแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะถูกพิษความทรมานเล่นงานอย่างหนักจากการคิดถึงคนๆ นึง

เธอคือผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต แต่ก่อนหน้านี้ผมมันดันโง่ที่ทำตัวเหี้ยๆ และปล่อยให้เธอหลุดมือไป

ไปไกลเกินกว่าที่ผมจะตามคว้ากลับมาได้…

ผมพลาดเองจริงๆ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง หัวใจมันว้าวุ่นและฟุ้งซ่านไปหมด

เป็นผมเองที่รักษาเธอไว้ไม่ได้ ไม่เคยรู้ค่าตอนที่ยังมีเธออยู่ข้างๆ บางครั้งผมก็อยากจะกระทืบตัวเองให้ตายไปเลยด้วยซ้ำ

ทำไมที่ผ่านมาถึงได้โง่งมและทำตัวระยำแบบนั้น ทำไมถึงไม่ใช้โอกาสนั้นรักษาเธอเอาไว้ให้ดีที่สุด ทำไมถึงปล่อยสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตขนาดนั้นไป

ทำไม…