ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 55

54

อาทิตย์ต่อมา

คุณพ่อสั่งให้ฉันดร็อปการเรียนเอาไว้ก่อน เพราะท่านไม่อยากให้ฉันไปเสี่ยงอันตรายกับโลกภายนอกขณะที่กำลังท้อง

ทั้งที่ฉันก็พยายามอธิบายไปแล้วว่ามันไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ท่านก็ไม่ยอมฟังฉันเลย คงจะเห่อหลานคนแรกเอามากๆ

วันนั้นหลังจากคุยกันจบ คุณพ่อก็ให้อารันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านฉันเพื่อคอยดูแลเวลาที่ท่านต้องเข้าบริษัท ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณพ่อจะเปิดโอกาสให้อารันมากขนาดนี้

ตอนที่ฉันบอกเอิร์นว่าฉันต้องดร็อปเรียนสักพักเพราะมีปัญหาด้านสุขภาพ เอิร์นงอแงใหญ่เลยนะ เพราะตอนนี้เดียวก็ไม่อยู่แล้ว คงจะรู้สึกตัวคนเดียวน่าดู

ฉันตั้งใจจะปิดเรื่องนี้กับเอิร์นอีกไม่นานหรอก เพราะจะช้าหรือเร็วสักวันเอิร์นก็ต้องรู้อยู่ดี แต่ขอให้ฉันกับอารันคืนดีกันอย่างสนิทใจก่อน

ซึ่งตอนนี้ฉันยังไม่ค่อยมีความรู้สึกนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาอารันพยายามง้อฉันมาก เขาดูแลและเอาใส่ใจฉันทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ เมินบ้าง รำคาญใส่เขาบ้าง

ถ้าทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็เก็บเสื้อผ้ากลับบ้านไป

เขาย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วก็จริง แต่เรานอนกันคนละห้องนะ

เกือบลืมบอกไปเลยว่าจู่ๆ เฮียแปงก็บินกลับต่างประเทศไปอย่างกะทันหัน ฉันเจอเฮียครั้งสุดท้ายก็ตอนที่เฮียขับรถมาส่งที่บ้านแล้วบอกว่าจะออกไปธุระ ซึ่งหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอหน้าเฮียอีกเลย

ที่รู้ก็เพราะถามคุณพ่อ น่าแปลกมาก เพราะตอนที่ฉันถามคุณพ่อดูไม่ค่อยสบอารมณ์ที่จะตอบสักเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

เฮียคงมีงานด่วนที่ต้องรีบกลับไปเคลียร์

“วันนี้อยากกินอะไรครับ^_^” พอเดินลงมาชั้นล่างก็เจอเข้ากับอารันที่กำลังเตรียมน้ำอุ่นเพื่อให้ฉันแช่เท้าทุกเช้า

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ฝีมืออารันค่ะ” แกล้งตอบไปอย่างนั้นแหละ แต่สุดท้ายไม่ว่าเขาจะทำอะไรมาฉันก็กินอยู่ดี

“ตอบแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไง”

“ทำไมคะ หรืออารันเบื่อ ? ถ้าเบื่อก็ไสหัวกลับไปได้เลยนะคะ”

ครู่หนึ่งแววตาของอารันวูบไหว ราวกับกำลังสะเทือนใจกับคำพูดของฉันเอามากๆ จู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมา นี่ฉันพูดแรงไปหรือเปล่า

อารันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินมาพาฉันไปนั่งลงบนโซฟา มือหนาจับปลายเท้าทั้งสองข้างลงแช่น้ำอุ่น แล้วถูทำความสะอาดให้เบาๆ

“วันนี้น้ำอุ่นพอดีมั้ย”

“ค่ะ”

“คิดออกรึยังว่าอยากกินอะไร”

“อะไรก็ได้”

“งั้นเดี๋ยวนั่งรอก่อนนะ อาจะรีบไปทำให้” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาคลี่ยิ้มให้จางๆ ทว่าแววตาของเขากลับฉายแววความโศกเศร้า

ฉันไม่ได้ตอบอะไร สายตามองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปในครัว

ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันพูดจาแบบนี้กับเขาทุกวัน ซึ่งปกติอารันก็ไม่เคยนิ่งไปอย่างวันนี้ หรือว่าเขาจะเริ่มถอดใจจากฉันแล้ว

พูดตรงๆ ว่าตอนนี้ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าพร้อมที่จะกลับไปใหัอภัยเขาหรือยัง แต่สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้เลยก็คือฉัน…

เริ่มคุ้นชินกับการที่มีเขาคอยดูแลแบบนี้ไปแล้ว

ซึ่งถ้าวันนึงอารันหายไป ฉันคงกลับไปเป็นคนที่อกหักอีกครั้ง ฉันว่าลึกๆ แล้วฉันให้อภัยอารันไปแล้วนั่นแหละ แต่แค่หัวใจมันยังไม่อยากยอมรับความจริงก็เท่านั้น

ส่วนสาเหตุก็มาจากความกลัว…

กลัวว่าหากฉันให้อภัยแล้วอารันจะได้ใจ กลัวว่าเขาจะทำให้ฉันต้องเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา

เมื่อทำเสร็จอารันก็ยกออกมาวางลงบนโต๊ะอาหาร จากนั้นก็มาเอากะละมังน้ำแช่เท้าของฉันไปเททิ้ง ก่อนจะกลับมาพาไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะ

เรากินมื้อเช้าพร้อมกันทุกวัน จนเหมือนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

“พรุ่งนี้อามีนัดไปคุยงานกับลูกค้าที่ต่างจังหวัดนะ อาจจะไม่ได้อยู่นวดตัวให้ก่อนนอน” อารันพูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะตักข้าวเข้าปาก ทำให้ต้องชะงักมือโดยพลัน

“ไปที่ไหน ไปกับใคร ลูกค้าผู้ชายหรือว่าผู้หญิงคะ” ฉันยิงคำถามออกไปอย่างลืมตัว กลัวว่าลูกค้าที่เขานัดจะเป็นผู้หญิง

“อืม…ผู้หญิงครับ”

ปัก!

ฉันวางมือลงกับโต๊ะกินข้าวอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ทำเอาอารันสะดุ้งตัวโหยง

“ต้องไปต่างจังหวัดเลยเหรอคะ” บอกตรงๆ ว่าฉันไม่ไว้ใจเลย ถ้าในกรุงเทพนี่ยังพอทน แต่ถ้าต่างจังหวัดนั่นแปลว่าเขาอาจจะต้องนอนค้างคืนที่นั่น

“ใช่…” อารันพยักหน้าตอบเสียงแผ่ว ท่าทางเขาดูกลัวฉันในตอนนี้เอามากๆ “…แต่วางใจได้เลยนะมันจะไม่มีอะไรแบบนั้นอีกแน่นอน”

“สำคัญมากมั้ยคะ”

“จะไม่ให้อาไปเหรอ”

“ถ้าไม่สำคัญแป้งจะตามไปด้วย”

“หวงเหรอ ?”

พอเจอคำถามนี้ของอารันฉันก็ถึงกับไปไม่เป็น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นอัตโนมัติแทบจะทันที

ใช่ ฉันหวง! หวงเขามาก ไม่อยากให้อยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น แต่จะให้พูดออกไปตรงๆ ก็คงจะไม่ได้

“จะให้ไปหรือไม่ให้ไปคะ” ฉันทำเสียงแข็งเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก

“ถ้าแป้งอยากไปอาก็ไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว บอกแล้วไงว่าอะไรที่เป็นความสุขของแป้ง อายินดีทำให้ทุกอย่าง” พอได้ยินแบบนั้นจากที่กำลังหงุดหงิด ฉันก็ลอบอมยิ้มด้วยความดีใจ

มันรู้สึกดีนะเวลาที่อารันแสดงออกว่าแคร์ความรู้สึกฉันมากๆ น่ะ

ทะเล

ฉันและอารันเลือกที่จะขึ้นเครื่องบินบินมาแทนการนั่งรถ เพราะเขากลัวว่าฉันจะเมื่อย และถ้านั่งรถนานๆ มันจะสะเทือนถึงลูกในท้อง

เขาบอกว่าลูกค้าเป็นคนนัดเขามาคุยงานที่ทะเล บอกตามตรงว่าพอมาถึงแล้วฉันรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิดเลยที่ขอตามมาด้วย